της Δήμητρας Μακρυγιάννη
Περασμένα μεσάνυχτα και οι πρόσφυγες καταφθάνουν στα σύνορα της Ρουμανίας. Ψάχνουν για ένα τόπο για να μείνουν το βράδυ.
Έπειτα από αμέτρητες ώρες δρόμου, φόβου και αγωνίας…φθάνουν στον προορισμό τους. Μακριά από την αγάπη της οικογένειας και της ζεστασιάς του σπιτιού. Μια μάνα κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά το βρέφος της. Παίρνει ανάσα…με μια ολόκληρη ζωή όμως να είναι πίσω της.
Μια αρχαία τραγωδία στη σύγχρονη ανθρώπινη ιστορία παίρνει σάρκα και οστά στα σύνορα Ουκρανίας – Ρουμανίας. Εκεί όπου μανάδες, παιδιά, ηλικιωμένοι αναγκάζονται να ξενιτευτούν. Μια ανήμπορη γιαγιά βρίσκει τη δύναμη να αποχωριστεί τη γη που την γέννησε…στην αγκαλιά της ο εγγονός της που δεν τον αφήνει λεπτό. Δεν έχουν που να πάνε.
Ξημερώματα Σαββάτου και στην ευρύτερη περιοχής της Σουτσεάβα υπολογίζεται ότι διανυκτερεύουν 50,000 άνθρωποι. Πολλοί από αυτούς σε αντίσκηνα.
Αυτό το αντίσκηνο, στις πολικές θερμοκρασίες, θα είναι το σπίτι μιας ολόκληρη οικογένεια για τις επόμενες ημέρες. Η μητέρα, το παιδί και η γιαγιά που δίνει δύναμη σε όλους και ελπίζει.
"Είμαστε από την πόλη Τσέρνοβτσι, φτάσαμε περίπου στις επτά το απόγευμα και δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε. Αύριο η κόρη μου θα πάρει το γιο της στην Ολλανδία."
Νεαροί, απεγνωσμένοι που δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν όχι την επόμενη μέρα αλλά το επόμενο λεπτό.
"Μόλις ήρθαμε, ειλικρινά δεν ξέρω που να σταματήσουμε και τι θα κάνουμε παρακάτω. Η κατάσταση μας είναι πολύ κρίσιμη. Είδαμε πόλεις βομβαρδισμένες, σπίτια διαλυμένα, ο κόσμος ψάχνει να κρυφτεί, έμειναν άνθρωποι πίσω δεν ξέρω τι άλλο να πω...είναι όλα τόσο τρομακτικά και άσχημα."
Κύματα αγάπης
Απ’ άκρη σ’ άκρη εθελοντές σπεύδουν στα σύνορα της…ανθρωπιάς δίνοντας την ψυχή τους.
Εθελοντής
"Είμαι ο Ματέι από το Σετσιάβα και είμαι εδώ με τους φίλους μου για να βοηθήσουμε τον κόσμο από την Ουκρανία. Θα μοιράσουμε σε αυτούς φαγητό, ζεστά ροφήματα και οποιαδήποτε βοήθεια με τους δρόμους εδώ και να δώσουμε όσο περισσότερη στήριξη μπορούμε."Εθελοντής
‘’Είμαστε εδώ 24 ώρες τη μέρα, όλες τις μέρες της βδομάδας, είμαστε με βάρδιες και δίνουμε στον κόσμο, τσάι, καφέ, καπουτσίνο, γλυκά για τα μωρά, ζεστό φαγητό για όλους αυτούς τους ανθρώπους.’’
Ο Χρήστος, Ρουμάνος που για χρόνια ζούσε στην Ελλάδα… σπάει τα σύνορα των χωρών προσφέροντας χωρίς αντάλλαγμα, αγάπη για τον συνάνθρωπο του.
"Βοηθάμε τον κόσμο, όλοι αυτοί που περνάνε και έχουν προβλήματα τους παίρνουμε σπίτια μας, τους δίνουμε φαΐ, ζέστη, κρεβάτι ό,τι θέλουνε. Μετά φεύγουνε πάνε Ελλάδα, Ισπανία όπου έχουν συγγενείς όπου έχουν φεύγουν ή κάποιοι θα μείνουν και Ρουμανία να βρουν καλύτερη ζωή."
Εκεί…στους μείον 12 βαθμούς κελσίου, εκεί όπου μυαλό και καρδιά παγώνουν, η μάνα θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να ζεσταίνει το παιδί της. Με ένα χάδι…με ένα ρόφημα ζεστό, κοιτώντας το στα μάτια με το βλέμμα να τα λέει όλα. Τίποτα και κανένας δεν θα τους χωρίσει!
