Δριμεία επίθεση εναντίον του ΑΚΕΛ εξαπολύει ο τέως Υπουργός Εξωτερικών Ιωάννης Κασουλίδης με αφορμή το περιεχόμενο της κοινής διακήρυξης που εξέδωσαν 15 ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα ενόψει των Ευρωεκλογών.
«Η κοινή διακήρυξη 15 ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του ΑΚΕΛ, για τις προσεχείς ευρωπαϊκές εκλογές αντιπαρατίθεται με την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις βασικές αξίες της και όχι με τις ομάδες και τα κόμματα που την απαρτίζουν. Αλλά όταν προκληθούν εδώ στην Κύπρο ότι είναι ευρωσκεπτικιστές διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους. Παραθέτουν θέσεις για τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, για την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού, τα δικαιώματα των ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων», αναφέρει χαρακτηριστικά, επισημαίνοντας πως πολλά προγράμματα και θέσεις της ΕΕ αν μπουν στον κόπο να τις διαβάσουν έχουν ολοκληρωμένες θέσεις και πολιτικές.
Υπενθυμίζει επίσης στο ΑΚΕΛ τη διαχείριση της οικονομίας όταν εκείνο κυβέρνησε.
«Επιτίθενται εναντίον του Συμφώνου Σταθερότητας. Λες και ξεχάσαμε εμείς εδώ στην Κύπρο με ποια δημοσιονομική έγνοια κυβέρνησε το ΑΚΕΛ και που μας οδήγησε με την καταστροφή της οικονομίας. Όσο για το δικαίωμα των τρίτων χωρών στη βιώσιμη ανάπτυξη, πρέπει να γνωρίζουν ότι η ΕΕ είναι σήμερα ο μεγαλύτερος παγκόσμιος πάροχος κονδυλίων προς ενίσχυση των χωρών του τρίτου κόσμου. Ζητούν αυτά τα 15 κομμουνιστικά κόμματα «να σταματήσει η ΕΕ να υποκινεί και να τροφοδοτεί τον πόλεμο στην Ουκρανία» και «να προωθηθεί ένα σύστημα συλλογικής ασφάλειας στη βάση των αρχών της τελικής πράξης του Ελσίνκι». Ποιος όμως κουρέλιασε την τελική πράξη του Ελσίνκι και το απαραβίαστο των διεθνών συνόρων; Άλλος από τον Πούτιν και την απρόκλητη εισβολή στην Ουκρανία. Κάτι που υποχρεώνει την ΕΕ να ενισχύσει την άμυνά της και διαμαρτύρονται για την αύξηση των δαπανών για αυτήν. Κάνουν και τόπο στην ακροδεξιά όταν υποστηρίζουν την «εγγύηση των δικαιωμάτων των μεταναστών». Το άλλο άκρο, όπως η Πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αννίτα Δημητρίου στη συζήτηση με τον Στέφανο Στεφάνου. Όσο για τις θέσεις τους ότι η ΕΕ πρέπει να γίνει ένωση των λαών και όχι του μεγάλου κεφαλαίου, μου θυμίζουν τα φοιτητικά μου χρόνια. Όταν το κραταιό τότε κομμουνιστικό κόμμα Γαλλίας έλεγε τα ίδια. Αλλά εκεί κόλλησε η βελόνα και εκεί έμειναν 50 χρόνια μετά», καταλήγει.
