Κηδεύτηκε σήμερα Τρίτη (3/8) ο Αντωνάκης Λουκά, η ψυχή του προπονητικού κέντρου του ΑΠΟΕΛ στον Αρχάγγελο, ο οποίος «έφυγε» σε ηλικία 87 ετών την περασμένη Πέμπτη (30/7). Δεν ήταν λίγες οι φορές μάλιστα που ο Αντωνάκης έλεγε, «ο Αρχάγγελος είναι το σπίτι μου».
Το έλεγε και του εννοούσε, αφού διέμενε για 50 χρόνια στο προπονητικό κέντρο του ΑΠΟΕΛ με συντροφιά τις γάτες του ενώ φρόντιζε πάντοτε να είναι όλα στην εν τέλεια.
Έπλενε, άπλωνε, μάζευε, σιδέρωνε, έφτιαχνε τα ρούχα για τους αγώνες, για τις προπονήσεις και τις προετοιμασίες. Τύλιγε τους υφασμάτινους επιδέσμους για τους αστραγάλους. Ήταν πάντοτε παρών σε όλες τις μεγάλες επιτυχίες υπηρετώντας με ανιδιοτέλεια την αγαπημένη του ομάδα από το 1972. Ήταν ο άνθρωπος που τα είδε και τα έζησε... όλα.
Δεν ήταν λίγοι ποδοσφαιριστές μάλιστα που αποκαλούσαν τον Αντωνάκη ως δεύτερο τους πατέρα καθώς πάντοτε ήταν δίπλα τους σε όλες τις στιγμές, τις καλές αλλά και τις κακές.
Χαρακτηριστική ήταν η ανάρτηση του Νεκτάριου Αλεξάνδρου για τον Αντωνάκη, η οποία ραγίζει καρδιές και εξιστορεί το τι έζησε πλάι σε αυτή τη σπουδαία προσωπικότητα.
Νεκτάριος Αλεξάνδρου: «Χειμώνας 1999, ήταν ο πρώτος που συνάντησα μπροστά μου, φτάνοντας στα αποδυτήρια της Πρώτης ομάδας. Τον βλέπαμε εξάλλου, πάντα εκεί, καθημερινά όταν ήμασταν και πιο μικροί, να μένει στο δωμάτιο που είχε μέσα στο χώρο των αποδυτηρίων. Παρέα οι γάτες του, τα σκυλιά του και κάποιοι συγγενείς και φίλοι που τον επισκέπτονταν. Το οτι ο ΑΠΟΕΛ ήταν η οικογένεια του είναι πολύ περισσότερα απο όσα λέμε όλοι οι υπόλοιποι στα λόγια, όσο και αν το νιώθουμε και το ζήσαμε για λίγα χρόνια. Γιατι του Αντωνάκη το ΑΠΟΕΛ ήταν η ζωή του ολόκληρη. Στην κυριολεξία. Τότε, έπλενε τις κάλτσες όλων μας πολλές φορές στο χέρι, σε μια λεκάνη, κάτι σαν ανοιχτό πλυντήριο της κακιάς ώρας, μαζί με ακόμα 1-2 μικρά πλυντήρια για τα ρούχα. Ούτε στεγνωτήρια, ούτε βοηθοί. Έπλενε, άπλωνε, μάζευε, σιδέρωνε, έφτιαχνε τα ρούχα για τους αγώνες, για τις προπονήσεις, προετοιμασίες. Τύλιγε τους υφασμάτινους επιδέσμους για να δένουμε τους αστραγάλους. Και ήσυχα στη γωνιά του να περιμένει να τελειώσει η προπόνηση και ξανά μανά. Στρατιώτης κανονικός, όχι σαν εμάς που γκρινιάζαμε κιόλας γιατί κάτι ξέχασε ο Αντωνάκης! Οι καιροί άλλαξαν και ήρθε βοήθεια, εξοπλισμός, πλυντήρια, στεγνωτήρια, εγκαταστάσεις. Αυτός, έστω απο πιο μακριά, διακριτικά και στωικά ανέμενε, την προπόνηση και τα παιχνίδια κι ας μην έπαιρνε πλέον τη μυρωδιά των αποδυτηρίων. Η θέση του στο γήπεδο ατάραχη, σαν να του έδινε οξυγόνο και λίγη ακόμα ζωή. Τώρα ορφάνεψε το πόστο σου στο ΓΣΠ κύριε Αντώνη μου, αλλά θα είσαι πάντα εκεί. Έδωσε τα πάντα και πήρε υποθέτω αρκετά, μη υλικά κυρίως. Του αξίζει μέγιστη τιμή και ευγνωμοσύνη απο όλους όσους μας φρόντισε τόσα χρόνια! Ο ΑΠΟΕΛ και ο Αρχάγγελος είναι φτωχότερος σε ψυχή και παράδοση, αλλά πλούσιος στην κληρονομιά αφοσίωσης που άφησε αυτός ο αγνός και πιστός άνθρωπος. Καλό παράδεισο Αντωνάκη μου, ευχαριστούμε».
Τα δικά τους μηνύματα έστειλαν και άλλες δύο παλιές δόξες του ΑΠΟΕΛ, του Μαρίνου Σατσιά και του Κώστα Χαραλαμπίδη, δύο ποδοσφαιριστές που πέρασαν όλη την καριέρα τους δίπλα από τον κ. Αντωνάκη.
Μαρίνος Σατσιάς: «Ήσουν σαν πατέρας μας και δε θα ξεχάσω τις συμβουλές που μας έδινες συνεχώς. Δε θα ξεχάσω τις φωτογραφίες που κρέμαζες στον τοίχο και έλεγες, ότι αυτοί είναι τα παιδιά μου».
Κώστας Χαραλαμπίδης: «Η φυγή του κύριου Αντωνάκη μόνο λύπη μπορεί να προκαλέσει. Ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με τα αποδυτήρια του ΑΠΟΕΛ, ο κ. Αντώνης του Αρχαγγέλου, ο Αντωνάκης του ΑΠΟΕΛ. Βουίζει ακόμη στο αυτί μου το καλωσόρισμα της φωνής του όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου στον Αρχάγγελο το 1989. Καλό ταξίδι αγαπημένε μας κ. Αντωνάκη, ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου».
Στιγμιότυπο από την έκπληξη που έκαναν το 2016 ποδοσφαιριστές, διοίκηση και προπονητικό τιμ στον κ. Αντωνάκη για τα 83α γενέθλια του.
Το 1948 είδε για πρώτη φορά τον ΑΠΟΕΛ να αγωνίζεται και από τότε όπως έλεγε: «αγάπησα τον ΑΠΟΕΛ σαν δεύτερη θρησκεία».
Γεννήθηκε στο Γούρρι όμως μετακόμισε στη Λευκωσία για να μάθει την τέχνη της ραφτικής ενώ κάποια στιγμή βρέθηκε δίπλα στον αδερφό του να τον βοηθά στο παλιό ΓΣΠ ως φροντιστής του ΑΠΟΕΛ. Ήταν ο άνθρωπος που όταν ο ΑΠΟΕΛ μετακινήθηκε στον Αρχάγγελο του έδωσε σιγά-σιγά μορφή. Έφτιαξε διαδρόμους, φύτευε δέντρα και κατάφερε να μην επιβαρύνει την ομάδα οικονομικά.
