Του Ανδρέα Μεταξά
Ο πόνος ζωγραφισμένος στα μάτια των Αρμενίων τη στιγμή που αποχαιρετούν τη γη των προγόνων τους. Δύο χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες θα διαχωρίζουν την οριογραμμή του θύλακα με την Αρμενία, ενώ οι Αζέροι θα κρατήσουν όσα εδάφη κατέλαβαν.
Γκάρο Νταντεβουσυαν - Κάτοικος Καλμπατζάρ
"Όταν περνάς 21 χρόνια εδώ και τώρα πρέπει να φύγεις... Γιατί ο Πούτιν μας εγκατέλειψε;...Στο τέλος θα το τινάξουμε στον αέρα (το σπίτι) ή θα το κάψουμε, για να μην αφήσουμε τίποτα στους μουσουλμάνους."
Βακχε - Κάτοικος Ναγκόρνο Καραμπάχ
"Δεν θέλω να αφήσω κάτι στους τρομοκράτες που σκότωσαν τα αδέρφια μου και που έκλεψαν το σπίτι μου."
Έχασαν εδάφη συνδεδεμένα με την πλούσια ιστορία τους και μαζί τους ανθρώπινες ζωές που θα μείνουν θαμμένες εκεί, λίγο πριν καταφθάσουν οι χειρότεροι εχθροί τους. Η Τατεβίκ αποχαιρετά τον τάφο του αδερφού της που έχασε την ζωή του στο πεδίο της μάχης.
Τατεβίκ Βιραμπιάν - Αρμένισσα Αδερφή Πεσόντα
"Για πρώτη φορά μετά από μέρες βρήκα τη δύναμη να έρθω και να του πω πως πρέπει να αφήσουμε την πόλη μας."
Ενώ λίγο πριν πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς, η αγάπη για την πατρίδα, τους δίνει κουράγιο για να αντιμετωπίσουν το μέλλον.
Βακχε - Κάτοικος Ναγκόρνο Καραμπάχ
"Ξέρεις, η Αρμενία δεν είναι μόνο ο τόπος που αγαπάμε, είναι ο τόπος που μας αγαπά."
Ενώ στο Γερεβάν ο θυμός είναι διάχυτος στην κοινωνία μετά την παραδοχή της ήττας. "Ήρθαμε εδώ για να απαιτήσουμε την παραίτηση του Πρωθυπουργού Νικόλ Πασινυάν. Από σήμερα θεωρείται προδότης της χώρας και του λαού του."
*Κεντρική φωτογραφία Ap images
