Όταν το 1978 ο σκηνοθέτης Άλαν Πάρκερ μετέφερε στην μεγάλη οθόνη την αληθινή ιστορία του Αμερικανού φοιτητή Μπίλι Χέιζ, που κλείστηκε για χρόνια σε μία τουρκική φυλακή για λαθραία μεταφορά χασίς, ουσιαστικά έριχνε μια γροθιά στο στομάχι, αποκαλύπτοντας το σκληρό πρόσωπο του καθεστώτος εγκλεισμού στη χώρα.
Ο Χέιζ αφού πέρασε πέντε χρόνια σε φυλακή της Κωνσταντινούπολης, μεταφέρθηκε στη θάλασσα του Μαρμαρά, στη νησιωτική φυλακή του Imrali για το υπόλοιπο της ποινής του, απ’ όπου και κατάφερε στις 2 Οκτωβρίου του 1975 να δραπετεύσει και να επιστρέψει στην Αμερική όπου και έγραψε το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε η επική ταινία του Όλιβερ Στόουν.
Το Imrali (ή αλλιώς Καλόλυμνος) από όπου ο Χέιζ βρήκε τον δρόμο προς την ελευθερία, σήμερα αποτελεί τον ισόβιο «τάφο» τεσσάρων κρατουμένων οι οποίοι βρίσκονται σε καθεστώς απόλυτης απομόνωσης μη έχοντας καμία επαφή με τον έξω κόσμο εδώ και τέσσερα ολόκληρα χρόνια.
Ένας από τους κρατούμενους αυτούς είναι κι ο Κούρδος ηγέτης Αμπντουλάχ Οτσαλάν, η ανησυχία για την κατάσταση της υγείας του οποίου εντείνεται μέρα με τη μέρα.
Μαζί με τον Οτσάλαν ακόμη τρεις κρατούμενοι – οι Hayri Konar, Hamili Yıldırım και Veysi Aktaş - καταδικασμένοι σε ισόβια κάθειρξη για συμμετοχή στο PKK, παραμένουν αποκομμένοι, με τις οικογένειές τους να μην έχουν κανένα νέο τους και να ζητούν απεγνωσμένα από τις τουρκικές αρχές να τους επιτρέψουν μια επίσκεψη ή έστω ένα τηλεφώνημα.
Ο Οτσαλάν βρίσκεται έγκλειστος στο Imrali από το 1999 οπόταν και συνελήφθη από τις τουρκικές αρχές, ενώ οι Veysi Aktas, Hayri Konar και Hamili Yıldırım μεταφέρθηκαν εκεί αργότερα και συγκεκριμένα το 2015.
Στην περίπτωση του Aktaş, που έχει εκτίσει στις τουρκικές φυλακές συνολικά 30 χρόνια κάθειρξης, η οικογένειά του μπόρεσε να τον δει από τότε που μεταφέρθηκε στο Imrali πριν εννέα χρόνια, μόλις τρεις φορές (στις 5 Ιουνίου και στις 12 Αυγούστου του 2019 και στις 2 Μαρτίου 2020), ενώ υπήρξε και μία τηλεφωνική επικοινωνία τους στις 27 Απριλίου. Έκτοτε κανένας δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα, όπως άλλωστε ισχύει και για τους άλλους τρεις κατάδικους.
Για το θέμα άνοιξε την καρδιά της μιλώντας αποκλειστικά στο AlphaNews.Live και για πρώτη φορά σε κυπριακό μέσο μαζικής ενημέρωσης, η μεγάλη αδελφή ενός εκ των κρατουμένων του Imrali, του Veysi Aktas, Sabiha Aslan.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσαστε με τον αδελφό σας;
Η τελευταία φορά που είδα τον αδερφό μου ήταν πριν από 4 χρόνια. Η συνάντηση που είχαμε στο İmrali διήρκεσε συνολικά 45 λεπτά.
Τέσσερα χρόνια σιωπής, τέσσερα χρόνια χωρίς κανένα νέο του. Πώς αντιμετωπίζετε αυτόν τον πόνο και την αγωνία ως οικογένεια;
Το ότι ο αδερφός μου βρίσκεται σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, είναι δύσκολο για εμάς και δεν το αντέχουμε. Γιατί κάθε μέρα, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε βράδυ, τα περνάμε απορώντας και ανησυχώντας για τον αδερφό μου.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι κάτι που αντέχεται. Κι αυτό γιατί η απομόνωση δεν έχει επιβληθεί μόνο στους τέσσερις κρατούμενους του Imrali, αλλά και σε εμάς, τις οικογένειές τους.
Πώς τον είδατε όταν είχατε την ευκαιρία να τον επισκεφθείτε πριν 4 χρόνια;
Την τελευταία φορά που είδα τον αδερφό μου, δεν υπήρχε ίχνος από τον παλιό του εαυτό. Του έλεγα συνέχεια ότι είχε αλλάξει και ότι δεν ήταν καλά. Μου είπε ότι μπορεί να άλλαξε λόγω των καιρικών συνθηκών στο Imrali. Ακόμη και ο τόνος της φωνής του είχε αλλάξει.
Το να ζω χωρίς τον αδερφό μου και να τον λαχταρώ είναι δύσκολο και μας εξουθενώνει, αλλά ο αδερφός μου και οι άλλοι κρατούμενοι στο İmralı βρίσκονται ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους και γι’ αυτούς είναι ακόμη πιο δύσκολο.
Αυτό που σκέφτομαι για τη φυλακή του İmralı είναι ότι είναι ένα απάνθρωπο μέρος όπου δεν υπάρχει ίχνος ανθρωπιάς. Ένα μέρος περιτριγυρισμένο με νερό και από τις τέσσερις πλευρές του, μακριά από τον πολιτισμό, όπου δεν ακούγεται ούτε καν ο ήχος των ζώων.
Τον είδατε αισιόδοξο ότι σύντομα θα αφεθεί ελεύθερος και θα έρθει κοντά σας;
Δεν το συζητήσαμε καθόλου με τον αδερφό μου. Στην πραγματικότητα, η διαδικασία μετάβασης στο νησί του İmralı ήταν πολύ μεγάλη. Μέχρι να φτάσω εκεί, η ψυχολογία μου είχε γίνει άνω κάτω. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα πήγαινα να δω τον αδερφό μου μετά από πολλά χρόνια και γι' αυτό μιλήσαμε μόνο για την υγεία και την κατάσταση της οικογένειας και των αγαπημένων μας προσώπων.
Σας είπε κάτι για τον Κούρδο ηγέτη και συγκρατούμενό του στο Imrali, Αμπντουλάχ Οτσαλάν;
Με τον αδερφό μου συναντηθήκαμε σ’ ένα δωμάτιο στη φυλακή του İmralı. Μου είπε ότι σε εκείνο το δωμάτιο κάποιες φορές μέσα στη βδομάδα συναντούνταν με τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν και είχαν συζητήσεις, ενώ κάποιες φορές συναντούνταν και είχαν την ευκαιρία να αθληθούν.
Ποια πιστεύετε είναι η θέση που θα πρέπει να πάρει η Ευρώπη και το Συμβούλιο της Ευρώπης - και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Κατά των Βασανιστηρίων (CPT) - απέναντι στο θέμα της τετραετούς απομόνωσης των κρατουμένων του Imrali;
Αυτή η απομόνωση στο Imrali δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει σε καμία ανεπτυγμένη χώρα στον κόσμο. Διότι αποκλείεται να υπάρχουν αυτή και παρόμοιες πρακτικές σε μια χώρα που υποτίθεται πως έχει Δημοκρατία.
Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε φυσιολογική στάση το γεγονός ότι η Ευρώπη και το Συμβούλιο της Ευρώπης, που έχουν φωνή στον κόσμο και υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα στο έπακρο, δεν αναλαμβάνουν δράση κατά της απομόνωσης στο İmrali.
Θα πρέπει να κάνουν αυτό που τους αναλογεί γι’ αυτή την απομόνωση και, αν χρειαστεί, θα πρέπει να στέλνονται αντιπροσωπείες στο νησί του Imrali κάθε εβδομάδα.
Ο παγκόσμιος Τύπος θα πρέπει να επαναφέρει συχνά αυτό το θέμα και να ενημερώνει τον κόσμο γι’ αυτήν την κατάσταση.
Γιατί τελικά η Ευρώπη έχει δημιουργήσει έναν οργανισμό όπως η CPT; Δεν χρειάζεται να σας κάνουμε εμείς μάθημα για το ποια είναι η αποστολή της. Ο σκοπός της CPT είναι ξεκάθαρος. Πρέπει να ξέρουν τι να κάνουν απέναντι σε αυτή την απάνθρωπη απομόνωση.
Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί, αλλά η CPT πρέπει να είναι η φωνή μας.
Εγώ προσωπικά, δεν ήξερα τίποτα για τη CPT πριν πάει ο αδελφός μου στο İmrali, αλλά τώρα όταν σκέφτομαι τη CPT σκέφτομαι το İmrali. Ακούμε συνεχώς για τη CPT, αλλά δεν καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει.
Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να αναφέρω είναι ότι ο αδερφός μου, παρόλο που έχει εκτίσει την ποινή του των 30 ετών, δεν έχει ακόμη αποφυλακιστεί. Το γεγονός ότι η ποινή του αδελφού μου παρατάθηκε για ένα χρόνο χωρίς καμία δικαιολογία, προκάλεσε βαθιά θλίψη στην οικογένεια μας. Μετά από 30 χρόνια, ενώ περιμέναμε να τον αγκαλιάσουμε, μάς ενημερωσαν για την παράταση και όπως ήταν φυσικό καταρρακωθήκαμε και μας κυρίευσε η ανησυχία, γιατί δεν ξέρουμε τι γίνεται εκεί. Για παράδειγμα, στο νησί γίνονται συνεχείς σεισμοί. Από τη μια λοιπόν είναι ο κίνδυνος των σεισμών στην περιοχή και από την άλλη δεν μπορούμε καν να ακούσουμε τη φωνή του. Αυτό μάς κάνει δυστυχισμένους.
Δεν είμαστε ενημερωμένοι για τις συνθήκες κράτησης του αδελφού μου και των άλλων κρατουμένων στο İmrali. Πραγματικά, τέτοια σκληρότητα δεν έχει προηγούμενο στον κόσμο.
Ελπίζω ότι το συντομότερο δυνατό θα γίνει αυτό που πρέπει, και θα αποκατασταθεί η επικοινωνία με τη φυλακή του İmrali, έτσι ώστε να σταματήσει επιτέλους αυτή η απάνθρωπη και αυστηρή απομόνωση. Αυτή η ανομία πρέπει να τελειώσει! Θέλουμε και λαχταράμε τον αδερφό μας στο έπακρο.
Να πούμε πως σε σχέση με την κατάσταση της απομονωμένης φυλακής, η CPT έχει πραγματοποιήσει εννέα επισκέψεις, με την τελευταία να λαμβάνει χώρα το 2022. Κατά τη διάκεια της επίσκεψης αυτής, όπως είχε αποκαλύψει μιλώντας στο AlphaNews.Live ο εκπρόσωπος τύπου της Επιτροπής, Jaime Rodriguez, τα μέλη είχαν την ευκαιρία να δουν και να συνομιλήσουν και με τον Κούρδο ηγέτη, αλλά και με τους υπόλοιπους τρεις κρατουμένους.
Στο μεταξύ τον τελευταίο καιρό δυναμώνουν οι φωνές αγανάκτησης για την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των εγκλείστων του Imrali, με εκατοντάδες προσωπικότητες στην Ευρώπη να συνυπογράφουν επιστολή-αίτημα προς τη CPT, ζητώντας να επισκεφθεί το νησιωτικό σωφρονιστικό ίδρυμα και να καταγράψει όλα τα νεότερα σε σχέση με την κατάσταση της υγείας του Αμπντουλάχ Οτσαλάν και των τριών συγκρατουμένων του.
