Το απόγευμα της πρωτομαγιάς του 1994 με βρήκε βαθιά στεναχωρημένο. Αμίλητο, με ένα βουβό πόνο να με έχει κυριεύσει... Είχε ανακοινωθεί ο θάνατος του Ayrton Senna. Οι εικόνες του δυστυχήματος ήταν αδύνατο να μην σε σοκάρουν.Να μην σε βυθίσουν στο πένθος, όπως βυθίστηκε μια ολόκληρη χώρα και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Πρωταθλητές σαν τον σπουδαίο Senna μοιάζουν στα μάτια τα δικά μας, των κοινών θνητών δηλαδή, πως μπορούν να νικήσουν ακόμη και τον θάνατο . O χάρος όμως είναι ανίκητος εχθρός... Μόνο να τον ξεγελάσεις μπορείς καμιά φορά. Και σε ανθρώπους σαν τον Senna που το έκαναν με συστηματικό τρόπο και περιγελώντας τον , τους στήνει καρτέρι για να τους πάρει μαζί του.
Το σοκ ήταν διπλό, καθώς ο θάνατος του θεού της F1 ερχόταν σαν δεύτερο χαστούκι. Δεν είχε περάσει καλά καλά ένας χρόνος από την τραγωδία με τον θεό του μπάσκετ, τον Drazen Petrovic, που ξεψύχησε ξανά στην άσφαλτο. Δυο από τους ανθρώπους που θαύμαζα νεκροί. Ο κόσμος είχε χαθεί κάτω από τα πόδια μου. Η ιδέα του θανάτου που δεν περνά ποτέ από ένα νεανικό μυαλό, που όλοι και όλα μοιάζουν άφθαρτα, είναι μια συγκλονιστική εμπειρία , ειδικά όταν εκείνοι που αποχαιρετούν τον μάταιο τούτο κόσμο είναι επίσης νεαροί σε ηλικία. Ινδάλματα και επί γης θεοί.
Για το τραγικό γεγονός στην Ίμολα έχουν γραφτεί πολλά και κάθε χρόνο τέτοια μέρα γράφεται ξανά ο επικήδειος. Για το πόσο σημαντικός τελικά και πόσο μεγάλος ήταν ο Αyrton Senna, επέλεξα δυο παραδείγματα, από την καταγραφή των σπουδαίων που έχει πετύχει τα χρόνια της παρουσίας στους δρόμους της ταχύτητας.
Το 2001 ο Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, ο Ze Elias μιλώντας στην συνδρομητική πλατφόρμα του ALPHA DIGITAL , όπου τότε εργαζόμουν, μου είχε δώσει μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Στην ερώτηση για το πρότυπο του ξέρετε τι απάντησε; Senna. Και όταν έκλεισε η κάμερα μας εκμυστηρεύθηκε πως ο λαός που έχει σαν θρησκεία την μπάλα, λατρεύει περισσότερο τον Senna από τον Pele !
Kαι τότε γύρισε πίσω η μνήμη μου στο καλοκαίρι του 1994 , στον τελικό του μουντιάλ της Αμερικής ανάμεσα στην Βραζιλία και την Ιταλία. Στην είσοδο της ''σελεσάο'' στον αγωνιστικό χώρο έπιασα τότε τον εαυτό μου να βουρκώνει. Πιασμένοι χέρι-χέρι οι άσοι των ''καριόκας'' έμπαιναν στον αγωνιστικό χώρο κρατώντας πανό για τον Senna. To παγκόσμιο κύπελλο που κατέκτησαν σε αυτόν το αφιέρωσαν.
Γιατί ο Senna ήταν ένα πραγματικό είδωλο. Ένα είδωλο που δεν βγήκε μέσα από τις φαβέλες, όπως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι ''μάγοι'' της στρογυλλής θεάς. Ο Senna έκανε την αντίθετη διαδρομή.Ήταν ένα πλουσιόπαιδο, γόνος οικογένειας με πολλά χρήματα, που ταυτίστηκε με τον λαό, έγινε ένα με τον απλό κόσμο.Ένας πλούσιος άνθρωπος που αγαπήθηκε και λατρεύτηκε από τους φτωχούς. Δόξασε την φτωχολογιά και δοξάστηκε. Πόσοι αλήθεια το έχουν καταφέρει αυτό;
Αυτός ήταν ο Senna. Αυτό είναι το εύρος του μεγαλείου του. Αλλά τελικά τώρα που το σκέφτομαι ξανά, άνθρωποι του βεληνεκούς του, είναι τελικά άφθαρτοι και αθάνατοι. Βγάζουν την γλώσσα στον χάρο από εκεί ψηλά που είναι, όπως ο Drazen Petrovic , την έβγαζε όταν εκτελούσε βολές...
