Της Αλεξάνδρας Παύλου
Χειντάρ Αλι - Κάτοικος Κύπρου
Φοβάμαι στα αλήθεια…Αυτό το περιστατικό που συνέβη με εμένα, χωρίς κανένα λόγο… Ακόμα δε ξέρω ποιο ήταν το λάθος μου...το φταίξιμο μου..
Λένε πως ρατσισμός είναι να μισείς κάτι που τυχαία δεν είσαι. Το ταξίδι, προς μια καλύτερη ζωή, απέτυχε. Τα μάτια βούρκωσαν και οι λέξεις είναι αρκετά φτωχές για να περιγράψουν το δυσκολότερο συναίσθημα, το συναίσθημα του φόβου… Την απορία γιατί αυτό συνέβη σε εμένα, γιατί με χτυπούν, τι τους έφταιξα. Υπάρχει τελικά κάποιος να με προστατέψει… μια χώρα που να μου προσφέρει ασφάλεια…
Με χτύπησαν πολύ δυνατά και δε θέλω αυτό να συμβεί με κάποιον άλλον… Το αντιμετώπισα αυτό… και δε θέλω να συμβεί με κανένα άλλο, χωρίς κανένα λόγο… χωρίς λόγο.
Ο Χειντάρ είναι μόλις 23 ετών. Η οδύσσεια καταδιωγμού από τη χώρα του, το Πακιστάν, ξεκίνησε κάπου 3 χρόνια πριν… Η Κύπρος για αυτόν ήταν ένας παράδεισος. Το μέρος όπου θα μπορούσε να χτίσει τα όνειρα του χωρίς κανένα εμπόδιο στο δρόμο του. Στο ίδιο μέρος δέχθηκε, όμως, ακραία βία και - όπως εξομολογείται - ένιωθε ότι θα πέθαινε.
Ένας νέος που παλεύει καθημερινά να καταφέρει να ζήσει με αξιοπρέπεια σε μια κοινωνία που τον γεμίζει ανασφάλειες για το μέλλον του, σε μια κοινωνία που οι ακραίες ρατσιστικές συμπεριφορές γίνονται όλο και πιο έντονες.
Ένα αυτοκίνητο σταμάτησε και ήρθαν δίπλα σε εμένα και μου φώναζαν για κάποιο λόγο που δε ξέρω… και τι έλεγαν δεν κατάλαβα εκείνη τη στιγμή…
Με τα βασικά ελληνικά που ξέρει και με την ευγένεια που τον χαρακτηρίζει, ο Χειντάρ σκέφτεται πως οι 3 νεαροί άνδρες χρειάζονται κάποια βοήθεια από αυτόν. Το μόνο όμως που ήθελαν, ήταν να τον χτυπήσουν με μένος… να τον γεμίσουν φόβο… απλά για το χρώμα, την καταγωγή του…
Σκέφτηκα πως μήπως ήθελαν να με ρωτήσουν κάτι, να μου πουν κάτι, για αυτό ήρθα πίσω και καθώς ερχόμουν, ένας από αυτούς βγήκε από το αυτοκίνητο και ήρθε προς εμένα και τον ρώτησα “μιλάς σε εμένα;” Και μου έλεγε “τι θες;”… ήρθε και απλά ξεκίνησε να με χτυπά, να με κλωτσάει…
Οι λέξεις αιχμηρές και γεμάτες μίσος. Λέξεις που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό και τη ψυχή του.
Γ@*% εσένα, Γ@*% τη χώρα σου, Γ@*% τη μητέρα σου, στην Κύπρο είμαστε ρατσιστές… Μ@*%@*%, μου έδειξε το μεσαίο δάχτυλο, αλλά ήμουν ζαλισμένος, δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε.
Η σκοτεινή όψη ξεπροβάλλει εκεί που τα φώτα της πόλης κλείνουν. Το πρόσωπο του 23χρονου Χειντάρ κρύβεται όχι από έλλειψη θάρρους, αλλά από φόβο… από το φόβο της επίθεσης αυτών που το δέρμα τους δεν είναι μαύρο, αλλά έχουν μαύρη καρδιά. Η δύναμη αυτών μπορεί να είναι σωματική, μα η δύναμη που κρύβει ο Χειντάρ στη ψυχή του είναι πολύ μεγαλύτερη.
