Του Χριστόφορου Νέστορος
Σιάντι αλ Αντά
Κοιμάμαι και ονειρεύομαι. Ταΐζω τα παιδιά μου και κλαίω γιατί εκεί οι άνθρωποι δεν έχουν φαγητό. Ντρέπομαι να τους δώσω ένα παιχνίδι. Ντρέπομαι να τους δώσω φαγητό γιατί οι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν. Μου λένε να βοηθήσω τους λέω εντάξει. Στέλνω χρήματα και τα μπλοκάρουν.
Είναι η σπαρακτική κραυγή απόγνωσης και διαμαρτυρίας του Σιάντι Αλ Αντά, ενός Παλαιστίνιου που ζει και εργάζεται εδώ και χρόνια στην Κύπρο, όπου εφτιαξε την δική του οικογένεια.
Ο Σιαντί κατάγεται από την Γάζα και έχασε 7 μέλη της οικογένειας του στο σπίτι τους στην Ράφα, την περιοχή που υποτίθεται πως ήταν ασφαλής και στην οποία κατέφυγαν χιλιάδες άμαχοι για να γλυτώσουν από τους βομβαρδισμούς.
Σιάντι αλ Αντά
Ξέρετε πως είδα την οικογένεια μου να πεθαίνει; Ξέρετε πώς ήρθε σε μένα αυτή η εικόνα; Είμαι στο τικ τοκ. Ενώ έψαχνα, βλέπω το όνομα της μητέρας μου. Βλέπω το όνομα του πατέρα μου. Είναι 60 χρονών. Είδα τα ονόματα στο τικ τοκ. Κανένας δεν μου τα έστειλε. Έχασα την οικογένεια μου. Και όχι μόνο εγώ. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι που κάθε μέρα χάνουν την οικογένεια τους.
Ακολούθησε ένα μήνυμα που τον ενημέρωνε έτσι απλά, ψυχρά ότι οι γονείς του, ο αδελφός του μαζί με την συζυγός του και την 7χρονη κόρη τους, καθώς και δυο θείους του, είναι νεκροί. Θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια.
Σιάντι αλ Αντά
Είναι σαν να παρακολουθούμε ποδοσφαιρικό αγώνα, καθόμαστε και παρακολουθούμε. Άρχισε να φαντάζει φυσιολογικό. Στην αρχή ήταν κάτι τρομακτικό. Τώρα το παρακολουθούμε κάθε μέρα.
Η αφήγηση του συγκλονιστική, τα δάκρυα πλέον στέρεψαν από τα μάτια και έμεινε η απόγνωση, τα φαντάσματα να πλανιώνται και ένα μεγάλο γιατί. Μα πάνω από όλα το αίσθημα ότι δεν μπορείς να κάνεις το παραμικρό, για να βοηθήσεις. Εμεινε μόνο η φωνή, που φτάνει μέχρι τον ουρανό.
Σιάντι αλ Αντά
Δεν θα σας δείξουν ανθρώπους που τους κόβουν τα πόδια. Ή με μισό εγκέφαλο, ή παιδιά χωρίς πόδια. Δεν θα τα δείτε αυτά. Και αν τα δείτε θα τα παρακάμψετε. Γιατί δεν ξέρετε. Το είδα πολλές φορές και ακόμη το βλέπω. Στην Γάζα αυτά είναι η εικόνα κάθε μέρα.
