Είναι πραγματικά άξιο απορίας πως κάποιες πολιτικές δυνάμεις παραμένουν το 2024 προσκολλημένες ή καλύτερα “υποταγμένες” στις λογικές της δεκαετίας των αδεσμεύτων. Άνευ οράματος για το που πρέπει να κατευθυνθεί η χώρα μας, ασκούν κριτική επειδή επιτέλους η Κυπριακή Δημοκρατία την τελευταία δεκαετία σιγά-σιγά ανακαλύπτει τον προφανή γεωπολιτικό της προσανατολισμό. Η αποποινικοποίηση του “ανήκομεν εις την Δύσιν” είναι εδώ και ο Κύπριος πολίτης βλέπει και αντιλαμβάνεται τα οφέλη.
Η ανακοίνωση της έναρξης του Στρατηγικού Διαλόγου με τις Ηνωμένες Πολιτείες αποτελεί τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και θα έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες, όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου να ήταν σε θέση να αντιληφθούν τις προοπτικές που διανοίγονται και να εργαστούν από κοινού για να κερδίσει η χώρα μας τα μέγιστα από αυτή τη διαδικασία.
Ας υποθέσουμε όμως ό,τι οφείλουμε να εξετάσουμε και άλλες κατευθύνσεις. Πού εισηγούνται να πάμε όσοι σήμερα αναθεματίζουν τη Δύση; Στη Ρωσία του εισβολέα Πούτιν; Την κομμουνιστική Κίνα του Σι ή το Ιράν των μουλάδων; Η μήπως τη Βόρεια Κορέα του ψυχοπαθή Κιμ; Τους Χούθι και τους τρομοκράτες που κατασφάζουν τον κόσμο στον ύπνο του; Τι επιτέλους θα ικανοποιούσε αυτούς που βρίζουν ακόμα και την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει επιτέλους να σταθεροποιήσει τη θέση της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και να παραμείνει δεσμευμένη στις αξίες του φιλελεύθερου δυτικού κόσμου. Η ιστορία αποδεικνύει πως οι επικίνδυνοι γεωπολιτικοί ακροβατισμοί και οι οικονομικές και πολιτικές αρπαχτές, μόνο δεινά επέφεραν στον τόπο. Όσο ακροβατούσαμε, κάποιοι υποτάσσονταν στους Σοβιετικούς, άλλοι στους Δυτικούς, κάναμε πραξικοπήματα, ανατινάζαμε βάσεις, δημιουργούσαμε φούσκες στην οικονομία, η διαφθορά άνθιζε, ξεπλέναμε βρώμικο χρήμα και πουλούσαμε διαβατήρια σε απατεώνες για να φέρουμε "επενδύσεις". Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε να έχουμε τη φήμη ενός προορισμού ελκυστικού για βρώμικα λεφτά και δουλειές; Θέλουμε ή όχι να είμαστε ένα κανονικό κράτος; Αν το θέλουμε, αυτό περνάει και μέσα από μια σταθερή εξωτερική πολιτική με σαφή προσανατολισμό.
Η παρούσα κυβέρνηση μέσω του Στρατηγικού Διαλόγου επιλέγει να παίξει ένα δύσκολο για τα μέτρα της Κύπρου στοίχημα, το οποίο οφείλει να κερδίσει με σκληρή δουλειά και συνέπεια. Είναι ένα μεγάλο τεστ αξιοπιστίας, το οποίο αν δεν κερδηθεί, ενδεχομένως να μας πάει και πίσω.
Οι πολιτικές δυνάμεις οι οποίες υποφέρουν από χρόνιες ιδεολογικές αλλεργίες από την άλλη, οφείλουν κάποια στιγμή να σπάσουν τα εμμονικά στερεότυπα και να αναγνωρίσουν πως ο κόσμος αλλάζει, όμως αυτοί μένουν πίσω. Αν από την άλλη αδυνατούν να το πράξουν, οφείλουν επιτέλους να παράσχουν επαρκή τεκμηρίωση για όσα εξακολουθούν να υποστηρίζουν. Σε διαφορετική περίπτωση, σύντομα οι πολίτες θα τους παρακολουθούν απορημένοι, διότι όσο περνούν τα χρόνια, λιγοστεύουν οι άνθρωποι που είναι σε θέση να τους κατανοήσουν.
