Από την Σκάλα (όχι του Μιλάνου, αλλά της βραχονησίδας) στην Καμπάνια, μετά στην Εμίλια Ρομάνα και πίσω στο Κίτιον και στην Αθλητική Ένωση της. Διαδρομή... mamma mia, που λένε στην Ιταλία όταν θέλουν να δηλώσουν έκπληξη μεταξύ άλλων, όπως όμως και η μεταμόρφωσή του.
Το περασμένο καλοκαίρι, η ΑΕΚ αποφασίζει να δώσει τα «κλειδιά» της ομάδας στον Νταβίντ Καταλά, επιστρέφοντας στα... στάνταρ της εφταετίας (βλέπε Ισπανός προπονητής), μετά το «μπρέικ» με τον Σωφρόνη Αυγουστή. Ο πρώην στόπερ της ομάδας, αρχίζει το χτίσιμο της νέας ΑΕΚ, μαζί με τον Τσάβι Ρόκα.
Στις 19 Ιουλίου, μία μέρα πριν την αναχώρηση της ομάδας για την Σλοβενία όπου θα πραγματοποιούσε το βασικό στάδιο προετοιμασίας, η ομάδα της Λάρνακας ανακοινώνει την επιστροφή ενός 20χρονου Κύπριου «δικού της» παιδιού, ο οποίος τα προηγούμενα τρία χρόνια ήταν στην Ιταλία, σε Νάπολι και ΣΠΑΛ, με αρκετές συμμετοχές στο πρωτάθλημα Νέων (Primavera 1) της χώρας.
ΟΚ λες, μακάρι να παίξει, είναι και Κύπριος, έκανε και εξωτερικό (είπαμε, βραχονησίδα), προσπαθώντας την ίδια ώρα να σκεφτείς που θα χωρέσει και πως, στους πιο έμπειρους που ήρθαν στη Λάρνακα.
Η απόφαση για επιστροφή του, στηρίχθηκε κυρίως στο ότι ήταν παίκτης που γνώριζαν, τόσο ο Καταλά, όσο και ο Τσάβι Ρόκα. Ως εκεί.
Στην προετοιμασία παίρνει χρόνο συμμετοχής και στα τρία φιλικά, παίζοντας αρκετό «ξύλο», όμως και πάλι οι συμμετοχές του δεν σε πείθουν πως πάει για βασικός. Με την επιστροφή της ομάδας στην Κύπρο, κατατάσσεται και στην Εθνική Φρουρά, γιατί έχει και μία θητεία να ολοκληρώσει. Λες και δεν έφταναν τα όσα κάνει στο γήπεδο για τον χαρακτηρισμό «σκυλί του πολέμου» που του γράφουν φίλοι στα social media, πλέον φοράει και τα χακί όταν δεν είναι στην προπόνηση.
Και φτάνουμε στην πρεμιέρα...
Η ΑΕΚ του Καταλά αποκαλύπτεται, σε επίσημο πλέον επίπεδο. Πλάι στο... προϊόν των ακαδημιών της Μπαρσελόνα (τη Λα Μασία), τον Λουίς Γκουστάβο, ένα προϊόν της... Λα Σκάλα. Η πρεμιέρα δεν είναι και η καλύτερη για τους «κιτρινοπράσινους» αφού μένουν στο 1-1 με τη Δόξα, με τη διοίκηση να κάνει ντεμαράζ στο φινάλε των μεταγραφών για ενίσχυση της ομάδας. Ακολουθεί η πρωταθλήτρια Ομόνοια μετά από 23 μέρες, την οποία κερδίζουν με 2-1 και τα πρώτα θετικά σχόλια για το σύνολο του Καταλά ξεκινούν.
Το δίδυμο Λα Μασία – Λα Σκάλα στη μεσαία γραμμή δεν αλλάζει, παρά τις προσθήκες της τελευταίας στιγμής και τα σχόλια είναι πολύ θετικά, ενώ είχε προηγηθεί (του ματς) και η επέκταση συνεργασίας με τον δεύτερο. Δέκα αγωνιστικές και μία ασίστ μετά, έρχεται και η ώρα για το πρώτο γκολ, που είναι και καθοριστικό, αλλά και ωραίο.
Ο Ραφαήλ Μάμας, για τον οποίο μόλις συνειδητοποίησα ότι έχω γράψει ήδη 400+ λέξεις και τώρα αναφέρω το όνομα του λες και γράφω πλοκή για ταινία του David Fincher, έχει αρπάξει απ’ μαλλιά την ευκαιρία που του έδωσε ο Νταβίντ Καταλά και όχι μόνο βρίσκει τρόπο να χωράει στο Ισπανικό στιλ παιχνιδιού του Καταλανού, αλλά και να είναι απαραίτητος πλέον.
Ένα ζητηματάκι είναι οι κάρτες, απόρροια του τρόπου που αγωνίζεται (aggressive είναι η λέξη που μας είπαν προπονητές), ωστόσο η βελτίωση του σε αρκετούς τομείς, κυρίως λόγω του Ιταλικού «πανεπιστημίου» που προηγήθηκε, είναι εξαιρετική και αξιοσημείωτη. Πολλά πιστώνονται στον Καταλά, που τον χρησιμοποιεί με ένα ιδιαίτερο τρόπο και ανταποκρίνεται επαρκώς, όμως αυτά είναι πιο τακτικά θέματα και αφορούν καθαρά στους προπονητές.
Ο ίδιος ο παίκτης, προφανώς το απολαμβάνει και μαζί του η οικογένεια της ΑΕΚ, που βλέπει έναν δικό της να ξεχωρίζει. Παραμένει προσγειωμένος αλλά και τυπικός, όπως μας είπαν, ιδίως στις στρατιωτικές του υποχρεώσεις.
Mama(s) Mia λοιπόν, με τα όσα κάνει ως τώρα ο 20χρονος (και όχι νεαρός, να χαρείτε) μέσος.
