Δύο χρόνια χωρίς την Κική Δημουλά. «Ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε είναι η απουσία μας» έγραφε η ίδια στο ποίημά της «Υποκατάστατο». Όμως, πεθαίνουν ποτέ πραγματικά άραγε οι μεγάλοι ποιητές; Μπορούν να περάσουν στη λήθη ενόσω το μελάνι τους έχει ακόμα φωνή κι οι λέξεις τους ηχούν στα αυτιά μας;
«Εκλήθην ομιλήτρια». Με το βιβλίο αυτό ανατρέπεται η «αμετάκλητη απουσία» της μεγάλης και πολυβραβευμένης Ελληνίδας ποιήτριας, πεζογράφου και ακαδημαϊκού που ποτέ δεν έφυγε πραγματικά…που με το έργο της κατάφερε να ξεγελάσει έστω έτσι το θάνατο.
Έλση Δημουλά
Δεν πήρα μόνη την απόφαση να συγκεντρωθούν σε έναν τόμο λόγοι που εκφώνησε η μητέρα μου σε συνέδρια, εκδηλώσεις, χαιρετισμούς και αποχαιρετισμούς. Την πήραμε μαζί, λίγο πριν ανέβει στη βάρκα του ανέκκλητου. Ξεχώρισα, έτσι, είκοσι οκτώ από τα ποιητικά χρονογραφήματα, αυτά που θεώρησα πως παρουσιάζουν ατμοσφαιρικά τις εσωτερικές διαθέσεις της, τους μετασυμβολισμούς των επίκαιρων τότε θεμάτων και φωτογραφίζουν το χρόνο. Τα διάλεξα για να δώσω ένα μέλλον στο υποσχετικό παρελθόν και μια ευκαιρία να ανιχνεύεται η απουσία της.
Στο υπαρξιακό της ταξίδι η Κική Δημουλά έθεσε ερωτήματα και έδωσε απαντήσεις σε μεγάλα θέματα, αγγίζοντας τις ευαίσθητες χορδές στη ψυχή του αναγνώστη. Οι λέξεις της διαπέρασαν το χρόνο, πέρασαν στην αιωνιότητα και πρόκειται να συναντηθούν με γενιές που δεν έχουν ακόμα γεννηθεί.
Έλση Δημουλά
Το μόνο εμπόδιο στην εξαφάνισή τους είναι η θωράκισή τους στο χαρτί. Μόνο αυτό θα απομακρύνει κάπως το ξεχνιέμαι και το ξεχνάω, που εκείνη ύμνησε τόσο.
Στο βιβλίο περιέχονται κείμενα και στοχασμοί για διαφορετικά θέματα, με τον μοναδικό ελεύθερο τρόπο και τη μεταφορική αντίληψη του κόσμου που διέθετε η Κική Δημουλά.
Έλση Δημουλά
Προτείνω τα εκφωνημένα αυτά κείμενα ως μια συμβολική, ιερόσυλη απέναντι στο θάνατο παράταση της φωνής της. Δεν πρόκειται για την κοινότοπη ελπίδα της ποιητικής υστεροφημίας, με την έννοια της διαιώνισης της φωνής του ποιητή που θα διασφάλιζε την αξία του έργου μετά το θάνατό του. Πρόκειται για ζωή.
