Ντιέγκο Μαραντόνα. Τι να πρωτογράψεις, τι να πρωτοπείς γι’ αυτή την προσωπικότητα. Στα 60 του, ο -κατά πολλούς- κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών άφησε τον πλανήτη μας για να παίξει στα γήπεδα των ουρανών.
Ένας άνθρωπος με περίσσιο ταλέντο, αλλά και πολλούς δαίμονες. Ένας άνθρωπος-επαναστάτης, ένας ποδοσφαιριστής που πήρε από το χέρι τη χώρα του και την οδήγησε στην κορυφή του κόσμου. Ένας ηγέτης που έβγαλε από την αφάνεια και την ανυποληψία τη Νάπολι και τον ιταλικό Νότο, χαρίζοντας στους «παρτενοπέι» τα δύο μοναδικά πρωταθλήματα στην ιστορία τους, αλλά και το μοναδικό ευρωπαϊκό τρόπαιο του συλλόγου, το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1989. Όμως, δεν ήταν μόνο οι τίτλοι, ήταν ότι ο Ντιέγκο και η Νάπολι τα έβαλαν στα ίσα με το... κατεστημένο του ιταλικού Βορρά. Και νίκησαν.
Η «ποδιά» στον Καμπρέρα
Από την αρχή της καριέρας του, ο Μαραντόνα φρόντισε να έχει όλα τα βλέματα στραμμένα πάνω του. Το ημερολόγιο έγραφε 20 Οκτωβρίου του 1976 όταν έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη κατηγορία της Αργεντινής με την Αρχεντίνος Τζούνιορς. Σε ένα ματς κόντρα στην Ταγέρες ντε Κόρντομπα, 10 ημέρες πριν κλείσει τα 16 του χρόνια, φρόντισε να αφήσει άπαντες με ανοιχτό το στόμα όταν έκανε «ποδιά» στον Χουάν Ντομίνγκο Καμπρέρα. «Ήμουν στην δεξιά μεριά του γηπέδου και πήγα να τον πιέσω, όμως δεν μου έδωσε την ευκαιρία. Μου έκανε την ποδιά κι όταν γύρισα από την άλλη, ήταν ήδη μακριά μου», είπε μετά από 30 χρόνια ο παίκτης που δέχθηκε την ντρίπλα.
Τα πρώτα ντέρμπι
Δεν ήταν άγνωστο ότι ο Μαραντόνα ήθελε να παίξει στη Μπόκα Τζούνιορς κι έτσι η επιθυμία του το 1981 έγινε πραγματικότητα. Όλως τυχαίως, το ντεμπούτο του το έκανε πάλι κόντρα στην Ταγέρες ντε Κόρντομπα, ενώ τον Απρίλιο του ίδιου έτους ήρθε η στιγμή να παίξει το πρώτο του superclásico κόντρα στη Ρίβερ Πλέιτ. Ο Ντιέγκο όχι μόνο «έλαμψε», αλλά πέτυχε κι ένα τέρμα ντριμπλάροντας τους Ταραντίνι και Φιγιόλ. Τελικό αποτέλεσμα 3-0 για τη Μπόκα, η οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα στο τέλος της σεζόν, μόλις ένα πόντο πάνω από τη Ράσινγκ.
Το χειροκρότημα στη Μαδρίτη
Μετά το Μουντιάλ του 1982, ο Μαραντόνα έκανε το άλμα στην Ευρώπη κι έγινε η πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, μετακομίζοντας στη Μπαρσελόνα έναντι περίπου 5 εκατομμυρίων δολαρίων. Ένα χρόνο αργότερα, κατέκτησε το Κύπελλο κερδίζοντας τη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ πήρε και το Σούπερ Καπ Ισπανίας κόντρα στη Μπιλμπάο. Στον τελικό κόντρα στους «μερένγκες», έκανε ακόμη και τους Μαδριλένους να υποκλιθούν στο μεγαλείο του. Ήταν ο πρώτος παίκτης της Μπάρσα που χειροκροτήθηκε από τους οπαδούς της Ρεάλ, με τους Ροναλντίνιο και Αντρές Ινιέστα να ακολουθούν μετά από αρκετά χρόνια.
Όμως, στη Βαρκελώνη, ο Ντιέγκο δεν πέρασε και τόσο καλά. Ταλαιπωρήθηκε από ηπατίτιδα, αλλά και από αρκετούς τραυματισμούς. Το δυνατό τάκλιν του Αντόνι Γκοϊκοετσέα σε ένα ματς με τη Μπιλμπάο το Σεπτέμβριο του 1983 λίγο έλειψε να του τελειώσει πρόωρα την καριέρα, όμως ο Αργεντινός επανήλθε μετά από μόλις τρεις μήνες.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν και πάλι κόντρα στη Μπιλμπάο, στον τελικό του Κυπέλλου το 1984. Μετά από ένα δυνατό τάκλιν -πάλι του Γκοϊκοετσέα-, δέχθηκε ρατσιστικά σχόλια για την καταγωγή του πατέρα του. Τα σκληρά μαρκαρίσματα συνεχίστηκαν μέχρι το τέλος, ώσπου ο Ντιέγκο τα... πήρε στο κρανίο κι άρχισε να βαράει όποιον παίκτη φορούσε τη φανέλα της Μπιλμπάο. Αποτέλεσμα; Ο τότε πρόεδρος της Μπάρσα, Ζοσέπ Λουίς Νούνιεθ να απαιτεί την απομάκρυνσή του από την ομάδα.
Υποδοχή ήρωα
Η Νάπολι έμελλε να είναι ο επόμενος σταθμός στην καριέρα του και ο πιο σημαντικός, όπως αποδείχθηκε. Έτυχε αποθεωτικής υποδοχής τον Ιούλιο του 1984 στο «Σαν Πάολο», μιας και για πρώτη φορά στον ιταλικό Νότο υπήρχε η ελπίδα ότι θα έσπαγε για πρώτη φορά το σερί του Βορρά. Μέχρι και την άφιξη του Μαραντόνα στην Ιταλία, μόνο ομάδες από τη βόρεια περιοχή της χώρας είχαν κατακτήσει τον τίτλο της Σέριε Α. Ο Ντιέγκο, ωστόσο, θα το άλλαζε αυτό λίγο αργότερα.
Το πρώτο πρωτάθλημα ήρθε το 1987. Οι πανηγυρισμοί στην πόλη της Νάπολης ήταν κάτι παραπάνω από έξαλλοι. Ήταν η στιγμή που ο ιταλικός Νότος ένιωσε ότι είναι ισχυρός. «Μάιος του 1987. Η υπόλοιπη Ιταλία έχασε. Μια νέα αυτοκρατορία είχε αρχίσει», έγραφε ένα πανό. Η πόλη γέμισε με ζωγραφιές του Ντιέγκο, ενώ πολλά νεογέννητα μωρά πήραν το όνομά του.
Το δεύτερο πρωτάθλημα ήρθε το 1990, όμως τα προβλήματα για εκείνον είχαν ήδη αρχίσει. Τα μπλεξίματα που είχε με την μαφία της Καμόρα, αλλά και ο εθισμός του στην κοκαΐνη, του δημιουργούσαν πολλά ζητήματα. Εντέλει, έφυγε σαν… κυνηγημένος το 1992 από τη Νάπολι, αφού πρώτα είχε τιμωρηθεί με αποκλεισμό 15 μηνών επειδή βρέθηκε θετικός στην κοκαΐνη. Παρότι το τέλος του στους «παρτενοπέι» δεν ήταν και το καλύτερο, ο σύλλογος αποφάσισε να αποσύρει τη φανέλα με το «10».
Τι ακολούθησαν; Ένας χρόνος στη Σεβίλλη, ακόμη ένας στη Νιούελς Ολντ Μπόις κι ακόμη δύο στην αγαπημένη του Μπόκα, σταματώντας τη μπάλα το 1997.
Όταν έγινε... θεός
Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στα όσα έπραξε με την εθνική ομάδα της πατρίδας του. Μπορεί το πρώτο του Μουντιάλ να μην ήταν και τόσο πετυχημένο, φτάνοντας μέχρι τον δεύτερο γύρο και σκοράροντας δύο γκολ σε πέντε ματς, ωστόσο το αμέσως επόμενο ήταν το τουρνουά της καριέρας του. Ήταν η διοργάνωση όπου ο Ντιέγκο μάγεψε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, αλλά παράλληλα έκανε και το όνομά του να συζητιέται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
1986, Μεξικό. Η Αργεντινή, θέλοντας να αφήσει πίσω της την περασμένη διοργάνωση, πήγε αποφασισμένη για να κατακτήσει το δεύτερό της τρόπαιο. Ο Ντιέγκο, μπροστάρης σε αυτή την προσπάθεια, είχε ως άξιους συμπαραστάτες τους Μπουρουτσάγκα, Βαλντάνο και Πασαρέλα.
Στη φάση των ομίλων, ο Μαραντόνα σκόραρε μόνο στο 1-1 με την Ιταλία, με τους Βαλντάνο, Μπουρουτσάγκα και Ρουγκέρι να αναλαμβάνουν στα υπόλοιπα δύο παιχνίδια με Νότια Κορέα και Βουλγαρία. Ο Πασκούγι ήταν αυτός που έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά για την «αλμπισελέστε» στη φάση των «16» με την Ουρουγουάη, όμως από εκεί και πέρα, ο Ντιέγκο ανέλαβε δράση.
Το ματς για τα προημιτελικά κόντρα στην Αγγλία ήταν αυτό που έμεινε στην ιστορία. Ήταν αυτό που έκανε τον Μαραντόνα ήρωα στα μάτια πολλών συμπατριωτών του. Στο 51ο λεπτό έγινε το... χέρι του θεού. Μετά από άτσαλο διώξιμο, ο Μαραντόνα έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα χρησιμοποιώντας το χέρι του, με τον Τυνήσιο διαιτητή Αλί Μπιν Νασέρ να μην το παρατηρεί και το γκολ να μετράει. Ο χαρακτηρισμός «χέρι του θεού» (la mano de dios στα ισπανικά) ήρθε από τον ίδιο τον Ντιέγκο λίγο μετά το τέλος του αγώνα.
Όμως, από εκείνο το ματς δεν έμεινε μόνο εκείνη η φάση. Τέσσερα λεπτά μετά το πρώτο γκολ, ήρθε το πιο όμορφο τέρμα στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αρχίζοντας μια κούρσα από το κέντρο και περνώντας τους Μπέρντσλεϊ, Ριντ, Μπούτσερ (2 φορές), Φένγουϊκ και τον τερματοφύλακα Σίλτον, έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. Το γκολ του Λίνεκερ προς το φινάλε του ματς δεν άλλαξε τίποτα και η Αργεντινή πήρε την πρόκριση. Ήταν, παράλληλα και μια εκδίκηση για τη χώρα κόντρα στους Άγγλους, για την υπόθεση των νησιών Φόκλαντ (ή Μαλβίνας, κατά τους Αργεντινούς).
Το τι έγινε στη συνέχεια, γνωστό. Ο Ντιέγκο έβαλε δύο γκολ στους Βέλγους και ο Μπουρουτσάγκα στον πέτυχε το νικητήριο γκολ στο 84ο λεπτό του τελικού, στο 3-2 επί της Δυτικής Γερμανίας.
Όταν δίχασε μια πόλη
Στη Νάπολη, ο «πίμπε ντ’ όρο» αντιμετωπιζόταν ως θεός, χωρίς καμία υπερβολή. Όταν, μάλιστα, Αργεντινή και Ιταλία αναμετρήθηκαν στα ημιτελικά του Μουντιάλ το 1990 στο «Σαν Πάολο», η πόλη ήταν διχασμένη. Ο Μαραντόνα, μάλιστα, φρόντισε να βάλει... «φωτιά» σε εκείνο το παιχνίδι, καλώντας τους ανθρώπους της πόλης να στηρίξουν την Αργεντινή, λόγω του ότι η Νάπολη δεχόταν την περιφρόνηση της κυβέρνησης σε καθημερινή βάση. Προς απογοήτευσή του, η πλειονότητα των Ναπολιτάνων στήριξε την Ιταλία, με την «αλμπισελέστε» ωστόσο να επικρατεί στα πέναλτι (1-1 στην κανονική διάρκεια) και τον Ντιέγκο να σκοράρει το τελευταίο πέναλτι για την ομάδα του.
Φινάλε με ελληνικό άρωμα
Και φτάνουμε στο Μουντιάλ του 1994. Στο εναρκτήριο παιχνίδι, η Αργεντινή ήρθε αντιμέτωπη με την Ελλάδα, η οποία έπαιζε για πρώτη φορά σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η «γαλανόλευκη» παραδόθηκε αμαχητί στις ορέξεις του Γκαμπριέλ Μπατιστούτα που έκανε χατ τρικ, ενώ σε εκείνο το ματς σκόραρε για τελευταία φορά με την «αλμπισελέστε» ο Μαραντόνα. Μετά το ματς, ωστόσο, πέρασε από έλεγχο ντόπινγκ και βρέθηκε και πάλι θετικός στην κοκαΐνη. Αυτό ήταν και το τέλος του στην εθνική ομάδα.
Ο Ντιέγκο ήρθε αντιμέτωπος και δεύτερη φορά κόντρα στην Ελλάδα, αλλά αυτή τη φορά ως προπονητής το 2010 στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Σε εκείνο το ματς, ο «πίμπε ντ’ όρο» τα έβαλε με τον Γιώργο Καραγκούνη, όταν ο Έλληνας διεθνής ζήτησε από τον Μέσι να κάνει fair play. Μετά το τέλος του ματς, ο Ντιέγκο του ζήτησε συγγνώμη.
Ακόμη και μετά το τέλος της καριέρας του, ήταν πάντα στην κορυφή της επικαιρότητας. Απασχολούσε την κοινή γνώμη, είτε με τα λεγόμενά του, είτε με τα πεπραγμένα του. Δεν φοβόταν ποτέ να πει τη γνώμη του, τα έβαζε με θεούς και δαίμονες και κατηγόρησε ακόμη και τον Πάπα.
Όπως και να έχει, η παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα έχασε ίσως το μεγαλύτερο σύμβολό της. Ο σπουδαίος Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα πέρασε στην αιωνιότητα και βύθισε σε θλίψη όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Όσοι τον έζησαν ως παίκτη, έχουν να λένε για το πόσο τυχεροί είναι...
Πηγή φωτό: www.nbcnews.com
