Έστησαν τρελό πανηγύρι που ένας εκ των μεγαλύτερων υποστηρικτών των συμφερόντων της Κύπρου και της Ελλάδας βρίσκεται αυτή τη στιγμή αντιμέτωπος με κατηγορίες που σχετίζονται με πράξεις διαφθοράς στις ΗΠΑ. Ο Γερουσιαστής Μπομπ Μενέντεζ. Κάποιος θα ανέμενε πως το πανηγύρι που στήθηκε, μάλλον στήθηκε στην Τουρκία, η οποία πλήρωσε βαρύ τίμημα από τη δράση του Αμερικανού Γερουσιαστή ο οποίος αγωνίστηκε με σκοπό την τιμωρία της Τουρκίας για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, υπάρχουν άνθρωποι σε Ελλάδα και Κύπρο που σήμερα χαίρονται γι' αυτή την εξέλιξη.
Άνθρωποι οι οποίοι φρονώ χρίζουν ψυχιατρικής παρακολούθησης.
Το ερώτημα είναι απλό: Γιατί μας πειράζει τόσο πολύ το γεγονός ότι ένας ισχυρός Αμερικανός Γερουσιαστής, συνέβαλε τα μέγιστα για να μπει η Κύπρος στον χάρτη των ΗΠΑ ως χώρα, όχι ως κυπριακό πρόβλημα; Γιατί μας πειράζει που συνέβαλε για να καταργηθεί το άδικο εμπάργκο όπλων προς την ημικατεχόμενη μας χώρα; Γιατί μας πειράζει που το νομοσχέδιο EastMed Act ενίσχυσε τα θεμέλεια της τριμερούς συνεργασίας με το Ισραήλ με όλα τα οφέλη που αυτή έχει για την χώρα μας; Γιατί μας πειράζει που αυτή η προσπάθεια μας έφερε πιο κοντά στη Δύση; Θα προτιμούσαν κάποιοι τώρα να παρακολουθούσαμε την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία από ουδέτερη θέση;
Δεν κατανοώ πως μπορεί η ενδεχόμενη καταδίκη ενός τέτοιου πολιτικού, ο οποίος για οποιουσδήποτε λόγους αποτέλεσε ισχυρό σύμμαχο τόσο της Κύπρου όσο και της Ελλάδας, να ικανοποιεί ως εξέλιξη ένα άνθρωπο που νοιάζεται πραγματικά για την ευημερία των χωρών μας.
Ούτε και μπορώ να κατανοήσω από πού πηγάζει η μιζέρια την οποία αναπαράγουν καθημερινά σε σημείο τοξικό κάθε φορά που προκύπτει μια αρνητική δήλωση, ή κριτική ή εξέλιξη για τα κράτη της Κύπρου και της Ελλάδας, Όμως, κατά τα άλλα, όταν τους λένε πως αυτά που εκφράζουν, μάλλον πιο κοντά στις θέσεις των Τούρκων είναι παρά υπέρ της δικιάς τους, έχουν παράπονο.
Η μεγάλη των μίζερων σχολή, φωνάζει καθημερινά για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατηγορεί από το πρωί μέχρι το βράδυ τους πάντες, κάνει πως δεν βλέπει τους πραγματικούς εχθρούς και το ποιόν τους, μα προπαντώς δεν δέχεται κουβέντα από κανένα.
Έλεος!
