Από το Δημοτικό ακόμα, επιτηδευμένα οι δάσκαλοι «φύτευαν» βαθιά στα μυαλά μας, πως «ακόμη και χωρίς βοήθεια από τους ξένους, οι κακοί Τούρκοι μια μέρα θα πληρώσουν για όσα μας έκαναν».
Τα χρόνια πέρασαν. Η γαλανόλευκη δεν κυμάτισε ποτέ στον Απόστολο Ανδρέα, ενώ στο λιμανάκι της Κερύνειας, οι βάρκες, το Κάστρο, δεν ύψωσαν ποτέ σημαία κυπριακή.
Αυτό, όχι γιατί το αφήγημα μας βασιζόταν σε ευσεβοποθισμούς, αλλά στο δεδομένο - που κάποιοι ακόμη δεν κατανοούν - πως οι ξένοι, ούτε νοιάζονται, ούτε και θέλουν να εμπλακούν σε μια διένεξη από την οποία τίποτα δεν έχουν να κερδίσουν!
Σήμερα, με το τρένο της επανένωσης να έχει φύγει ανεπιστρεπτί, ηγεσία και λαός αναζητούν ακόμη τη στήριξη, την αλληλεγγύη, τη συμπόνοια της Ευρώπης και του διεθνούς παράγοντα.
23 χρόνια από τους βάρβαρους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, που σκόρπισαν τον θάνατο και την καταστροφή, ο εφιάλτης του πολέμου ξύπνησε εκ νέου στην Ευρώπη. Αυτή τη φορά στην Ουκρανία, με τον λαό της να δίνει ηρωικά τη δική του μάχη, προβάλλοντας αντίσταση που μόνο θαυμασμό προκαλεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Η βάρβαρη εισβολή στη χώρα έχει όνομα και επώνυμο. Οι ευθύνες του Βλαντιμίρ Πούτιν - του «καλού» αυτού Χριστιανού - για τις εκατόμβες νεκρών και την πυρηνική απειλή που πλανάται πάνω απ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, είναι αβάσταχτες και ασυγχώρητες.
Ασυγχώρητη ωστόσο και η στάση όλων εδώ στη «νήσο των Αγίων». Ξεχνώντας τις διαχρονικές εκκλήσεις «ελεημοσύνης» για το δικό μας δράμα, πολιτική ηγεσία και λαός καταφέραμε, βλέποντας ζωντανά τον πόλεμο από τα κινητά μας, να διχαστούμε, να τυφλωθούμε από ιδεολογικές - θρησκευτικές – οπαδικές αγκυλώσεις.
Πολιτικοί διαξιφισμοί δια τηλεοράσεως και ραδιοφώνου για το ποιος φταίει περισσότερο. Ιεράρχες αποφεύγουν γελοιωδώς να ψελλίσουν τ’ όνομα Ρωσία. Πολίτες διαπληκτίζονται στις πλατείες για το τι οδήγησε τον θήτη στο έγκλημα.
Ιδεολογικοί ακόλουθοι μιας σύγχρονης «αναγεννημένης» ισχυρής Ρωσίας και θρησκόληπτα όντα πέριξ της (ακρο)δεξίας που αναμένουν ακόμη την απελευθέρωση από το «ξανθό γένος», δίνουν πλέον από το ίδιο μετερίζι την μάχη να πείσουν πρώτα και κύρια τον εαυτό τους, πως ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός!
Ακόμη και σήμερα, 10 μέρες από την έναρξη του πολέμου, η ημικατεχόμενη Κύπρος των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, δεν κατάφερε το αυτονόητο. Να βγει μαζικά στους δρόμους σαν μια γροθιά, αναλογιζόμενη τον πόνο του ουκρανικού λαού και να καταδικάσει αυτό που η ίδια έζησε, και τις συνέπειες του ακόμα βιώνει.
Ξεχάσαμε. Πτωχεύσαμε ηθικά και σε ανθρωπιά. Η αλληλεγγύη δεν περιορίζεται μονάχα σε τρόφιμα, ρούχα και κλαψουρίσματα στα social media. Η αλληλεγγύη εκφράζεται πρωτίστως με την ομοψυχία έναντι στο κακό.
Τα εκατομμύρια των προσφύγων, το αίμα των νεκρών παιδιών, η μυρωδιά του θανάτου, θα μας στοιχειώνει.
Πόλεμος είναι ρε διάολε, τον ζήσατε! Τι δεν καταλαβαίνετε;
