Ρεαλιστικά μιλώντας, οι πιθανότητες είναι λίγες. Όχι τόσο βαθμολογικά, αλλά επειδή ο... πρότερος βίος και κατ' επέκταση το ίδιο το σύνολο, το έδειξε. Σε παρόμοια, άλλωστε, κατάσταση -κι ακόμη πιο ευνοϊκή- βρέθηκε και πριν τα Χριστούγεννα. Και «έφαγε» τα μούτρα της...
Η πρώτη θέση απέχει οχτώ βαθμούς, έναν και δύο περισσότερους από Άρη και ΑΕΚ, με αμφότερες (τις ομάδες) να «βλέπουν» τίτλο. Γιατί να μην δει και το σύνολο του Αναστασίου;
Το ότι η ομάδα έδειξε να μην έχει την ποιότητα των άλλων ανταγωνιστών, είναι γνωστό, δεδομένο και παραδεκτό ακόμη και από το πιο ψηλά... στρώματα της διοίκησης. Από την άλλη, το ότι το σύνολο δείχνει να έχει... σουλουπωθεί στα τελευταία παιχνίδια, είναι κάτι που φαίνεται στο γήπεδο.
Η σημαντική διαφορά με τις προηγούμενες φορές που πλησίασε κορυφή στη σεζόν, είναι πως όλοι παίζουν μεταξύ τους, συνεπώς βαθμοί θα χάνονται. Επίσης, είναι και η ομάδα με το λιγότερο... άγχος για τον τίτλο, κυρίως γι' αυτά που είπαμε πιο πάνω περί ποιότητας. Ρεαλιστικοί στόχοι άλλωστε, είναι η έξοδος στην Ευρώπη και η κατάκτηση του Κυπέλλου.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με κάποια αποτελέσματα που θα την ευνοήσουν, μπορεί να φέρουν την Ομόνοια μέχρι και σε θέση... τίτλου. Πρωτίστως όμως από την ίδια εξαρτάται, το να δώσει συνέχεια στις νίκες και να ελπίζει σε αυτά (τα αποτελέσματα των άλλων). Το γεγονός επίσης πως δεν εξαρτάται μόνο από την ίδια, «ελαφρύνει» ακόμη περισσότερο τη θέση της, σε ότι αφορά πίεση.
Αρκεί ωστόσο αυτό το... σουλούπωμα (και όχι μεταμόρφωση) που είπαμε πιο πάνω, να έχει και συνέχεια. Η δεύτερη φάση του πρωταθλήματος άλλωστε, ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε από σπουδαίες εμφανίσεις, αλλά κυρίως από συνέπεια και μακιαβελικές προσεγγίσεις (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα κ.ο.κ.), τουλάχιστον εντός γηπέδου. Το πρόγραμμα είναι εκεί, μπορεί σε δύο αγωνιστικές να έχουν όλα... τελειώσει, μπορεί όμως ακόμη να «παίζονται» πολλά.
Αντιληπτό, είναι πάρα πολλά αυτά που θέτουμε παραπάνω. Κι αν σου κάτσει όμως; Ή απ' την άλλη, τι έχει να χάσει;
