Το 1976 ήταν η πρώτη φορά που οι Κύπριοι γύρισαν τα ρολόγια τους ανάλογα με την εποχή, ήταν τότε που θεσπίστηκε η θερινή και η χειμερινή ώρα, με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Μέχρι τότε η Κύπρος διατηρούσε τη χειμερινή ώρα.
Ας πάμε όμως πίσω στο χρόνο και να δούμε πως λήφθηκε η απόφαση εναλλαγής της ώρας, μια απόφαση που εκκρεμεί αν θα καταργηθεί.
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος μπορεί να θεωρηθεί ο "πατέρας" της θερινής ώρας και αυτό γιατί το 1784 με επιστολή του σε γαλλική εφημερίδα είχε εξηγήσει ότι οι Παριζιάνοι θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν τη χρήση κεριών ξυπνώντας μια ώρα νωρίτερα κατά τους θερινούς μήνες και εκμεταλλευόμενοι το φως της ημέρας.
Ωστόσο, πρώτη χώρα που το εφάρμοσε ήταν ο Καναδάς το 1908. Οι ρυθμίσεις εγκρίθηκαν για πρώτη φορά από τη Γερμανία και τη Γαλλία κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο για την εξοικονόμηση του άνθρακα, ιδίως του άνθρακα που καταναλωνόταν για σκοπούς φωτισμού.
Το παράδειγμά τους σύντομα ακολούθησαν η Βρετανία, οι περισσότεροι σύμμαχοί της και πολλές ουδέτερες ευρωπαϊκές χώρες, ήδη κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στη συνέχεια, πολλές ευρωπαϊκές χώρες εγκατέλειψαν το μέτρο αυτό μετά τη λήξη των δύο παγκοσμίων πολέμων. Οι σύγχρονες ρυθμίσεις για τη θερινή ώρα ανάγονται στη δεκαετία του 1970 και εφαρμόστηκαν αρχικά από την Ιταλία (1966) και την Ελλάδα (1971). Το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ιρλανδία κατήργησαν τις ρυθμίσεις για τη θερινή ώρα το 1968 προκειμένου να εναρμονιστούν με την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά στη συνέχεια επανήλθαν στις ρυθμίσεις αυτές το 1972. Η Ισπανία άρχισε να εφαρμόζει τη θερινή ώρα το 1974 και ακολούθησε η Γαλλία το 1976 με στόχο την εξοικονόμηση ενέργειας. Από το 1976 έως το 1981, δέκα κράτη μέλη της ΕΕ θέσπισαν ρυθμίσεις για τη θερινή ώρα, κυρίως για να εναρμονιστούν με τις γειτονικές χώρες.
Σε διεθνές επίπεδο, οι ρυθμίσεις για τη θερινή ώρα τηρούνται σε περίπου 60 χώρες, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται η Βόρεια Αμερική και η Ωκεανία. Ωστόσο, όλο και περισσότερες γειτονικές χώρες ή εμπορικοί εταίροι της ΕΕ επιλέγουν να μην εφαρμόζουν ή να καταργήσουν τις ρυθμίσεις για τη θερινή ώρα: ως παραδείγματα μπορούν να αναφερθούν η Ισλανδία, η Κίνα (1991-), η Ρωσία (2011-), η Λευκορωσία (2011-) και η Τουρκία (2016-).
Η νομοθεσία της ΕΕ σχετικά με τις ρυθμίσεις για τη θερινή ώρα θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1980 με στόχο να ενοποιηθούν οι διαφορετικές εθνικές πρακτικές και ημερομηνίες μετάβασης στη θερινή ώρα, ώστε να διασφαλιστεί με τον τρόπο αυτόν εναρμονισμένη προσέγγιση για την αλλαγή της ώρας εντός της ενιαίας αγοράς. Από το 2001 οι ρυθμίσεις για τη θερινή ώρα στην ΕΕ διέπονται από την οδηγία 2000/84/ΕΚ , η οποία θεσπίζει την υποχρέωση όλων των κρατών μελών να περνούν στη θερινή ώρα την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου και να επανέρχονται στην επίσημη ώρα τους («χειμερινή ώρα») την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου.
Παράλληλα με τις ρυθμίσεις για τη θερινή ώρα στην ΕΕ και ανεξάρτητα από αυτές, τα εδάφη των κρατών μελών της ευρωπαϊκής ηπείρου έχουν ομαδοποιηθεί σε τρεις διαφορετικές ωριαίες ατράκτους ή επίσημες ώρες. Η απόφαση σχετικά με την επίσημη ώρα λαμβάνεται μεμονωμένα από κάθε κράτος μέλος για το σύνολο του εδάφους του ή διάφορα τμήματα αυτού.
