Είναι δυνατό η αναγκαία δημοκρατική διαδικασία των εκλογών να μετατρέπεται σε «κατάρα»; Υπό ορισμένες συνθήκες, ναι. Κι αν μιλάμε για την Κύπρο, ακόμα περισσότερο. Δεν αναφέρομαι στην ουσία της διαδικασίας αλλά στις χρονικές συγκυρίες που επηρεάζονται καταλυτικά από τον συγκεκριμένο παράγοντα. Και εξηγούμαι:
- Τη δεκαετία του ’90, ο Γιώργος Βασιλείου πάλεψε με πείσμα να βγάλει από το βούρκο της στασιμότητας το Κυπριακό. Τα κατάφερε ενεργοποιώντας τον ΓΓ του ΟΗΕ ο οποίος διαμόρφωσε τη γνωστή «Δέσμη Ιδεών Γκάλι». Πλησιάζαμε όμως στην προεδρική αναμέτρηση του ’93 και ο Γλαύκος Κληρίδης, αν και σύμφωνος με την πολιτική Βασιλείου στο Κυπριακό, έπρεπε να διαμορφώσει το αντίπαλο δέος. Αυτό ονομάστηκε «ενταφιασμός των Ιδεών Γκάλι». Ο Κληρίδης κέρδισε τις εκλογές με αυτό το σύνθημα που έπεισε και το ΔΗΚΟ να τον ακολουθήσει και πορεύτηκε, την πρώτη πενταετία, σε μια πορεία που απείχε από τη δικη του ρεαλιστική φιλοσοφία.
- Όταν ήρθε η σειρά του Κληρίδη να ακολουθήσει τη δική του πολιτική και να διαμορφώσει τη δική του συγκυρία με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και το σχέδιο Ανάν, φθάσαμε και πάλι παραμονές προεδρικών εκλογών. Το ΑΚΕΛ ήξερε ότι το Κυπριακό βρισκόταν μπροστά στο πιο ιστορικό του σταυροδρόμι. Επέλεξε όμως την εξουσία (από την οποία απείχε για μια δεκαετία), στηρίζοντας τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Έναν άνθρωπο που μέχρι τη στιγμή εκείνη τους χώριζαν πάρα πολλά, κυρίως σε ότι αφορα τη φιλοσοφία επίλυσης του Κυπριακού. Γεγονός που επιβεβαιώθηκε στην πορεία.
- Η θητεία Χριστόφια (2008-2013) σημαδεύτηκε από την οικονομική κρίση η κορύφωση της οποίας προσέγγισε και πάλι την επόμενη προεδρική αναμέτρηση. Αποτέλεσμα, οι όποιες αποφάσεις για το σχέδιο στήριξης από την ΕΕ που συνεπαγόταν μνημόνιο, να αφεθούν στους επόμενους. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος στο βωμό της μη ανάληψης του πολιτικού κόστους.
Προς τί όλα αυτά; Διανύουμε μια περίοδο αναδιαμόρφωσης του παγκόσμιου πολιτικού σκηνικού κι εμείς... βρισκόμαστε για ακόμα μια φορά σε προεκλογική περίοδο. Ενδέχεται πολύ σύντομα να βρεθούμε ενώπιον κρίσιμων διλημμάτων. Ποιος θα πάρει τις απαιτούμενες αποφάσεις; Ένας Πρόεδρος που δείχνει απλώς να περιμένει υπομονετικά τη σύνταξή του, ή ένα τσούρμο υποψήφιοι οι οποίοι πρώτα μετρούν τις ψήφους και μετά την ευθύνη τους έναντι μιας πατρίδας που έμαθε να κάνει εκλογές αλλά ποτέ σοβαρή πολιτική...
