της Ευαγγελίας Νικολάου
Ιούλιος 1974… Σειρήνες πολέμου ηχούν σε όλη την Κύπρο… Η καλλιτέχνιδα Πόπη Νικολάου, 6 χρονών τότε, έμενε με την οικογένεια της στο Βαρώσι, όταν η προσφυγιά χτύπησε την πόρτα, στην ίδια και στην οικογένεια της.
«Θυμούμαι την πρώτη εισβολή όταν επαίζαμε έξω στην αυλή, άκουσα τις σειρήνες τζαι ξαφνικά να με αρπάσσουν, τζαι να μας βάλουν σε ένα πρόχωμα που ήταν κοντά στο σπίτι μας. Να πω ότι η οικογένεια ούλλη εμείνισκε σε μια γειτονιά, φαντάζεσαι καλοκαίρι, ούλλα τα μωρά έξω τζαι ξαφνικά τζείνο το μπαμ.»
Οι Τούρκοι μπαίνουν στην πόλη… Η επιχείρηση «Αττίλα 1» ξεκινά…
«Το επόμενο πράμα που θυμούμαι πολλά έντονα είναι να κοιτάζω που το παράθυρο της κουζίνας μας στην Αμμόχωστο, τζαι να βλέπω φωθκιές. Ήμασταν αρκετοί ανθρώποι που εμείναμε μεσα στα περβόλια ώσπου να δούμε τι εννα γίνει τζαι θυμούμαι να περνούν τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν τζαι εφοήθηκα τζαι λέει μου ο παπάς μου αγκάλλιας το δέντρο τζαι μεν φύεις μέχρι να φύουν τζαι μεν φοβάσαι. Τζαι θυμούμαι τα αεροπλάνα, θυμούμαι που εκοίταζα ψηλά τζαι έβλεπα τα.»
Ήταν ακριβώς εκείνη η περίοδος, η οποία χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη της, και σηματοδότησε μια άλλη πορεία στη ζωής της.
«Μπορεί τζαι να μεν εννεν τυχαία που έγινα καλλιτέχνις, μπορεί να είχα πολλά να εκφράσω ποιος ξέρει;»
Πράγματι, έπειτα από χρόνια η κα. Πόπη, κατάφερε να παγώσει τον χρόνο, μέσα από μια σειρά έργων που δημιούργησε, αφιερωμένη στις αναμνήσεις του βίαιου καλοκαιριού του 1974.
Τα έργα
Μια φιγούρα ενός 6χρονου παιδιού, μια βαλίτσα γεμάτη αναμνήσεις, και σταγόνες με πραγματικές φωτογραφίες της οικογένειας της… Αποτελούν την πρώτη δημιουργία της σειράς έργων της καλλιτέχνιδας. Ένα έργο το οποίο βασίστηκε στην αίσθηση του νερού της θάλασσας του Βαρωσιού και στην ανάμνηση ενός νεκρού ανθρώπου στα συρματοπλέγματα μιας πολυκατοικίας στην Αμμόχωστο.
Το τείχος των δακρύων, είναι το όνομα του δεύτερου μη τελειωμένου έργου που αντιπροσωπεύει το τείχος του διαχωρισμού.
«Η ιδέα ξεκίνησε από τα τετράδια του δεν ξεχνώ, ούλλα μου τα σχολικά χρόνια, θυμούμαι να μας διούν τα τετράδια του δεν ξεχνώ, πάντα εθκιάβαζα είντα τόπος είναι τζαι πάντα εζωγράφιζα πάνω στα τοπία.»
Το έργο παρουσιάζει το τείχος μέσα από διάφανα τούβλα που περιέχουν ζωγραφισμένα τετράδια του ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.
«Τζείνα τα τετράδια του Δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ που στο τέλος φαίνεται ότι εξεχάσαμε…»
