Η 15η Φεβρουαρίου γράφτηκε στην ιστορία της Ελλάδας ως η μέρα που ολοκληρώθηκε με περισσότερη ελπίδα, με περισσότερη αγάπη, με περισσότερη συμπερίληψη, με πιο δυνατή Δημοκρατία, με ενισχυμένο το αίσθημα της Ελευθερίας.
Η υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών κατατάσσει στην ιστορία την Ελλάδα ως την πρώτη χριστιανική ορθόδοξη χώρα που νομιμοποίησε αυτό που ήδη συμβαίνει και θα συνεχίσει να συμβαίνει, αυτό που κάποιοι ονομάζουν και αυτονόητο*.
Πόσο αυτονόητα είναι, όμως, κάποια πράγματα; Σε κοινωνίες που η ανάγκη για επιβολή της άποψης ακόμη θερίζει ή σε κοινωνίες που άνθρωποι ζουν καταπιεσμένοι για να μην “προκαλέσουν”, για να μην “ταμπελωθούν”, για, για για; Μου κάνει εντύπωση που ακόμη και τώρα, μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου, οι πρώτες ειδήσεις που βγήκαν, βγήκαν με τίτλους που περιλαμβάνουν το εκκλησιαστικό κομμάτι, το κομμάτι της πίστης. Και είναι τίτλοι που υπογραμμίζουν μια παραδοξότητα. Μια παραδοξότητα που δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει. Γιατί όταν μιλάμε για αγάπη δεν μιλάμε για επιλεκτική αγάπη. Όταν μιλάμε για δικαιώματα, δεν μιλάμε για επιλεκτικά δικαιώματα. Δεν υπάρχει λίγο Δημοκράτης, λίγο Ελεύθερος, λίγο άνθρωπος. Ή είσαι ή δεν είσαι. Κι αν κάτι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι πως αντιλήφθηκε ότι πράγματι μιλάμε για τα αυτονόητα και έθεσε την λειτουργικότητα της κοινωνίας πάνω από οποιαδήποτε σκουριασμένη με μίσος αντίληψη.
Η 15η Φεβρουαρίου είναι πια ημέρα αναφοράς. Θα ανατρέχουμε εκεί κάθε φορά που ένα παιδί δεν θα ψάχνει στέγη μετά την απώλεια του ενός εκ των δύο γονέων του. Θα ανατρέχουμε εκεί κάθε φορά που ο θάνατος θα χωρίζει μόνο με αξιοπρέπεια δυο ανθρώπους που αγαπήθηκαν. Θα ανατρέχουμε εκεί κάθε φορά που η πολιτική θέληση θα κερδίζει έναντι οποιασδήποτε άλλης δήθεν πίεσης ή συμφέροντος. Και θα ανατρέχουμε εκεί κάθε φορά που το μοναδικό συμφέρον που θα ανθίζει μέσα μας, έξω μας, στους νόμους μας, στα μυαλά και στην κοινωνία μας θα είναι αυτό της κοινωνικής συνοχής.
Δεν ξέρω αν η αγάπη είναι ουράνιο τόξο, μονοχρωμία ή ένα σκέτο λευκό πανί. Ξέρω, όμως, πως ό,τι χρώμα κι αν επιλέγει το κάθε άτομο να της δώσει είναι αποδεκτή και αρκετή. Σκέφτομαι καμιά φορά την εμμονική τάση για ετικέτες, που λίγο πολύ το κάνουμε όλα τα άτομα. Αλλά, ας τις περιορίσουμε στον διαχωρισμό στα βαζάκια μας στο σπίτι, αν είναι ζάχαρη ή αλάτι.
*Για όλα τα αυτονόητα, που δεν είναι και δεδομένα.
