Γεννήθηκε στο Σάλτο της Ουρουγουάης. Εκείνο το σημείο της Γης που είναι ευλογημένο να «παράγει» ποδοσφαιριστές - πολεμιστές. Ο Έντινσον Καβάνι είναι το τελευταίο παιδί της πενταμελούς οικογένειας του Λουίς και της Μπέρτα. Από πιτσιρίκι ζούσε και ανέπνεε για να παίζει ποδόσφαιρο. Ποδόσφαιρο με γυμνά πόδια, στις λάσπες, κάτω από τον ήλιο της λατινικής Αμερικής. Αυτή η επιθυμία, σχεδόν στα επίπεδα βιοτικής ανάγκης, να τρέχει με μια μπάλα στα πόδια μεγάλωσε μέσα του, θέριεψε, τον κυρίεψε. Τόσο που ακόμα και τώρα, οδεύοντας προς το 36ο έτος της ζωής του, παραμένει αναλλοίωτη. Κυρίως όταν φορά τη φανέλα της Εθνικής του. Και θα παραμείνει μέχρις ότου επιστρέψει στις ρίζες του, την εξοχή, τα άλογά του...
Μέχρι τότε ετοιμάζεται για το νέο κεφάλαιο της καριέρας του στη Βαλένθια, προπονείται για να φορέσει ξανά τη «σελέστε», να δώσει το παρών σε τέταρτο Παγκόσμιο Κύπελλο και έχει πια μια «πιο ακριβή οπτική του τι είναι ζωή». Δικά του λόγια, στην εκτενή συνέντευξη που παραχώρησε στο ισπανικό «Relevo». Ο πολύπειρος επιθετικός περιγράφει το πώς αποφάσισε να πει το «ναι» στις «νυχτερίδες», λέγοντας πως: «Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να κυλούν τα πράγματα, δεν παίρνω αποφάσεις από υποχρέωση αλλά μάλλον αφήνω τα πράγματα να εξελιχθούν... Όταν ο κόσμος άρχισε να μιλάει για τη Βαλένθια, ένιωσα ότι έχει ήδη συμβεί. Εμφανίστηκαν και άλλες προσφορές, μεταξύ άλλων από την Ισπανία. Αλλά τα πράγματα συγκεκριμενοποιούνταν με τη Βαλένθια και ήξερα ότι αυτό ήταν το μέρος μου, λόγω του ενδιαφέροντος του κόσμου, που μου έλεγε ότι ποντάρουν πολλά πάνω μου... Αυτό με κινητοποιεί».
Ερωτηθείς για το τί ακριβώς συνέβη με την Ατλέτικο Μαδρίτης, στο μεταγραφικό ρεπορτάζ της οποίας έχει βρεθεί αρκετές φορές, με την τελευταία εξ' αυτών να τον θέλει να έχει «τρελές» οικονομικές απαιτήσεις γεγονός που δεν άφησε το deal να εξελιχθεί. Απαντά: «Πολλές φορές είναι στρατηγικές, πρέπει να συμπληρώσεις το ημερολόγιο και μερικές φορές να καλύψεις τα πράγματα. Ήταν ψέμα ότι ζήτησα αυτά τα τρελά πράγματα. Αλλά ήταν μια πολύ περίπλοκη κατάσταση για μένα, κοιτούσες την Παρί Σεν Ζερμέν και ήταν φυσιολογικό που δεν με άφηναν να φύγω.
«Με τον Ρονάλντο ερχόμαστε και οι δύο από τα κάτω κι όταν συμβαίνει αυτό μαθαίνεις πολλά πράγματα»
«Κάποια στιγμή μίλησα με τον σύλλογο και τους είπα ότι ήθελα να παίξω. Έμεναν έξι μήνες μέχρι τη λήξη του συμβολαίου μου. Σε μια συζήτηση μου είπαν ότι η Ατλέτι με αγαπούσε και ήμουν πολύ ενθουσιασμένος. Πραγματικά δεν ήταν τόσο εύκολο. Υπάρχουν στρατηγικές αγοράς, δεν επρόκειτο να αφήσουν ελεύθερο τον ιστορικό σκόρερ τους, τον οποίο μπορεί να συναντήσεις σε φάση φάση του Champions League, να αντιμετωπίσεις τους οπαδούς σου. Εκεί αρχίζει να κολλάει η κατάσταση και δεν σκέφτεσαι τον παίκτη, αλλά τον σύλλογο. Άλλαξαν τις διαπραγματεύσεις και, για να καλύψουν αυτό που συνέβαινε, ειπώθηκαν άδικα πράγματα για μένα, ότι είχα και την επιθυμία να πάω στην Ατλέτικο. Είναι αλήθεια ότι αυτή είναι δουλειά, αλλά παίζουμε ποδόσφαιρο από πόθο, πάθος και θέληση. Μου είχε συμβεί και άλλες φορές με την Ατλέτι και είχα μείνει ως ο κακός στην ταινία».
Όταν ρωτήθηκε τι πήρε από τα δύο χρόνια του στο Μάντσεστερ ανέφερε: «Μου έδωσε εμπειρία, και αυτό δεν μεταβιβάζεται. Το αποκτάς μόνο ζώντας το. Περίμενα καλύτερα αποτελέσματα, λόγω δίκαιων ή άδικων πραγμάτων που συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο, έλλειψης ρυθμού κλπ. Η πρώτη χρονιά ήταν πολύ θετική».
Για τη συνεργασία του με τον Κριστιάνο Ρονάλντο. «Μιλήσαμε πολύ, είχαμε δειπνήσει αρκετές φορές μαζί, μοιραστήκαμε πολλές σκέψεις για το ποδόσφαιρο. Με μια διαφορετική ιστορία ζωής, αλλά ερχόμαστε και οι δύο από τα κάτω και όταν συμβαίνει αυτό, όταν αφιερώνεις τόση προσπάθεια για να προσφέρεις στους ανθρώπους σου καλύτερες ευκαιρίες, μαθαίνεις πολλά πράγματα. Είχαμε μια παρόμοια ιδεολογία ζωής. Το να παίζω δίπλα του με δυναμώνει».
Ο «Matador» μίλησε επίσης για τον Μπενζεμά επαινώντας τον τρόπο που σκέφτεται και την ικανότητα να διαβάζει τις φάσεις και να γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί πριν φτάσει η μπάλα σε αυτόν. Εξομολογήθηκε ότι θαυμάζει την τεχνική και το ταλέντο του Μέσι ενώ για τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι σημείωσε πως «βλέπω έναν αγνό επιθετικό και σε αυτό είναι ο καλύτερος στον κόσμο. Έχει ό,τι χρειάζεται για να είναι «9», αν και το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί άλλα πράγματα από σένα...».
Ενώ ερωτηθείς για το τί κρατάει από τον εαυτό του, απάντησε: «Κρατάω τα πάντα. Γιατί εκπαιδεύτηκα με τον τρόπο που πίστευα ότι ήταν ο καλύτερος για να αγωνιστώ. Στο ποδόσφαιρο δεν έκανα τίποτα για να γεμίσω το μάτι κανενός, αλλά να γεμίσω την ψυχή μου, τις προσδοκίες μου για το τι είναι το ποδόσφαιρο. Και το έκανα πάντα 100%».
Φυσικά η συζήτηση πηγαίνει στην Ουρουγουάη και το τί διακρίνει τους ποδοσφαιριστές της χώρας των μόλις 3 εκατομμυρίων ανθρώπων, με τον Καβάνι να απαντά «το πάθος μας». «Στην Ουρουγουάη, την Αργεντινή... υπάρχουν ακόμα γήπεδα ποδοσφαίρου, δεν κάθεσαι μπροστά σε τηλεόραση να παίξεις. Από μικροί αποκτήσαμε έντονο πάθος για το ποδόσφαιρο γιατί ξέρουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να το κάνουμε. Στην Ουρουγουάη όλα κοστίζουν πολύ: να πηγαίνεις για προπόνηση, να σπουδάζεις, να σου δίνουν οι γονείς σου τη δυνατότητα να έχεις παπούτσια... Μερικές φορές βγαίνουμε ξυπόλητοι για να παίξουμε και αυτό πονάει. Μόνο το πάθος σε συγκινεί. Αυτό σε βοηθά να αντιμετωπίσεις καλύτερα τις δυσκολίες αργότερα και αυτό μας χαρακτηρίζει πολύ. Γεννιόμαστε με την επιθυμία να φορέσουμε τη φανέλα της εθνικής ομάδας και αυτό σε ωθεί να πετύχεις αυτά που νιώθεις».
Για το ποδόσφαιρο σήμερα, ο 35χρονος τόνισε: «Η διάθεση για πείραγμα χάνεται με όλη την τεχνολογία, τα κοινωνικά δίκτυα... Εκπαιδεύουμε ποδοσφαιριστές που πρέπει να συμμορφώνονται περισσότερο με ένα προφίλ στο Play Station. Έχω ακούσει συναδέλφους που δεν ξέρουν αν τους αρέσει το ποδόσφαιρο. Ίσως τους αρέσει περισσότερο να βγαίνουν στο Instagram, να παίζουν βιντεοπαιχνίδια...»
«Αν δεν χρησιμοποιείς το ποδόσφαιρο για να μάθεις τί είναι ζωή, είναι άχρηστο»
«Ίσως ναι, θα μπορούσε... Έχω τον τρόπο ζωής μου και το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής, δεν είναι κάτι ξεχωριστό. Στο Μάντσεστερ, υπήρξαν καταστάσεις στις οποίες μίλησα για το ποδόσφαιρο, σε ένα σημείο της καριέρας μου, άρχισα να το παίρνω ως σχολείο, όπου πρέπει να είμαστε ανοιχτοί στη μάθηση από προπονητές, συμπαίκτες... Αν όχι, τελειώνεις την καριέρα σου άδεια. Καταλήγεις με χρήματα και δυνατότητες, αλλά αν δεν χρησιμοποιείς το ποδόσφαιρο για να μάθεις τί είναι ζωή, είναι άχρηστο. Έχω αρκετά ξεκάθαρες ιδέες, δεν έχω το μικρό βιβλίο της ευτυχίας, αλλά έτσι νομίζω ότι πρέπει να είναι ο τρόπος ζωής μου. Δεν ξεπέρασα ποτέ τα επιτεύγματά μου, κάνω λάθη γιατί είμαι άνθρωπος», πρόσθεσε για το πως βλέπει εκείνος το ποδόσφαιρο!
«Νομίζω ότι το θέμα είναι να βρεις τον εαυτό σου με πολύ αντίθετες εμπειρίες. Έπρεπε να θυσιάσουμε πολλά πράγματα για να υλοποιήσουμε μια επιθυμία. Αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι για να πετύχεις πράγματα πρέπει να εγκαταλείψεις πολλά άλλα. Όταν ήμουν μικρός είχα πολλά που με έκαναν ευτυχισμένο. Δεν ήσουν αυτό που είσαι τώρα, αλλά ήσουν ευτυχισμένος. Τώρα έχεις πολλές δυνατότητες, αλλά εγκατέλειψες αυτό που σου έδινε ευτυχία.
Αυτό που έχεις πετύχει δεν είναι ευτυχία. Είναι μια απόδειξη ότι μπορείς να προτείνεις πράγματα στον εαυτό σου, αλλά τίποτα δεν αφαιρεί τις ιδέες μου, ξέρω τι με κάνει ευτυχισμένο: οι ρίζες μου, οι φίλοι μου, η γη μου, τα έθιμα, η οικογένειά μου... Και το υποστηρίζω. Ποτέ δεν με τράβηξαν πράγματα για συγκεκριμένους χαρακτήρες. Όταν, για παράδειγμα, δημοσιεύω μια φωτογραφία, το κάνω με την επιθυμία να επικοινωνήσω ένα συναίσθημα, κάτι που με άγγιξε καλύτερα, ένα μήνυμα από εμένα που αφήνει κάτι, όχι κάτι επιφανειακό. Έχω πάρει τα ιδιωτικά μου αεροπλάνα, έχω δώσει στον εαυτό μου πολυτέλειες που απολαμβάνω, ναι, αλλά αυτή τη στιγμή δεν πρόκειται να με κάνει πιο χαρούμενο. Ίσως ακούγεται υποκριτικό για μένα να μιλάω για αυτό
Δεν είχα τίποτα και ήμουν χαρούμενος. Το πάλεψα, δεν πείνασα ποτέ, η οικογένειά μου είχε πάντα ότι χρειαζόταν για να με μορφώσει, πάντα με βοηθούσαν με ό,τι μπορούσαν και με ό,τι είχα, ήμουν χαρούμενος. Σήμερα όλοι θέλουν όλο και περισσότερα».
«Η πρώτη φορά που πήγα σε ψυχολόγο ήταν μετά το comeback της Μπάρσα κόντρα στην Παρί Σεν Ζερμέν»
Επιπλέον, ο σπουδαίος Ουρουγουανός ανέφερε ότι πηγαίνει σε ψυχολόγο πολλά χρόνια. «Μεγαλώσαμε σε μια γενιά με εκείνους τους γονείς που σου λένε να μην κλαις, ότι δεν μπορείς να χαλαρώσεις ή να εκφράσεις τα συναισθήματά σου. Όπως δεν μπορείς να δείξεις αδυναμία, έτσι ανατρέφεσαι με ένα κέλυφος που σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι πιο δυνατός από όλους. Υπάρχουν πολύ ικανοί άνθρωποι, αλλά στο τέλος πέφτουν. Δεν είσαι υπερήρωας, αυτός που μπορεί να διαχειριστεί τα πάντα, να βοηθήσει την οικογένεια, να σκοράρει κάθε Κυριακή... Αλλά μερικές φορές δεν ακούμε τον εαυτό μας. Γιατί μου συμβαίνει αυτό; Για αυτό υπάρχουν επαγγελματίες. Η θεωρία μου είναι ότι όλοι χρειαζόμαστε όλους, η ζωή είναι ένας τροχός. Είναι ψέμα να παλεύεις για να είσαι πάντα ο καλύτερος. Πάντα θα υπάρχει κάποιος από πάνω σου, που έχει ή ξέρει περισσότερα από εσένα, που είναι πιο όμορφος από εσένα κ.λπ. Στα κοινωνικά δίκτυα είναι σαν να αξίζεις αν φαίνεσαι ή σύμφωνα με αυτά που έχεις. Γι' αυτό χρειάζονται ολοένα και περισσότερα. Και δεν υπάρχει αγώνας για βελτίωση και ανάπτυξη. Χάσαμε πολύ χρόνο για πράγματα που δεν έχουν σημασία. Το ποδόσφαιρο γίνεται πιο διαμεσολαβητικό και επιδραστικό στις ζωές των άλλων. Όμως η ψυχική υγεία είναι θεμελιώδης και στο ποδόσφαιρο λείπει»!
«Η πρώτη φορά που πήγα σε ψυχολόγο ήταν μετά το comeback της Μπάρσα κόντρα στην Παρί Σεν Ζερμέν. Με επηρέασε πολύ και υπάρχουν πράγματα που σε υπερφορτώνουν. Σε πέντε λεπτά άλλαξαν όλα όσα κάναμε. Είναι τόσο μεγάλο πλήγμα, που δεν μπορείς να το ελέγξεις και που, αν και είναι ποδόσφαιρο, αγγίζει άλλα σημεία του ατόμου σου, με συμπτώματα άγχους, κρύους ιδρώτες, ένιωσα ζάλη όταν με πήρε ο ύπνος και ήδη φοβόμουν να κοιμηθώ ... Αναρωτήθηκα: 'Έχω πρόβλημα στο κεφάλι;'. Πήγα στον γιατρό της Παρί, τον οποίο αγαπώ, και μου είπε: "Αυτό που σου συμβαίνει, συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους σε διάφορες περιοχές". Κατάλαβα ότι δεν ήμουν υπερήρωας».
*πηγή φωτογραφίας: ΚΥΠΕ
