Σαν φάρο και οδηγό πρέπει να έχει ο κυπριακός λαός το έπος του 1955-1959, ώστε να μας οδηγήσει στην απελευθέρωση του τόπου μας, δηλώνει στο Alphanews.Live ο Πρώην Επικεφαλής του Συνδέσμου Βετεράνων ΕΟΚΑ κος Θάσος Σοφοκλέους στο μήνυμά του για τη σημερινή επέτειο.
«Το μήνυμα της αυριανής ημέρας είναι απλό, απαραίτητο και εθνικά δεδομένο και υπόχρεο για όλο τον κυπριακό λαό. Ένα μήνυμα μνήμης και αγωνιστικότητας που δεν μπορεί ο κυπριακός λαός να ξεχάσει το έπος του 1955 αλλά να το έχει σαν φάρο και οδηγό του για να μπορέσει να σταθεί μέσα στη δίνη των γεγονότων και να οδηγήσει τον λαό μας στην απελευθέρωση, από τους κινδύνους και τα δεινά που έχουν συσσωρευτεί αλλά και από το μεγάλο κίνδυνο που διατρέχει ο ελληνισμός της Κύπρου από την Τουρκία.»
Το στίγμα της ιστορίας του νεαρότερου ήρωα της ΕΟΚΑ
Ο επίλογος της συγκλονιστικής ιστορίας του 8χρονου Δημητράκη Δημητριάδη, του νεαρότερου ήρωα του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59, γράφτηκε φέτος και συγκεκριμένα στις 12 Μαρτίου στη Λάρνακα.
Τα λείψανα εντοπίστηκαν σε πολλαπλό τάφο στο κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου Κοντού και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA στο Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου από την ομάδα γενετιστών του καθηγητή Δρα Μάριου Καριόλου. Τα ταυτοποιηθέντα λείψανα του Δημητράκη τάφηκαν σε ατομικό τάφο που παραχώρησε, τιμής ένεκεν, η Μητρόπολη Κιτίου.
«Μεγάλο στίγμα της βαρβαρότητας και της εχθρότητας των Άγγλων» αποτελεί η ιστορία του 7χρονου Δημητράκη τονίζει ο Θάσος Σοφοκλέους, αφού δεν δείλιασαν όπως περιγράφει να δολοφονήσουν εν ψυχρώ ένα μικρό παιδάκι.
«Το παιδάκι αυτό δεν έκανε και τίποτα σοβαρό που να δικαιολογούσε το στρατιώτη που ήταν εκεί στη διαδήλωση να τον χτυπήσει να τον πυροβολήσει. Ήταν ένα παιδάκι επτά χρονών του Δημοτικού Σχολείου, είχε μια διαδήλωση, ένιωσε τον παλμό αυτής της διαδήλωσης και μετέβη εκεί. Ένας Άγγλος τον πυροβόλησε εν ψυχρό πάνω στο κεφάλι. Ένα παιδάκι αγνό, άκακο που δεν έκαμε τίποτα το σοβαρό…Και οι Άγγλοι αντί να απολογηθούν, ένιωσαν περήφανοι που δολοφόνησαν ένα παιδάκι επτά χρονών…»
Συγκινημένος ο κος Θάσος μιλώντας για την ιστορία του Δημητράκη, θέλησε να αναφερθεί στα δύσκολα παιδικά χρόνια του ήρωα, ο οποίος ζούσε με τη γιαγιά του. Μάλιστα, δούλευε από τόσο μικρή ηλικία πουλώντας λουλούδια σε ταβέρνες, ώστε να μπορέσουν να έχουν ψωμί την επόμενη ημέρα.
«Τον έχουμε τιμήσει, τον αγαπούμε, είναι σύμβολο για τη Λάρνακα και ιδιαίτερα για τους νέους. Ο κάθε ήρωας κουβαλά μαζί του μια δική του ιστορία, ξεκινώντας από τον Δημητράκη μέχρι τα παιδιά που απαγχονίστηκαν...και αυτούς που σκότωσαν στα βασανιστήρια...Ένα συμπέρασμα μπορεί να βγάλει κανείς από όλα αυτά, ότι ο κυπριακός λαός το 55-59 αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις, θυσιάστηκε, δεν φοβήθηκε..»
Η πιο συγκλονιστική στιγμή στο πλευρό του Αυξεντίου
Δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσει όπως μας είπε, τα όσα έζησε στον απελευθερωτικό αγώνα. Πολλές οι θύμησες, οι συγκινητικές και λυπηρές στιγμές.
Θέλησε ωστόσο να αναφερθεί στην επαφή που είχε με τον Γρηγόρη Αυξεντίου, καθώς πρόκειται για ανάμνηση που του γεννά πολλά και έντονα συναισθήματα.
«Εγώ ανήκω στην ομάδα των οκτώ φοιτητών που είχαμε εκπαιδευτεί στη Αθήνα και στην Κρήτη για να κάνουμε την επανάσταση και ήρθαμε στην Κύπρο όταν γνωστοποιήσαμε την παρουσία μας και την ιδιότητα μας στον αρχηγό Διγενή, ο οποίος μας έστειλε αμέσως μήνυμα να κατεβούμε στην Κύπρο...Όταν μετά από καιρό, οι Άγγλοι με επεσήμαναν αναγκάστηκα να βγω αντάρτης και με έστειλε κοντά στον Γρηγόρη Αυξεντίου ως βοήθο του. Ήταν μια καλή ομάδα αντάρτικη και ήταν η πρώτη ομάδα στον Πενταδάκτυλο που είχε ο Γρηγόρης...Εκεί γνωρίσαμε τον Αυξεντίου από κοντά, κοιμόμουν μαζί του έξι μήνες, έλαβα μέρος στις επιχειρήσεις μαζί του. Τον Αυξεντίου τον γνώρισα όσο κανείς, μου άνοιξε την καρδιά του, ήταν πολύ βαθυστόχαστος, πολύ μελετημένος, δεν ήταν ούτε εγωκεντρικός ούτε τίποτε, ήταν ένα παιδί μεγαλωμένο μέσα στις αρχές του χωριού, της Λύσης.»
Οι στιγμές που θύμαται να μας εξιστορήσει είναι και πιο δύσκολες για τον ίδιο. Αναφέρθηκε εκτενώς στη μεγάλη παρεξήγηση που έγινε με έναν προδότη, ο οποίος εισχώρησε στην ομάδα του Αυξεντίου, δημιουργώντας προβλήματα...
«Για αυτο το λόγο τιμωρήθηκε ο Γρηγόρης, έπαθα μεγάλο συγκλονισμό, έγκλαιγα κατω από το πευκόδεντρο και πράγματι ήταν από τις πιο συγκλονιστικές μου στιγμές στον αγώνα...»
Τέλος, ανοίγοντας το κεφάλαιο των βασανιστηρίων, δήλωσε πως δύσκολα μπορεί να ξεχάσει κανείς, καθώς τα σημάδια υπάρχουν ακόμη στο σώμα τους.
«Σημεία πληγών, σημεία που τα γόνατά μας είναι σπασμένα, σπονδύλους σπασμένους..Όλα αυτά δεν μπορούν να ξεχαστούν..»
