Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί η εθνική μας φοράει μπλε; Γιατί οι Ιταλοί εξίσου μπλε; Γιατί οι Ολλανδοί φορούν πορτοκαλί; Ή γιατί οι Αυστραλοί έχουν χρυσοπράσινη εμφάνιση; Ψάξαμε λοιπόν και βρήκαμε τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις στον παγκόσμιο αθλητισμό, όπου τα χρώματα μιας εθνικής ομάδας δεν «κολλάνε» με τη σημαία της χώρας.
Κύπρος
Τα χρώματα τα οποία και χρησιμοποιούνται κατά κύριο λόγο στις εμφανίσεις της εθνικής ομάδας της Κύπρου, είναι το μπλε (ή το γαλάζιο) και το λευκό, προερχόμενα από τα εθνικά χρώματα αυτά δηλαδή της ελληνικής σημαίας και από το έμβλημα της ΚΟΠ.
Ως δευτερεύοντα ορισμένες φορές έχουν συμπεριληφθεί στις αμφιέσεις της ομάδας και χρώματα όπως παραδείγματος χάριν το χρυσό προερχόμενο από την σημαία της Κύπρου και από το έμβλημα της ΚΟΠ και το πράσινο που χρησιμοποιήθηκε το 2006 στα μανίκια της φανέλας πάνω σε χρυσό σχέδιο ως γραμμή συμβολίζοντας την διχοτόμηση του νησιού.
Αυστραλία
Τα εθνικά χρώματα της Αυστραλίας είναι το πράσινο και το χρυσό. Καθιερώθηκαν στις 19 Απριλίου 1984 από τον Κυβερνήτη της Αυστραλίας, Σερ Νίνιαν Στίβεν. Το χρυσό αντιπροσωπεύει το εθνικό φυτό της χώρας, την ακακία την πυκνανθή, που απεικονίζεται και στο εθνόσημο της Αυστραλίας. Ωστόσο, σχεδόν έναν αιώνα νωρίτερα, και συγκεκριμένα το 1899, η ομάδα κρίκετ της Αυστραλίας ήταν αυτή που φόρεσε πρώτη χρυσοπράσινα χρώματα. Και δεν μιλάμε για τα ρούχα τους, που ήταν παραδοσιακά λευκά, αλλά για τα καπέλα τους. Όσον αφορά στην ομάδα ποδοσφαίρου, φόρεσε για πρώτη φορά χρυσοπράσινα το 1924, ενώ η ομάδα ράγκμπι τέσσερα χρόνια αργότερα.
Ιταλία
Οι «ατζούρι», δηλαδή οι μπλε, λέγονται έτσι επειδή φορούν το συγκεκριμένο χρώμα στις φανέλες τους. Γιατί όμως, εφόσον η ιταλική σημαία είναι πράσινη, λευκή και κόκκινη; Διότι το μπλε είναι το χρώμα της Σαβοΐας, του οίκου που κυριαρχούσε -και στην ουσία κυβερνούσε- στη χώρα από το 1861 έως το 1946. Μέχρι το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, η ιταλική σημαία είχε το οικόσημο της Σαβοΐας στο κέντρο, με αποτέλεσμα το μπλε χρώμα να διατηρηθεί μέχρι και σήμερα ως ένα χρώμα που συμβολίζει την Ιταλία.
Ολλανδία
Το πορτοκαλί είναι το χρώμα της βασιλικής οικογένειας της Ολλανδίας, η οποία «κρατά» από τον Οίκο της Οράγγης (House of Orange). Ο συγκεκριμένος Οίκος έχει διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας, ενώ ο Γουλιέλμος ο Α' ήταν αυτός που οδήγησε την Ολλανδία στην ανεξαρτησία. Επομένως, το πορτοκαλί, παρά το γεγονός ότι δεν βρίσκεται στη σημαία της Ολλανδίας (μπλε, λευκή, κόκκινη), συμβολίζει την εθνική υπερηφάνεια της χώρας.
Γερμανία
Τα εθνικά χρώματα της Γερμανίας είναι το μαύρο, το κόκκινο και το χρυσό, κοινώς τα χρώματα που φαίνονται και στη σημαία της. Ωστόσο, στον αθλητισμό, επιλέγεται ως κύριο χρώμα το λευκό, με λίγο μαύρο και κόκκινο, δηλαδή τα χρώματα της Πρωσίας. Αυτό συμβαίνει με τους οργανισμούς που ιδρύθηκαν πριν το 1919, όπως για παράδειγμα με την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας (ιδρύθηκε το 1908), την εθνική ομάδα στίβου και την εθνική ομάδα κωπηλασίας.
Βόρεια Ιρλανδία
Οι Ιρλανδοί φορούν πράσινα. Εντάξει μέχρι εδώ. Οι Βορειοϊρλανδοί όμως, γιατί να φορούν πράσινα; Μην ξεγελαστείτε, η δική τους σημαία δεν έχει καθόλου πράσινο. Είναι λευκή και κόκκινη. Ωστόσο, στο σήμα της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Βορείου Ιρλανδίας απεικονίζονται τριφύλλια, το σύμβολο του νησιού, εξ ου και το πράσινο χρώμα στις φανέλες, σε συνδυασμό με λευκό και ολίγον μπλε.
Ιαπωνία
Κι όμως, το γιατί οι «μπλε σαμουράι» είναι μπλε, αποτελεί ένα μυστήριο. Οι δύο επικρατέστερες θεωρίες της επιλογής του μπλε χρώματος είναι οι εξής: Στη δεκαετία του 1920, το Πανεπιστήμιο του Τόκιο, που φορούσε μπλε φανέλες, διέθετε την καλύτερη φοιτητική ομάδα και εκπροσωπούσε την Ιαπωνία σε διεθνείς διοργανώσεις. Το 1930, η εθνική ομάδα της Ιαπωνίας συμμετείχε στο 9ο Πρωτάθλημα Άπω Ανατολής, το οποίο και κατέκτησε, φορώντας τις φανέλες της ομάδας του Πανεπιστημίου του Τόκιο. Επομένως, θεωρείται ότι επειδή αποδείχθηκαν γούρικες οι συγκεκριμένες φανέλες, τις υιοθέτησαν. Η άλλη εκδοχή, η πιο... ρομαντική, αναφέρει πως το μπλε αντιπροσωπεύει τον ουρανό και τον ωκεανό, συμβολίζοντας έτσι την εθνική επικράτεια της χώρας.
*πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Savvides Press & ΑΡ
