Σε ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον βρίσκεται από την περασμένη Παρασκευή η Μηλίτσα Φώτη, η μεταμοσχευμένη νεφροπαθής και ανοσοκατεσταλμένη εκπαιδευτικός, που τα τελευταία χρόνια πάλευε να διαφυλάξει τον εαυτό της και την υγεία της, ζητώντας επανειλημμένα από το Υπουργείο Παιδείας, την μετακίνησή της από τις τάξεις και τα διδακτικά καθήκοντα, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Η παρουσίαση της ιστορίας της μέσα από το AlphaNews.Live ήταν η αφορμή να κινητοποιηθούν όσοι έπρεπε να το έχουν κάνει εδώ και χρόνια, και να δώσουν επιτέλους την ευκαιρία στην κ. Φώτη να συνεχίσει να εργάζεται, αλλά από ένα πόστο που δεν θα θέτει την υγεία και τη ζωή της σε έναν καθημερινό κίνδυνο.
Η κ. Φώτη την περασμένη Παρασκευή γύρισε για πάντα σελίδα στη ζωή της και ξεκίνησε να βλέπει πλέον τα πράγματα με αισιοδοξία, αφού παρουσιάστηκε για ανάληψη καθηκόντων στα Κρατικά Ινστιτούτα Επιμόρφωσης της Λάρνακας, ένα πόστο ασφαλές, που δεν απαιτεί να συγχρωτίζεται με κόσμο, αλλά ούτε και να μετακινείται συνεχώς, όπως άλλωστε της είχε συστήσει και το ιατροσυμβούλιο που μελέτησε την υπόθεσή της το 2016.
Μιλώντας στο AlphaNews.Live για τα συναισθήματά της, τώρα που τέλειωσε ο εφιάλτης, η κ. Φώτη με δάκρυα χαράς αυτή τη φορά, μας είπε πως επιτέλους ήρθε η δικαίωση.
«Είχα συνεχώς στο μυαλό μου τα τελευταία τρία χρόνια να παραιτηθώ, φίλοι και συνάδελφοι με πίεζαν να μην το κάνω αλλά είχα φτάσει σε τέλμα. Στην πλήρη απογοήτευση»
Για την κ. Φώτη όλη η προηγούμενη περίοδος κατά την οποία ήταν τοποθετημένη σε διδακτικά καθήκοντα, ήταν μία περίοδος αγωνίας για το αύριο, αφού αναγκαζόταν να έρχεται καθημερινά σε επαφή με 150 άτομα, μαθητές και καθηγητές, τρέμοντας για την επόμενη φορά που ένα μικρόβιο θα έπληττε τον ήδη ταλαιπωρημένο και ανίσχυρο αμυντικά οργανισμό της.
Αυτό άλλωστε φάνηκε ιδιαίτερα κατά την περίοδο της πανδημίας, το 2020, όπου η κ. Φώτη προσβλήθηκε τρεις συνεχόμενες φορές από κορονοϊό, με την μία πιο σοβαρή από την άλλη. Οι λοιμώξεις αυτές έφτασαν εξάλλου να της αφήσουν συμπτώματα Long Covid για τα οποία συνεχίζει να παρακολουθείται από ιατρούς του Γ.Ν. Λευκωσίας.
«Tα τελευταία χρόνια η ζωή μου ήταν μια κόλαση. Έτρεμα καθημερινά τις λοιμώξεις. Ήμουν στο σχολείο και είτε έβρεχε, είτε χιόνιζε, έβγαινα στην αυλή τα διαλείμματα γιατί φοβόμουν να είμαι μέσα στην αίθουσα με άλλους 40 καθηγητές. Ακόμη και το κολατσιό μου, το έπαιρνα και το έτρωγα μέσα στο αυτοκίνητο. Πίεζα τον εαυτό μου να διδάξω, αλλά το σώμα μου με εγκατέλειπε μέρα με τη μέρα. Υπήρχαν φορές που έφευγα από το σχολείο και πήγαινα σπίτι και έκανα εμετούς»
Η τελευταία μεγάλη ταλαιπωρία στην υγεία της κ. Φώτη ήρθε από την πρώτη κιόλας εβδομάδα της φετινής σχολικής χρονιάς, όπου προσβλήθηκε με λοιμώδη γαστρεντερίτιδα, που την έριξε στο κρεβάτι για έναν ολόκληρο μήνα. Σήμερα ευτυχώς έχει απαλλαγεί πλήρως από το επικίνδυνο για την υγεία της βακτήριο, επιστρέφοντας στην εργασιακή αρένα πιο δυνατή, αλλά και υπό το φως των εξελίξεων, πιο σίγουρη για το μέλλον.
«Ευτυχώς τώρα όλα είναι αλλιώς. Πήγα την Παρασκευή, πρώτη μέρα στα νέα μου καθήκοντα στα ΚΙΕ Λάρνακας. Το γραφείο μου είναι χωριστά από τα άλλα και σε αυτό βρισκόμαστε το πολύ τρία άτομα. Με υποδέχθηκαν με θέρμη οι συνάδελφοι και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γι’ αυτό»
Σε όλη αυτή τη διαδρομή δικαίωσης η κ. Φώτη είχε στο πλευρό της λίγους και καλούς φίλους, αλλά και τη συντεχνία της ΙΣΟΤΗΤΑ η οποία από την πρώτη στιγμή που ήρθε σε επαφή μαζί τους, στάθηκε δίπλα της με αποφασιστικότητα.
«Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον Πρόεδρο του Κλαδικού μας στην ΙΣΟΤΗΤΑ, Αλέξιο Σαββίδη. Έμεινε δίπλα μου στον αγώνα αυτό συνεχώς. Στις πιο αδύναμες στιγμές μου, όταν ήμουν έτοιμη να παραιτηθώ, μου έδινε κουράγιο και μου έλεγε ‘όχι δεν θα παραιτηθείς, θα τα καταφέρουμε’»
Η επόμενη μέρα της κ. Φώτη είναι και ένα επόμενο κεφάλαιο ζωής. Ένα κεφάλαιο που θα έπρεπε να αρχίσει να γράφεται πριν χρόνια, όταν μετά την μεταμόσχευσή και την εξέταση της κατάστασής της από ιατροσυμβούλιο, αποτάθηκε σε όλους τους αρμόδιους του Υπουργείου Παιδείας για να της δοθεί αυτό που δικαιωματικά της ανήκει, η ευκαιρία σε εργασία… Άλλωστε όσο δικαίωμα έχουν αρτιμελείς ή υγιείς στην εργασία, άλλο τόσο έχουν και εκείνοι που είχαν την ατυχία να βρεθούν αντιμέτωποι με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Η μόνη διαφορά για τους δεύτερους, το γεγονός ότι πέρασαν τις πιο δύσκολες εξετάσεις, αυτές της επιβίωσης, και έχουν δώσει αδιαμφισβήτητα δείγματα γραφής και για τη δύναμη, και για τη θέληση τους για ζωή ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας.
