Τις συγκλονιστικές εικόνες που είδαν και τα περιστατικά που είχαν να χειριστούν μετά την βάρβαρη εισβολή του 1974, θυμούνται από το στούντιο της εκπομπής Alpha Ενημέρωση δύο από τους γιατρούς που μπήκαν στην πρώτη γραμμή κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, η ακτινολόγος Ελένη Ηρακλέους και ο ορθοπεδικός Σπύρος Σπύρου.
«Απλώς προσπαθείς να σβήσεις καταστάσεις, αν σβήνονται. Είναι ορισμένες σκηνές, στιγμές που δεν ξεχνιούνται με τίποτα.»
Τον Ιούλιο του 1974, η Δρ. Ηρακλέους έκανε την εκπαίδευσή της στο νοσοκομείο, όταν έγινε το πραξικόπημα, με την ίδια να θυμάται...
«Ήταν ο περίφημος Ντάνος με ένα κοντό παντελόνι και ένα όπλο στο χέρι. Δεν μας άφηνε να φύγουμε από το νοσοκομείο, κοιμόμασταν στο πάτωμα τη νύχτα και δεν άφηνε να πηγαίνουμε στους αντιστασιακούς. Πηγαίναμε όμως κρυφά τη νύχτα και τους δίναμε αντιβίωση. Μας χτυπούσε, μας πέταγε στον τοίχο. Μας άφησε να φύγουμε παραμονή της εισβολής»
Τότε, μετέβη στην Λάπηθο...
«Ξυπνάμε το πρωί με μια βόμβα έξω από σπίτι μας. Και να χτυπάνε, σαν να ακούς τεράστιες πόρτες να χτυπάνε στα αυτιά σου, ένας πανζουρλισμός, κλάματα, χτυπούσαν και από τη θάλασσα και τον αέρα.»
Οι άντρες και τα αγόρια ετοιμάζονταν να πολεμήσουν, εκείνη αποφάσισε να πάει στο Νοσοκομείο της Λαπήθου.
«Βρήκα ένα χάος, τραυματίες, κακό. Μου είπαν 'ευτυχώς που ήρθες, δεν έχουμε γιατρό', λέω 'δεν είμαι γιατρός, μόλις έχω τελειώσει, πάντα είχα επίβλεψη για να κάνω κάτι'»
Με τη βοήθεια της μαίας έπρεπε να αναλάβει την περίθαλψη τραυματιών και όταν σταμάτησαν τα αεροπλάνα είχαν ενημέρωση για τραυματία που έπρεπε να μεταφέρουν...με ιδιωτικό αυτοκίνητο αφού δεν είχαν ασθενοφόρο. «Αιμορραγούσε από παντού, πήρα γάζες, δεν ήξερα που να τις βάλω», θυμάται και ανακαλεί από τη μνήμη της τις τραγικές εικόνες που είδε εκείνες τις ημέρες αλλά και τις γέννες που έπρεπε να κάνουν τις νύχτες.
Η Δρ. Ηρακλέους εξιστορεί την ημέρα που δεν μπορούσε να κοιμηθεί, μετά από μέρες αυπνίας, επειδή άκουγε τον χαρακτηριστικό ήχο από τις στάλες αίματος από το κεφάλι τραυματία.
«Εκείνες τις ημέρες ήμασταν σχεδόν όλοι στις πρώτες βοήθειες», θυμάται ο ορθοπεδικός Σπύρος Σπύρου και αναφέρει ότι στις 19 Ιουλίου ήταν μια ήσυχη νύχτα.
«Το πρωί, μόλις είχε ξημερώσει, παίζουν οι σειρήνες αυτοκινήτων στην αυλή του νοσοκομείου, έφεραν τραυματία, μια κοπελίτσα 12-13 χρονών, η οποία είχε μια σφαίρα στον γλουτό. Τι έγινε; Βάλλουν μας οι Τούρκοι από απέναντι. Η μικρή είχε έρθει από τον Άγιο Δομέτιο, ο πρώτος τραυματίας του πολέμου.»
Την επόμενη ημέρα, στις 21 Ιουλίου, το πρωί ζητούσαν τον γιατρό από τη διοίκηση του νοσοκομείου, ο περιβόητος Ντάνος, ο οποίος τον διέταξε να πάει στην Λάπηθο για να προσφέρει βοήθεια.
«Φαίνεται ότι οι δικοί μας είχαν καταλάβει ότι δεν μπορούν να μπουν κοντά στο μέρος της εισβολής γιατί αυτό που γινόταν προηγουμένως, όποιος έμπαινε χανόταν. Τότε, ελαττώθηκαν οι τραυματίες σε ρυθμό που μπορούσε να γίνει διαλογή.»
Χρησιμοποιούσαν το αυτοκίνητο του κυρίου Γιώργου για να μεταφέρουν τραυματίες, όσοι περισσότερο γινόταν, άλλοι κάθονταν, άλλοι ξαπλωτοί, για να μεταβούν στο νοσοκομείο της Λευκωσίας.
Ο Δρ. Σπύρου έμενε στην Αμμόχωστο και είχε δύο παιδιά, χωρίς να έχει τρόπο να επικοινωνήσει μαζί τους. Μετά από μερικές ημέρες, έπρεπε να μεταβεί στην Πάφο.
