Πήγατε ποτέ ιππόδρομο; Αν θυμάμαι καλά, στις δυο τρεις φορές που έτυχε να πάω, στην αφετηρία στήνονται μέχρι δέκα άλογα. Συνήθως λιγώτερα νομίζω. Κι όταν ακουστεί το πιστόλι του αφέτη, είναι και μερικά που μπορεί να μην βγουν καν από το κάγκελο...
Η εικόνα αυτή ήρθε στο μυαλό μου αναλογιζόμενος τους πολλούς εν δυνάμει υποψήφιους, τα ονόματα των οποίων πάνε κι έρχονται στα μέσα ενημέρωσης, στις διάφορες δημοσκοπήσεις, στις παρασκηνιακές κουβέντες των πολιτικών. Είναι για να διερωτάται κανείς, τόσοι πολλοί πραγματικά αισθάνονται ότι μπορούν να σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος ενός κράτους; Τόσοι πολλοί έχουν τη βεβαιότητα ότι μπορεί να φανούν χρήσιμοι σε ένα ολόκληρο λαό; Εδώ κάποιες αποφάσεις παίρνεις για το σπίτι, την οικογένεια ή τη δουλειά σου και έχεις ένα σωρό αμφιβολίες αν θα σου βγουν όπως τα υπολόγισες τα πράγματα. Όλοι αυτοί, ειλικρινά τώρα, δεν έχουν την ελάχιστη αμφιβολία ως προς τις πραγματικές τους δυνατότητες; Αισθάνονται τόσο σίγουροι, τόσο καλοί γνώστες του περίπλοκου αυτού αντικειμένου, που προχωρούν άνετοι σε αυτή τη μεγάλη δοκιμασία; Δεν πανικοβάλλονται στη σκέψη ότι μπορεί και να τα κάνουν μαντάρα;
Ρεαλιστικά ομιλούντες: Ο νέος Πρόεδρος έχει να διαχειριστεί ένα τελειωμένο Κυπρακό, με μια Τουρκία που έβαλε πλώρη για άλλα και ένα διεθνές περιβάλλον που ανατρέπεται από στιγμή σε στιγμή. Αν δε η Τουρκία κάνει ξανά τη στροφή προς τη δύση, ειδικά μέσα στο ψυχροπολεμικό κλίμα που αναβιώνει, θα ψάχνουμε τους «συμμάχους» μας και δεν θα τους βρίσκουμε. Επίσης, ο νέος Πρόεδρος έχει να διαχειριστεί μιαν προβληματική οικονομία, με το εξωτερικό χρέος να έχει φτάσει στα ύψη και με τις προπτικές να έχουν εξαφανιστεί μετά τις εξυπνοβλακείες και τα άρπα-κόλα των τελευταίων χρόνων. Κι έχει, τέλος, να διαχειριστεί μιαν κοινωνία που δείχνει να έχασε τον προσανατολισμό της και δεν έχει προς τα που να στρέψει το βλέμμα για το μέλλον. Υπάρχει ένας «φυσιολογικός άνθρωπος» που ελαφρά τη καρδία θα αναλάμβανε αυτη την αποστολή;
Έχω την εντύπωση ότι το θέμα της Προεδρίας δεν είναι τίποτε άλλο για πολλούς, πέραν από ένα ζήτημα καριέρας. «Έκανα αυτό, έκανα το άλλο... γιατί να μην βγω και Πρόεδρος;». Κάπως έτσι διαμορφώνεται το σκηνικό και κάπως έτσι στοιβάζονται στην αφετηρία τα... άλογα της δικής μας κούρσας. Διότι τα άλλα, τα πραγματικά, τα σπρώχνουν με το ζόρι. Δεν πάνε μόνα και μάλιστα πασιχαρή.
Περί οράματος, ούτε λόγος. Σιγά τώρα, ποιος έχει χρόνο πραγματικά να οραματιστεί;
