Νωπές παραμένουν 50 χρόνια μετά οι πληγές της τουρκικής εισβολής, με την πιο οδυνηρή να είναι αυτή των αγνοουμένων και των οικογενειών τους. Ο Μιχάλης Γιάγκου, ένας άνθρωπος ο οποίος βίωσε από πρώτο χέρι αυτή την ανθρωπιστική τραγωδία, καθώς μέχρι το 2009 αγνοείτο η τύχη του αδελφού του, αφιέρωσε τη ζωή του στην ανεύρεση πληροφοριών για την τύχη των αγνοουμένων. Ο ίδιος, περιγράφει στο AlphaNews.Live, τον τρόπο με τον οποίο κατέληξε να εντοπίσει τα οστά του αδελφού του Κώστα και πραγματικά συγκλονίζει.
Το πρωί της 15ης Ιουλίου, ο κ. Μιχάλης πάει στο στρατόπεδο. Ξαφνικά, ακούει τ’ όνομά του από τα μεγάφωνα, με εντολή να παρουσιαστεί με το όπλο και το σακίδιό του. Ο ίδιος φαντάστηκε πως θα πήγαινε για μετάθεση, χωρίς να περνά από το μυαλό του το τι επρόκειτο να ακολουθήσει.
«Μετά άκουσα πυροβολισμούς. Μέχρι να πάω να πάρω το όπλο μου, ακούστηκε ότι γίνεται πραξικόπημα. Με αφόπλισαν και με έθεσαν σε περιορισμό σ’ ένα δωμάτιο μέχρι το Σάββατο της εισβολής».
Ακολουθεί η εφιαλτική μέρα της τουρκικής εισβολής. Ο κύριος Μιχάλης, αφήνεται ελεύθερος τα ξημερώματα και πάει να παραδώσει όπλα στους υπόλοιπους εφέδρους. Στη συνέχεια, διατάσσεται να παρουσιαστεί στο αεροδρόμιο Λευκωσίας, για να στήσει τα πολυβόλα.
«Αυτό που θυμάμαι με στεναχώρια, είναι τον αξιωματικό να μας λέει να βάλουμε οδοντογλυφίδες στα μάτια για να μείνουμε ξύπνιοι, γιατί θα έρχονταν Τούρκοι αλεξιπτωτιστές. Στο τέλος, ήταν ελληνικά τα αεροπλάνα…».
Οι στρατιώτες άνοιξαν πυρ. Επικρατούσε πανικός με φωνές, φόβο και αβεβαιότητα. Στη συνέχεια, έλαβαν εντολή να σπρώξουν τα αεροπλάνα, τα οποία έπεσαν φλεγόμενα, κάτω στον δίαυλο. Ο κύριος Μιχάλης, επέστρεψε τη Δευτέρα στο στρατόπεδο στη Λακατάμια, χωρίς να γνωρίζει τι απέγινε η οικογένειά του. Μετά από μέρες, έμαθε από τον αδελφό του Γιώργο, πως δεν υπήρχαν νέα από τον άλλο τους αδελφό, τον Κώστα. Ο Κώστας ήταν πατρεμένος μ' ένα μωρό τριών μηνών.
Στις 12 Αυγούστου, δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα η φωτογραφία του Κώστα από τον άλλο του αδελφό, Γιώργο. Τότε, η λέξη αγνοούμενος ήταν άγνωστη. «Αναζητείται», έγραφε η λεζάντα.
«Το συναίσθημα ήταν η αγωνία. Ο παπάς μας, σε μια άσχημη κατάσταση, 67 χρονών και μέχρι τον Γενάρη, πέθανε. Δεν άντεξε. Άνθρωπος που πολέμησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και είδε τόσα, δεν ξέρει τι συμβαίνει όταν κάποιος δεν επιστρέφει;».
Όλα άλλαξαν όταν ο Μιχάλης Γιάγκου, αποφάσισε κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του για να βρει το φως στο τούνελ. Το 2003, είχε πλέον τη δυνατότητα να περάσει «απέναντι» αφού άνοιξαν τα οδοφράγματα και να ψάξει.
«Το 2006, ζητήσαμε με τον αδελφό μου τον Γιώργο να δούμε το φάκελο του Κώστα. Εκεί είδα ότι έκθεση του Κώστα Παπακώστα, πρώην Υπουργού Άμυνας, ότι ο αδελφός μου ήταν κοντά του. Πήγα, τον βρήκα. Μου έκανε σχεδιάγραμμα ακριβώς για το πού ήταν ο λόφος Καλαμπάκι».
Οι στιγμές που οδήγησαν στο θάνατο του 23χρονου Κώστα Γιάγκου και άλλων στρατιωτών, συγκλονίζουν. Μαζί με τον Κώστα Γιάγκου, σκοτώθηκε ο καταδρομέας Κώστας Κωνσταντίνου, ο στρατιώτης Χρίστος Χρυσοστόμου, ο Χαράλαμπος Ποταμίτης και ο Δημήτρης Παναγή. Ο Δημήτρης Θεοχαρίδης και ο Παντελής Μαδέλλας, παραμένουν αγνοούμενοι. Από το 2007, ο κ. Μιχάλης ξεκίνησε να επισκέπτεται την περιοχή, για να βρει το ύψωμα Καλαμπάκι. Ήταν μια αποστολή δύσκολη, αλλά στο τέλος τα κατάφερε.
«Ανέβηκα πάνω και πράγματι, βρήκα ένα ρολόι, ένα οστό και μετά κούνησα τις πέτρες και είδα άλλα οστά. Ενημέρωσα την Υπηρεσία Αγνοουμένων και λίγες μέρες μετά, άρχισε η εκταφή».
Στο σημείο, ανάμεσα στις πέτρες, ένα λουλούδι ανθισμένο, να δίνει μια νότα ζωής μέσα στο θάνατο. Το συναίσθημα με το που αντίκρισε ο κύριος Μιχάλης τα οστά, ήταν απερίγραπτο…
«Πρώτα ήρθε ο θυμός. Για εκείνους που έφταιξαν για να γίνει το κακό, για όλη την προδοσία που έγινε και τόσα κοπελούθκια νέα εσκοτωθήκαν… Και μετά κλάμα. Παρέλυσα, έμεινα εκεί για πάρα πολλές ώρες. Νύχτωσε για να δοκιμάσω να κατεβώ κάτω και να πάω σπίτι. Μίλησα με τη μάνα μου, την ενημέρωσα ότι είναι νεκρός. Η μάνα μου άφηνε την πόρτα ανοιχτή μήπως κι έρθει ή άκουε τα νέα στέκοντας μήπως πουν κάτι, για χρόνια. Ετοίμασε σεντόνια, μαξιλαροθήκες, κολόνια για τα οστά… Ενημέρωσα τη νύφη μου, την κόρη του που από τριών μηνών ήταν πλέον 35, ο παπάς της ήταν 23. Περιμέναμε 4μιση χρόνια για να γίνει το DNA».
Η μητέρα του αδικοχαμένου Κώστα, δεν άντεξε μέχρι την ταυτοποίηση.
«Δεν πρόλαβε. Από το 2009 μέχρι το 2011 όμως, ήξερε και προετοιμαζόταν, ρωτούσε “πότε έννα φέρουν τον γιό μου; Εννά ρτει μια νύχτα σπίτι, να μείνει μαζί μου».
Στην κηδεία του αδελφού του, πλησίασαν τον κ. Μιχάλη οικογένειες αγνοουμένων, οι οποίες απεγνωσμένες ζήτησαν τη βοήθειά του, σε μια προσπάθεια να βρουν τους ανθρώπους τους, όπως κατάφερε ο ίδιος να βρει και τον δικό του. Ο Μιχάλης Γιάγκου, συνεργάτης της Διερευνητικής Επιτροπής για τους Αγνοούμενους στην Κύπρο (ΔΕΑ), σήμερα έχει διασυνδέσεις σε όλα τα κατεχόμενα χωριά. Πάντως πολλά εξακολουθούν να είναι τα προβλήματα σύμφωνα με τον ίδιο, ο οποίος τονίζει πως είναι αδιανόητο 50 χρόνια μετά, ν’ αγνοείται ακόμα η τύχη τόσων ανθρώπων.
Η συγκλονιστική μαρτυρία του Μιχάλη Γιάγκου στο AlphaNews.Live:
