«Θεέ μου κάνε μου ένα χατίρι, να βγει αλήθεια ένα όνειρο τρελό, μαζί με εμάς να δούνε και οι νεκροί μας, το θρύλο μας στον τελικό». Είναι ένα από τα πιο γνωστά συνθήματα των οπαδών του Ολυμπιακού. Ένα σύνθημα που ακούστηκε για πρώτη φορά το 1999, όταν οι «ερυθρόλευκοι» αντιμετώπιζαν τη Γιουβέντους για τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Η αναφορά ήταν για τα θύματα της Θύρας 7. Όμως, όσο περνάνε τα χρόνια, όσοι το τραγουδάνε, σκέφτονται κι έναν δικό τους άνθρωπο. Τον πατέρα τους, τον παππού τους, ένα φίλο που έφυγε νωρίς. Που είχαν όνειρο να δουν την αγαπημένη τους ομάδα να φτάνει σε έναν ευρωπαϊκό τελικό. Ακόμη και ο διοικητικός ηγέτης του Ολυμπιακού, Βαγγέλης Μαρινάκης, σε δηλώσεις του μετά το θρίαμβο επί της Άστον Βίλα, θυμήθηκε τον πατέρα του, Μιλτιάδη, που ήταν έφορος στους «ερυθρόλευκους», αλλά και τον -επί σειρά ετών αντιπρόεδρο και γενικό αρχηγό- Σάββα Θεοδωρίδη.
Χθες, το «Γ. Καραϊσκάκης» ήταν πιο «καυτό» από ποτέ. Χωρίς να ανάβει ούτε ένα καπνογόνο, χωρίς να πέφτει η παραμικρή κροτίδα. Χωρίς να γίνονται έκτροπα, τα οποία δυστυχώς έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στα ελληνικά γήπεδα. Μετά το 2-0, έβλεπες κόσμο στις κερκίδες να κλαίει. Ήταν δάκρυα χαράς. Δάκρυα λύτρωσης. Για όσα συνέβησαν στο παρελθόν. Για τον αέρα στο γκολ του Κόντε το 99', για την ψυχρολουσία στο «Ριαθόρ» το 2001, για το γκολ του Γιάννη Οκκά στο Μονακό το 2004 που δε μέτρησε ποτέ. Για τη Μέταλιστ το 2012, για το «Ολντ Τράφορντ» το 2014, για το Γουλβερχάμπτον το 2020. Ο Ολυμπιακός έχει μια χρυσή ευκαιρία μπροστά του, για να χαρίσει κάτι μοναδικό στους φιλάθλους του. Στους νεαρούς, αλλά και στους παλαιότερους, που περίμεναν αυτή τη στιγμή για μία ζωή. Όπως στον 88χρονο Γιάννη Πολυκανδριώτη, παλιό αντιπρόεδρο της ομάδας, που με δάκρυα στα μάτια, δήλωσε πριν από το παιχνίδι με την Άστον Βίλα πως θέλει να φύγει από τη ζωή με ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Η σημερινή γενιά θα διηγείται τη χθεσινή (09/05) βραδιά στις επόμενες γενιές. Όπως οι παλαιότεροι διηγούνταν ιστορίες για την ομάδα της δεκαετίας του 50' που βαφτίστηκε «θρύλος», για το Σιδέρη, το Δαρίβα, το Μουράτη, τον Κελεσίδη, τον Αναστόπουλο. Ή ακόμη και για τους πιο πρόσφατους, όπως τον Καραπιάλη, τον Γεωργάτο, τον Τζόρτζεβιτς, τον Ριβάλντο και τον «μάγο» Τζιοβάνι. Η γενιά του σήμερα θα μιλάει για τον τρομερό Τζολάκη, τον «εκτελεστή» Ελ Κααμπί, τον αρχηγό Φορτούνη και τον απροσπέλαστο Ιμπόρα. Και για τον «στρατηγό» Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, που πήρε μια μπερδεμένη ομάδα, με κάκιστη ψυχολογία και με δύο αλλαγές προπονητών και τη «μεταμόρφωσε» μέσα σε τρεις μήνες, στέλνοντάς τη στον τελικό της 29ης Μαΐου στη Νέα Φιλαδέλφεια.
*Πηγή φωτογραφίας: Olympiacos SFP
