της Δήμητρας Μακρυγιάννη
"Με ενοχλούσε ότι ήμουν σε ένα περιβάλλον στο οποίο δεν μπορούσα να γίνω καλά. Είναι σαν φυλακή εγώ ένιωθα ότι είμαι φυλακή."
Μια δύσκολη στιγμή στη ζωή της ήταν που την οδήγησε, βάσει δικαστικού εντάλματος, στο νοσοκομείο Αθαλάσσας. Μια στιγμή που έγινε δυσκολότερη μόλις πέρασε το κατώφλι του ψυχιατρικού νοσοκομείου. Η εμπειρία είκοσι ημερών νοσηλείας δείχνει ένα αφιλόξενο και ψυχρό περιβάλλον.
"Θα χαρακτηρίσω αυτή την εμπειρία την χειρότερη της ζωής μου. Μέσα σε όλη αυτή τη θλίψη, τη σύγχυση στο μυαλό μου, γιατί όταν μπήκα στο νοσοκομείο ήμουν συγχυσμένη δεν ήμουν καλά, όταν άρχισα να συνέρχομαι ήταν πάρα πολύ δύσκολο για μένα όταν αντιλήφθηκα που βρίσκομαι."
Άλυτα εδώ και χρόνια τα κτιριακά προβλήματα που αντιμετωπίζει το νοσοκομείο. Αφιλόξενες υποδομές σε ένα νοσοκομείο ψυχικής υγείας, έλλειψη κλινών με αποτέλεσμα οι ασθενείς να διαμένουν όπου να ‘ναι.
"Την πρώτη μέρα στη γυναικεία πτέρυγα δεν είχαν να μου παραχωρήσουν δωμάτιο, οπότε και με έβαλαν στην απομόνωση, ένα δερμάτινο κρεβάτι είχε, ένας χώρος αφιλόξενος."
Ένιωσες πως η παραμονή σου στην απομόνωση χειροτέρεψε την κατάστασή σου;
Ναι βεβαίως ψυχολογικά την χειροτέρεψε γιατί ήμουν ένας άνθρωπος συγχυσμένος τον οποίο έβαλαν στην απομόνωση…και το ξεκαθαρίζω με έβαλαν εκεί γιατί δεν είχε χώρο να μείνω, δεν είχε κρεβάτι. Στην γυναικεία πτέρυγα είναι ένα μεγάλο δωμάτιο με πάρα πολλά κρεβάτια με όλες τις κοπέλες εκεί, υπάρχει ένας διάδρομος, υπάρχει ένα δωματιάκι πάρα πολύ μικρό το οποίο είναι το καπνιστήριο, υπάρχουν δύο καναπέδες, είναι έντονη η δυσοσμία και από τα τσιγάρα και γενικότερα.
Ο χώρος που θα έπρεπε να λειτουργεί θεραπευτικά κάνει ακριβώς το αντίθετο. Χειροτερεύει την κάθε ημέρα κάθε ασθενούς που είτε για λίγο είτε πολύ πρέπει να νοσηλευτεί.
"Είναι περιορισμένος χώρος για να κάτσεις, υπάρχουν άνθρωποι που κάθονται για ώρες σε μία καρέκλα, μπορεί να ξαπλώνουν σε ένα καναπέ και να μην έχει χώρο να κάτσεις. Το μπάνιο είναι ένα…από τα παλιά τα ντους, αισθάνομαι πως δεν υπάρχει ιδιωτικότητα όσον αφορά στο μπάνιο."
Mου έκανε τρομερή εντύπωση ότι ζητούσες από άτομα του περιβάλλοντος σου να σου στείλουν ζωγραφιές για να νιώσεις διαφορετικά…
Είναι ένα άψυχο περιβάλλον, παλιό περιβάλλον, με παλιά έπιπλα, όλα θυμίζουν κάτι παλιό και κενό και ψυχρό. Ναι ζητούσα από την οικογένεια μου και τα παιδιά της οικογένειας μου να ζωγραφίσουν και να βάλουν χρώματα για να μου τα στείλουν και έτσι έγινε.
Πως ένιωθες όταν έφευγες από εκεί;
Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ακόμα ότι έζησα αυτή την εμπειρία και δεν μιλώ για την εμπειρία των ανθρώπων που είναι εκεί, γιατί όσοι συνάντησα εκεί έχουν παραπάνω συναισθήματα από αυτούς έξω. Δεν ήταν μόνιμο, ήταν κάτι που αναγκάστηκε η οικογένεια μου να με πάει εκεί, εύχομαι προτού μπει ακόμη ένας άνθρωπος σε αυτό το περιβάλλον να μην υπάρχει αυτό το περιβάλλον…
Τις συνθήκες που βίωσε η γυναίκα που μίλησε στην κάμερα του Alpha έρχονται να επιβεβαιώσουν και τα όσα ζει καθημερινά το προσωπικό του νοσοκομείου Αθαλάσσας.
Λάμπρος Σαμαρτζης, Αντιπρ. Ψυχιατρικής Εταιρίας Κύπρου
"Η πληρότητα ήταν στο 145%, δηλαδή οι ασθενείς ήταν 145 ενώ η δυνατότητα του νοσοκομείου ήταν 96 κλίνες και η στελέχωση μειωμένη. Όταν στριμωχτούν πολλοί ασθενείς σε κρίση, σε ένα δωμάτιο, σε κλειστό χώρο, αυτό είναι αντιθεραπευτικό."
Γροθιά στο στομάχι η υπόσχεση που δίνει η γυναίκα που πέρασε από το νοσοκομείο Αθαλάσσας.
"Αυτό που κάνουμε σήμερα να είναι η αρχή και μια υπόσχεση για αυτούς τους ανθρώπους, εγώ έφυγα και θα κάνω ό,τι μπορώ για να μην ξαναπάω εκεί αλλά υπάρχουν άλλοι που περνούν χρόνια και μήνες εκεί."
