Της Δήμητρας Μακρυγιάννη
Πόνος και θλίψη. Αδικία και ξεριζωμός. Ψυχές αναζητούν ελπίδα. Κάπως έτσι περιγράφεται η προσφυγιά στα λόγια. Η πραγματικότητα όμως είναι ακόμη πιο εφιαλτική. Στο Κέντρο Υποδοχής Αιτητών Πολιτικού Ασύλου συναντήσαμε τη Βέρα από το Καμερούν. Αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα της για να γλιτώσει από τις αιματηρές συγκρούσεις και αναταραχές.
Βέρα - Πρόσφυγας,
"Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου και δεν είχα επιλογή από το να επιλέξω τη ζωή μου. Σκοτώνουν ανθρώπους, γονείς, οικογένειες, καταστρέφουν περιουσίες, καίνε τα σπίτια. Σκότωσαν την μικρή μου αδερφή."
Έπειτα από δύο χρόνια στην Κύπρο, αναζητά το αύριο που θα χαρίσει στην ίδια και το παιδί της που μεγαλώνει μόνη, όλα όσα άφησε πίσω στην πατρίδα της.
Βέρα - Πρόσφυγας,
"Είναι άσχημο και δύσκολο να το αφήσεις πίσω σου."
Πρόσφυγας είναι και ο Πέϊμαν, από το Ιράν. Έφυγε σαν κατατρεγμένος από τη χώρα. Η ζωή του κινδύνευε εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων.
Πέϊμαν - Πρόσφυγας,
"Η ζωή μου ήταν σε κίνδυνο στο Ιράν γιατί η κυβέρνηση ήθελε να με πιάσει γιατί αυτό που πίστευα δεν ήταν αυτό που θέλανε…εκεί έχουν μια θρησκεία και πιέζουν τον κόσμο να αποδεκτούν αυτή τη θρησκεία"
Στο Ιράν ο Πέϊμαν είχε τα πάντα…
Πέϊμαν - Πρόσφυγας,
"…είχα το αυτοκίνητό μου, τη ζωή μου, σπίτι, είχα δουλειά."
Τώρα πια μηδενίζοντας το κοντέρ της ζωής του ξεκινάει από την αρχή βαδίζοντας μαζί με μια πολύτιμη αξία, την ελευθερία του μυαλού.
Πέϊμαν - Πρόσφυγας
"Θέλω να νιώσω άνετα, το μυαλό μου να νιώσει ελεύθερο."
