Με μηνύματα για το Κυπριακό και τα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στο νησί, αλλά και κάλεσμα προς την Ελλάδα, η πασχαλινή εγκύκλιος του Αρχιεπισκόπου Γεώργιου για το Πάσχα.
Ο Αρχιεπίσκοπος, αφού αναφέρεται στο θαύμα της Ανάστασης του Θεανθρώπου και τους συμβολισμούς της, αναφέρεται στην κυπριακή τραγωδία που μετρά φέτος 50 χρόνια, με τον Αρχιεπίσκοπο να μιλά για τα 3,500 χρόνια ιστορίας του Ελληνισμού.
«Ἂν τὰ 50 χρόνια τῆς κατοχῆς γιὰ κάποιους ἄλλους φαίνονται πολλά, οἱ Ἕλληνες, ποὺ μετροῦμε τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια στὸν τόπο αὐτό, ἔχουμε ἄλλη μονάδα μέτρησης τοῦ χρόνου, πολὺ μεγαλύτερη ἀπὸ τὸ βιολογικὸ ὅριο μιᾶς γενεᾶς. Ζήσαμε κι ἄλλες μεγαλύτερες, σὲ χρονικὴ διάρκεια, κατοχές. Τὴ σκυτάλη ποὺ πήραμε ἀπὸ τὸν Τεῦκρο καὶ τὸν Ἀγαπήνορα, τὸν Εὐαγόρα καὶ τὸν Ὀνήσιλλο, τὸν ἅγιο Σπυρίδωνα καὶ τὸν ἅγιο Νεόφυτο, τὸν Αὐξεντίου καὶ τὸν Μάτση θὰ τὴν παραδώσουμε ὁπωσδήποτε στὶς ἑπόμενες γενιές, ὅσος χρόνος κι ἂν χρειασθεῖ. Τὸ χρέος μας εἶναι ξεκάθαρο: νὰ περιφρουρήσουμε τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἐθνικὴ ἀξιοπρέπειά μας καὶ νὰ ἀνακτήσουμε τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδας μας. Γιὰ ὅσο χρόνο ἡ μισὴ πατρίδα μας παραμένει ὑπὸ κατοχὴ καὶ ἡ ὑπόλοιπη κινδυνεύει, δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα ἐπανάπαυσης καὶ ὀλιγωρίας.»
Σε άλλο σημείο απευθύνει έκκληση προς την Ελλάδα για συμπόρευση, με αφορμή τις φήμες, όπως αναφέρεται, για τις καλές μεταξύ τους σχέση με την Τουρκία, ανεξαρτήτως του Κυπριακού ζητήματος.
«Ἀπευθύνουμε ἀγωνιώδη ἔκκληση πρὸς τὴν Κυβέρνηση τῆς Μητρὸς Πατρίδος: «Ἀκοῦστε, ὅσο εἶναι καιρός, τὴ φωνή μας. Κρατηθήκαμε γιὰ αἰῶνες στὴ γῆ τῶν πατέρων μας μὲ πολλὲς θυσίες καὶ ποταμοὺς αἱμάτων. Φαίνεται, ὅμως, πὼς οἱ καιροὶ ἄλλαξαν κι ἂν δὲν ἐνεργήσουμε ἀμέσως καὶ μὲ τρόπο ἀποτελεσματικό, φοβούμαστε ὅτι σὲ λίγο ὡς Ἑλληνισμὸς θά ’μαστε παρελθοντικὴ ἀναφορὰ γιὰ τὴν Κύπρο. Ἀντέχετε μιὰν τέτοια καταδίκη τῆς Ἱστορίας; Ἐμεῖς δὲν θὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν ἀγώνα. Ἡ ὑπερτρισχιλιετὴς Ἑλληνικὴ παρουσία μας στὴν Κύπρο, ὅμως, μᾶς δίνει τὸ δικαίωμα νὰ ἀπαιτοῦμε τὴ συμπαράταξη ὁλόκληρου τοῦ Ἔθνους!»
Αυτούσια η εγκύκλιος του Αρχιεπισκόπου για το Πάσχα:
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
«Χριστὸς Ἀνέστη»!
Τὴ θλίψη τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς καὶ τὴν ὀδύνη τοῦ Σταυροῦ διαδέχεται σήμερα ὁ θρίαμβος τῆς Ἀνάστασης. Τὴ σιγὴ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, σιγὴ δέους πρὸ τοῦ ὑπνώσαντος Κυρίου, διακόπτει σήμερα ἡ στεντόρεια ἰαχὴ τῆς νίκης.
Ἡ ἀθυμία γιὰ τὸν ἄδικο φόνο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κατεῖχε ὄχι μόνο τὴ θεοκτόνο πόλη ἀλλά «πάντας τοὺς συναναβάντας Αὐτῷ εἰς Ἱεροσόλυμα», διαλύεται σὰν ὁμίχλη ἀπὸ τὸν Ἥλιο τῆς Ἀναστάσεως.
«Χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται» σήμερα. Ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως ἔχει κατακλύσει τὰ πάντα. Πλήρεις κι ἐμεῖς ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀναστάσιμη χαρά, μαζὶ μὲ τὶς Μυροφόρες γυναῖκες καὶ τὰ ἑκατομμύρια τῶν πιστῶν, ποὺ κατακλύζουν, μὲ τὶς λαμπάδες στὸ χέρι, τοὺς ναούς, διακηρύσσουμε ὅτι «ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως», προσβλέποντας καὶ στὴ δική μας ἀνάσταση. «Ἀπαρχὴ Χριστός, ἔπειτα οἱ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. ιε΄, 23). Ὁ Ίδιος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι πρῶτα ἀναστήθηκε Ἐκεῖνος, θὰ ἀκολουθήσουμε κι ἐμεῖς.
Ἡ Ἐκκλησία, προβάλλοντας γιὰ δύο χιλιάδες χρόνια τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, δὲν προσφέρει ἐπιστημονικὲς ἀποδείξεις τοῦ ὑπερφυοῦς αὐτοῦ γεγονότος. Καλεῖ ὅλους, μὲ τὴν προτροπή «ἐξέρχεσθε οἱ πιστοὶ εἰς τὴν Ἀνάστασιν», σὲ βιωματικὴ ἐμπειρία τοῦ γεγονότος. Τὰ ὑπέρλογα γεγονότα προσεγγίζονται μὲ τὴν πίστη. Καὶ ἡ πίστη δὲν ἐπιδέχεται ἐπιστημονικὴ τεκμηρίωση. Μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως ὑπῆρξαν οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Μυροφόρες γυναῖκες καὶ ἡ πρώτη Ἐκκλησία, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ συναναστράφηκαν μὲ τὸν Χριστό, μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, καλοῦν καὶ ἐμᾶς σὲ μιὰν τέτοια βιωματικὴ ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως. Μιὰν ἐμπειρία, ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν παλιγγενεσία, ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο τὸ μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο ἱστορικὸ αὐτὸ γεγονός.
Μὲ τὴν Ἀνάστασή του ὁ Χριστὸς μᾶς χάρισε μιὰν ἄλλη θεώρηση τῶν ἐγκοσμίων. Τὰ ὅρια τοῦ κόσμου ἐκτείνονται, πλέον, πέρα ἀπὸ τὴν ὑλικὴ πραγματικότητα. Κι ἐμεῖς ἀποβλέπουμε καὶ προετοιμαζόμαστε γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Μέσα ἀπὸ τὴν ἀναστάσιμη προοπτική, κατὰ τὴν ὁποία παρόντα καὶ μέλλοντα ἀποτελοῦν μιὰ συνέχεια, οἱ θλίψεις ἀντιμετωπίζονται ὡς παροδικές, ὅπως καὶ στὴν πραγματικότητα εἶναι, ἀφοῦ ἤδη εἰσήλθαμε στήν «ἀνέσπερον βασιλείαν» τοῦ Χριστοῦ. Ἡ νίκη Ἐκείνου καθίσταται νίκη καὶ κάθε ἀνθρώπου, ποὺ ὑπομένει τὶς θλίψεις «ἐν τῷ ὀνόματι Αὐτοῦ»!
Ὅσοι, ἑπομένως, νομίζουμε πὼς ἐγκαταλειφθήκαμε ἀπὸ τὸν Θεὸ πάνω στὸν σταυρὸ τῶν θλίψεων, ἂς συνειδητοποιήσουμε τὴ μοναδικὴ αὐτὴν ἀλήθεια καὶ ἂς ἀκούσουμε σήμερα τὸ ἐλπιδοφόρο μήνυμα τοῦ ἀγγέλου: «Θρήνου ὁ καιρὸς πέπαυται∙ μὴ κλαίετε». Ὅσο βαριὰ κι ἂν φαίνεται ἡ θλίψη καὶ ὅσο μακροχρόνιος καὶ ἂν εἶναι ὁ Γολγοθᾶς, μέσῳ αὐτῶν ὁ Θεὸς ἀπεργάζεται τὴ σωτηρία μας, μᾶς ὁδηγεῖ εἰς «ἄλλην βιοτήν, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν».
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως ἐπισκιάζεται βαριά, φέτος, ἀπὸ τὴ θλιβερὴ ἐπέτειο τῶν πενήντα ἐτῶν ἀπὸ τῆς εἰσβολῆς τῆς Τουρκίας στὴν Κύπρο καὶ τὰ συνεχιζόμενα δεινὰ τῆς κατοχῆς, καθὼς καὶ τὶς διαγραφόμενες ζοφερὲς προοπτικὲς τοῦ ἐθνικοῦ μας θέματος. Τὸ μήνυμα, ὡστόσο, τῆς Ἀναστάσεως ἐνισχύει καὶ χαλυβδώνει τὴ θέλησή μας γιὰ ἀγώνα.
Ἂν τὰ 50 χρόνια τῆς κατοχῆς γιὰ κάποιους ἄλλους φαίνονται πολλά, οἱ Ἕλληνες, ποὺ μετροῦμε τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια στὸν τόπο αὐτό, ἔχουμε ἄλλη μονάδα μέτρησης τοῦ χρόνου, πολὺ μεγαλύτερη ἀπὸ τὸ βιολογικὸ ὅριο μιᾶς γενεᾶς. Ζήσαμε κι ἄλλες μεγαλύτερες, σὲ χρονικὴ διάρκεια, κατοχές. Τὴ σκυτάλη ποὺ πήραμε ἀπὸ τὸν Τεῦκρο καὶ τὸν Ἀγαπήνορα, τὸν Εὐαγόρα καὶ τὸν Ὀνήσιλλο, τὸν ἅγιο Σπυρίδωνα καὶ τὸν ἅγιο Νεόφυτο, τὸν Αὐξεντίου καὶ τὸν Μάτση θὰ τὴν παραδώσουμε ὁπωσδήποτε στὶς ἑπόμενες γενιές, ὅσος χρόνος κι ἂν χρειασθεῖ. Τὸ χρέος μας εἶναι ξεκάθαρο: νὰ περιφρουρήσουμε τὴν τιμὴ καὶ τὴν ἐθνικὴ ἀξιοπρέπειά μας καὶ νὰ ἀνακτήσουμε τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδας μας. Γιὰ ὅσο χρόνο ἡ μισὴ πατρίδα μας παραμένει ὑπὸ κατοχὴ καὶ ἡ ὑπόλοιπη κινδυνεύει, δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα ἐπανάπαυσης καὶ ὀλιγωρίας.
Μέσα στὸν ὀρυμαγδὸ τῶν συγκρούσεων στὴν περιοχή μας καὶ στὶς ἀναβαθμιζόμενες ἀπαιτήσεις τῆς Κατοχικῆς Δύναμης, θεωροῦμε ὅτι εἶναι σφάλμα ἡ ἀποδοχὴ τῶν νέων τουρκικῶν προϋποθέσεων γιὰ ἐπανέναρξη διαλόγου γιὰ ἐπίλυση τοῦ προβλήματός μας. Ἡ Τουρκία δὲν ἐπιδιώκει διάλογο. Ἐπιδιώκει ἐπιβολὴ τῶν ἀπαράδεκτων θέσεών της στὴν πλευρά μας.
Ὀφείλουμε, ὑπὸ τὶς περιστάσεις, ὅσο ὀδυνηρὸ καὶ ἀνεπιθύμητο κι ἂν εἶναι γιὰ μᾶς, νὰ περιφρουρήσουμε, ἐπὶ τοῦ παρόντος, ὅ,τι κατέχουμε, κυρίως τὴν κρατική μας ὑπόσταση, καὶ νὰ ἀγωνιστοῦμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις γιὰ ἐφαρμογὴ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ γιὰ τὸν λαό μας. Εἴμαστε ἰσότιμο κράτος μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καὶ δικαιούμαστε κι ἐμεῖς ὅ,τι ἀπολαμβάνουν ὅλοι οἱ ἄλλοι Εὐρωπαῖοι.
Παράλληλα ὀφείλουμε νὰ ἐνισχύσουμε τὴν ἄμυνά μας, δίνοντας τὸ μήνυμα ὅτι ὄχι μόνο κάθε προσπάθεια ἐπέκτασης τῆς κατοχῆς θὰ ἔχει μεγάλο κόστος γιὰ τὸν ἐχθρό, ἀλλὰ καὶ ὅτι δὲν θὰ ἀποδεχθοῦμε ποτὲ τὰ τετελεσμένα τῆς εἰσβολῆς καὶ τῆς κατοχῆς καὶ ὅτι θὰ ἐργαζόμαστε συνεχῶς γιὰ ἀποκατάσταση τῶν δικαιωμάτων ὅλων τῶν νομίμων κατοίκων τῆς Κύπρου.
Θεωροῦμε ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ ἐπιτυχία τοῦ ἀγώνα μας τὴν κοινὴ δράση Ἑλλάδας καὶ Κύπρου σὲ ὅλα τὰ μέτωπα γιὰ τὴν προώθηση τοῦ ἐθνικοῦ μας θέματος. Καὶ μᾶς ἀνησυχεῖ ἰδιαίτερα ἡ πρόσφατη ἀπόφαση στὸ Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης γιὰ τὸ Κόσσοβο, ποὺ λήφθηκε μὲ ἑλληνικὴ εἰσήγηση. Ἐπιτείνονται, μάλιστα, οἱ φόβοι μας γιὰ ἐπαλήθευση τῶν φημῶν ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀποδέχτηκε εἰσήγηση τῆς Τουρκίας ὅπως τὸ Κυπριακὸ μὴ ἐπηρεάσει τὴν ἀνάπτυξη τῶν μεταξύ τους σχέσεων.
Ἀπευθύνουμε ἀγωνιώδη ἔκκληση πρὸς τὴν Κυβέρνηση τῆς Μητρὸς Πατρίδος: «Ἀκοῦστε, ὅσο εἶναι καιρός, τὴ φωνή μας. Κρατηθήκαμε γιὰ αἰῶνες στὴ γῆ τῶν πατέρων μας μὲ πολλὲς θυσίες καὶ ποταμοὺς αἱμάτων. Φαίνεται, ὅμως, πὼς οἱ καιροὶ ἄλλαξαν κι ἂν δὲν ἐνεργήσουμε ἀμέσως καὶ μὲ τρόπο ἀποτελεσματικό, φοβούμαστε ὅτι σὲ λίγο ὡς Ἑλληνισμὸς θά ’μαστε παρελθοντικὴ ἀναφορὰ γιὰ τὴν Κύπρο. Ἀντέχετε μιὰν τέτοια καταδίκη τῆς Ἱστορίας; Ἐμεῖς δὲν θὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν ἀγώνα. Ἡ ὑπερτρισχιλιετὴς Ἑλληνικὴ παρουσία μας στὴν Κύπρο, ὅμως, μᾶς δίνει τὸ δικαίωμα νὰ ἀπαιτοῦμε τὴ συμπαράταξη ὁλόκληρου τοῦ Ἔθνους!»
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ὅση κι ἂν εἶναι ἡ ἀθυμία τῶν καιρῶν καὶ ὅσο κι ἂν οἱ κίνδυνοι ποὺ ἀπειλοῦν τὴν πατρίδα μας εἶναι ἐξαιρετικὰ μεγάλοι, καλούμαστε σήμερα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία νά «προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι τῷ προϊόντι Χριστῷ ἐκ τοῦ μνήματος» καὶ νά «συνεορτάσωμεν ταῖς φιλεόρτοις τάξεσι». Πανηγυρίζοντας τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, δὲν ὑποτιμοῦμε τὶς δυσκολίες καὶ δὲν παραθεωροῦμε τοὺς κινδύνους. Τοὺς ἀξιολογοῦμε ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς νέας βιοτῆς, τὴν ὁποίαν εἰσήγαγε στὸν κόσμο ὁ Ἀναστὰς Κύριος. Ὑπερβαίνουμε τὸν σταυρό· δὲν παραμένουμε στὸν τάφο· ἀναμένουμε μὲ βεβαιότητα καὶ ἐργαζόμαστε γιὰ τὴν Ἀνάσταση.
Μὲ τὴ βάσιμη ἐλπίδα γιὰ τὴν τελικὴ κατίσχυση τοῦ δικαίου μας, ἀπευθύνουμε τὸν ἀναστάσιμο χαιρετισμὸ καὶ τὶς πατρικὲς εὐχές μας πρὸς ὅλους, ἰδιαίτερα τοὺς ἐμπερίστατους: τοὺς πρόσφυγες, τοὺς ἐγκλωβισμένους, τοὺς ἀγνοουμένους καὶ τοὺς συγγενεῖς τους, τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ὅσους ἀντιμετωπίζουν οἰκονομικὰ καὶ ἄλλα προβλήματα.
Εἴθε ὁ Ἀναστὰς Κύριος νὰ χαρίσει σὲ ὅλους τὶς εὐλογίες Του καὶ στὴν πατρίδα μας σύντομα τὴν πολυπόθητη ἐλευθερία.
