Ήταν 14 Απριλίου του 2019.. η μέρα που σημάδεψε για πάντα τον τέως Διευθυντή της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Μάρκο Τράγκολα, ο οποίος ήταν και ο επικεφαλής της ομάδας που επιχειρούσε για δυο ολόκληρους μήνες να ανασύρει από τις λίμνες της φρίκης τα θύματα του καθ' ομολογία κατά συρροή δολοφόνου.
Πέρασε ένας χρόνος από τότε και σε επικοινωνία μας μαζί του, μας είπε ότι τις τελευταίες μέρες ξύπνησαν μνήμες που θα τον συνοδεύουν για το υπόλοιπο της ζωής του. Μας μίλησε για τη δύσκολη επιχείρηση που στέφθηκε με επιτυχία, για τα συναισθήματα των μελών της ομάδας που συμμετείχε στην έρευνα και για τις στιγμές που τον συγκλόνισαν.
"Εδώ και κάποιους μήνες είμαι σε σύνταξη, και τώρα που είμαστε και απομονωμένοι στο σπίτι και πλησιάζουν οι μέρες που άρχισε εκείνη η τιτάνια προσπάθεια για ανεύρεση των πτωμάτων ξυπνούν πολλές μνήμες που είχα και εξακολουθώ να έχω και θα έχω για το υπόλοιπο της ζωής μου καθότι όσα είχαμε βιώσει εκείνους τους δυο μήνες δεν μπορούν να παραγραφούν. Σίγουρα τα συναισθήματα που επικράτησαν τότε, πριν ένα χρόνο, η προσπάθεια που άρχισε στις 14 Απριλίου το απόγευμα και τέλειωσε στις 12 Ιουνίου, ημέρα Τετάρτη όταν βρήκαμε και το τελευταίο θύμα, τη μικρή στη λίμνη Μεμί".
Κύρια χαρακτηριστικά της επιχείρησης όπως είπε, ήταν τα ανθρώπινα συναισθήματα.
"Δυο μήνες σε λίμνες, σε ένα περιβάλλον άκρως επικίνδυνο περιβάλλον, μέσα σε κρατήρες και φρεάτια ομολογουμένως φρίκης. Τα ανθρώπινα συναισθήματα όπως στεναχώρια, αγωνία, λύπη, φόβος το αίσθημα της ευθύνης και από την άλλη το πείσμα η ελπίδα, η χαρά όταν είχαμε αποτελέσματα σε συνδυασμό όμως με άλλα συναισθήματα με τη ψυχολογική πίεση, το άγχος. Απογοήτευση πολλές στιγμές καθώς μετά την ανεύρεση του δεύτερου θύματος μέσα στην κόκκινη λίμνη για να βρούμε το τρίτο θύμα μεσολάβησε ακριβώς ένας μήνας, ήταν μια προσπάθεια που δεν μπορεί με απλά λόγια σε μερικά λεπτά να περιγραφεί. Βέβαια εκεί παιζόταν η αποτυχία, η οποία ξέρετε ήταν μια λεπτή κλωστή. Δεν είναι μόνο η αποτυχία ως λέξη, αλλά οι συνέπειες της αποτυχίας. Μια αποτυχία θα ήταν προσωπική ως γενικός συντονιστής των επιχειρήσεων της έρευνας, θα ήταν επιχειρησιακή κατ΄επέκταση και κρατική υπόθεση. Αλλά οι συνέπειες θα ήταν τραγικές σε σχέση με τις ψυχές εκείνες και τα σώματα που θα παρέμεναν για πάντα από πολλά μέτρα ύψους νερού, μολυσμένου και μέσα λάσπη. Και ποιος είχε εκείνη τη δύναμη να βγει, εκείνες τις στιγμές που όλοι ζούσαμε για να αναγγείλει να πει δεν έγινε κατορθωτό να βρούμε, τίθενται θέματα ασφάλειας να χάσουμε κόσμο κτλ. Εγώ τουλάχιστον προσωπικά με συνόδευε συνεχώς και ένιωθα στον υπέρτατο βαθμό την ευθύνη ότι έπρεπε οι προσπάθειες σε καμία περίπτωση να μην πέσει η ένταση με την οποία δουλεύαμε αλλά όταν φεύγαμε χωρίς αποτέλεσμα, επικρατούσε απογοήτευση. Προσπαθούσαμε την επόμενη μέρα, ξεκινούσαμε με την ελπίδα, και αυτή η ελπίδα μας συντηρούσε καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας.
"Δεν θα ξεχάσω το μοιρολόι της μάνας"
Ο Μάρκος Τράγκολας μας περιγράφει και τη στιγμή που συνάντησε τη μητέρα της Μαρικάρ, ενός από τα θύματα του Νίκου Μεταξά. Συγκλονιστική στιγμή για τον ίδιο, ήταν η στιγμή που ανασύρθηκε και το άψυχο σώμα παιδιού από τη λίμνη Μεμί.
"Επίσης δεν θα ξεχάσω το μοιρολόι της μάνας, της Μαρικάρ, στην αγκαλιά μου, όταν με δάκρυα στα μάτια με παρακαλούσε.. "σε παρακαλώ βρείτε το νεκρό σώμα της κόρης μου". Αυτή ήταν μια συνταρακτική στιγμή για μένα ασφαλώς, που με πείσμωσε ακόμη περισσότερο για να προσπαθήσουμε να βρούμε το σώμα. Τελικά 4 του Ιούνη, ένα μήνα μετά. Και η τελευταία ανεύρευση της μικρής, καταλαβαίνεται όταν βρίσκεις σε έτσι κατάσταση παιδιά, καταλαβαίνεις πόσο τραγικές ήταν οι στιγμές που ζήσαμε στη θέα των νεκρών σωμάτων. Είναι τραγικά και μόνο να τα αφηγήσε. Τέτοιες στιγμές ζήσαμε και ασφαλώς δεν μπορούν να παραγραφούν από τη μνήμη. Ήταν μια τιτάνια προσπάθεια των μελών της ομάδας, δούλεψε άψογα η συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε ένα τόσο εξειδικευμένο αντικείμενο έρευνας γιατί εργαστήκαμε με αίσθημα ευθύνης και άκρως επαγγελματικά".
Για τον Μάρκο Τράγκολα και την ομάδα του ήρθε η λύτρωση την 12η Ιουνίου. Την ημέρα δηλαδή που έπεσαν οι τίτλοι τέλους στη επίπονη και άκρως επικίνδυνη έρευνα σε μολυσμένα νερά.
"Ασφαλώς η λύτρωση, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τον όρο για όλα εμάς τα μέλη της ομάδας και ιδιαίτερα για μένα που είχα την ευθύνη ήταν η 12η Ιουνίου στις 14:30 το απόγευμα, ημέρα Τετάρτη, όταν εντοπίστηκε η σορός της μικρής στη λίμνη Μεμί, και έτσι η όλη αυτή τραγωδία είχε λήξει και η όλη προσπάθεια τέθηκε με απόλυτη επιτυχία καθότι δυο μήνες αναζητούσαμε σορούς μέσα σε φρεάτια σε λίμνες, σε υγρό και μολυσμένο περιβάλλον και ήταν επτά διαφορετικές μέρες που ανευρέθηκαν τα πτώματα. Ήταν στις 14 Απριλίου, 20 Απριλίου, 25 Απριλίου, 28 Απριλίου, 5 Μαϊου, 4 Ιουνίου και 12 Ιουνίου. Καταλαβαίνετε ότι ήταν για μας επτά ξεχωριστές μέρες, που μας έδιναν την ελπίδα και τη χαρά με δάκρυα λύπης στη θέα της κατάστασης των θυμάτων έτσι όπως τα είχαμε ανασύρει και αποκαλύψει".
Τον ρωτήσαμε ποιες είναι οι σκέψεις του, ένα χρόνο μετά την επιχείρηση στο Μιτσερό που πάγωσε την κοινή γνώμη.
"Όσα έχω αναφέρει αποτελούν τις όλες τις μνήμες που ζήσαμε σε εκείνο το χρονικό διάστημα. Τώρα οι σκέψεις είναι για το μέλλον. Οφείλουμε όλοι να συνεισφέρουμε, να εργαστούμε ώστε τέτοια ειδεχθή εγκλήματα να μην συμβούν ξανά στον τόπο".
Το "ευχαριστώ" του Μάρκου Τράγκολα
Για αυτόν, η μεγαλύτερη επιβράβευση ήταν η συμπαράσταση των απλών πολιτών τις δύσκολες εκείνες μέρες.
"Θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στον κόσμο για τη συμπαράσταση που είχα τότε, από τους απλούς πολίτες, την έκφραση αγάπης και εκτίμησης που εξακολουθεί να δείχνει προς το πρόσωπό μου. Αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση".
