Θα ήταν αφελής, έως συνειδητά επικίνδυνος, όποιος ισχυριζόταν ότι διανύουμε τον Χρυσό Αιώνα της πολιτικής. Αδιάκοπο blame-game, ανεπαίσθητος πολιτικός πολιτισμός, απουσία θεσμικού βάθους, αποφυγή ανάληψης οποιασδήποτε ευθύνης. Νέα πολιτικά πρόσωπα που διεκδικούν με ανορθόδοξες μεθόδους μερίδα του λέοντος και παλαιά που αποδεικνύονται ανάξια των προσδοκιών που καλλιέργησαν.
Αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης χαρακτηρίζει το κατεχόμενο τμήμα μιας ευρωπαϊκής χώρας «κρατίδιο», για να ανακαλέσει λίγο αργότερα επικαλούμενος κούραση. Αξιωματούχος αποκαλύπτεται ότι λάμβανε υπερωρίες για να δίνει το παρών σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, με τις όποιες εξηγήσεις να είναι —επιεικώς— ανεπαρκείς.
Δύο ανόμοια μεταξύ τους παραδείγματα των τελευταίων ημερών, με ένα κοινό παρανομαστή: Την ελαφρότητα στη διαχείρισή τους. Σημείο των καιρών ή νέο δεδομένο;
Τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο συχνά, όλο και πιο έντονα, σε μείζονος -και όχι μόνο- σημασίας θέματα πολιτικής φύσεως, απουσιάζει ο βασικός συνεκτικός ιστός πολιτικής ηγεσίας και κοινωνίας: Η λογοδοσία. Η τεκμηρίωση κάθε ενέργειας και η εξήγηση της αιτιώδους συνάφειας μεταξύ πολιτικής απόφασης και δημοσίου συμφέροντος. Απεναντίας, πρόσωπα της κεντρικής πολιτικής σκηνής, όταν δεν αποσιωπούν το εκάστοτε γεγονός που τους εκθέτει, επιδίδονται στην προσφιλή τακτική της θυματοποίησης, αποφεύγοντας, καθόλου τεχνηέντως, την όποια ευθύνη φέρουν. Κενό που επιχειρείται λίγο αργότερα να καλυφθεί με επικοινωνιακές πρακτικές, χαμηλής αποδοτικότητας. Απουσιάζει ο ουσιαστικός πολιτικός λόγος και, ακόμη περισσότερο, η ουσιαστική πολιτική τοποθέτηση. Εκείνη που θα είναι ανάλογη της ευθύνης που συνεπάγεται μια θέση εξουσίας.
Το ερώτημα, σαφώς, είναι ένα: Ποια είναι η δική μας ευθύνη; Πόσο επίμονα ζητήσαμε απαντήσεις και γιατί, όταν δεν τις λάβαμε, αποδεχτήκαμε την παγίωση αυτής της ελαφρότητας; Πότε αποφασίσαμε να βάλουμε στην ίδια ζυγαριά και να ισορροπήσουμε όσα βαραίνουν με εκείνα που ήρθαν να τα αλλοιώσουν;
