Στο συμπέρασμα ότι το 2023 ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς για την παγκόσμια κοινότητα, καταλήγουν ξένοι αναλυτές, οι οποίοι θέτουν υπό το μικροσκόπιο τους σειρά σημαντικών ζητημάτων. Συσχετίζοντας τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία με τις νέες εξελίξεις στην Παλαιστίνη και το Ιράν, οι αναλυτές προειδοποιούν ότι η παγκόσμια κοινότητα ενδέχεται την επόμενη περίοδο να κληθεί να αντιμετωπίσει νέες εστίες έντασης σε κοντινή απόσταση από τα πεδία μαχών της Ουκρανίας.
Η νέα επίθεση που δέχθηκε το Ιράν είναι μια εξέλιξη που προβληματίζει ιδιαίτερα τόσο τους δυτικούς όσο και τους ιρανούς, ρώσους και ασιάτες αναλυτές. Από την δική τους οπτική γωνία, τα πλήγματα που δέχεται το Ιράν ενδέχεται να έχουν συνέχεια.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι σε ανάλυση που δημοσίευσε ο κινεζικός Τύπος ξεχωρίζει η άποψη ότι η Δύση επιχειρεί να δημιουργήσει ένα μεγάλο ενιαίο μέτωπο πρώτα για να αποδυναμώσει τη Ρωσία και στη συνέχεια να αναχαιτίσει την άνοδο της Κίνας.
«Σύγκρουση με το Ιράν: Έρχεται ο επόμενος πόλεμος;»
«Η καλύτερη εξωτερική πολιτική του Τραμπ; Να μην ξεκινήσει κανέναν πόλεμο» είναι ο τίτλος της παρέμβασης του Αμερικανού γερουσιαστή J.D. Vance που δημοσιεύτηκε στην «The Wall Street Journal» στις 31 Ιανουαρίου. Ο κ. Vance μεταξύ άλλων αναφέρει τα εξής: «Λίγες ημέρες πριν από τις ενδιάμεσες εκλογές του 2022 στην Αμερική, ο πρόεδρος της Ουκρανίας Volodomyr Zelensky κατηγόρησε τη Ρωσία ότι εκτόξευσε πύραυλο στην Πολωνία. Η πυραυλική επίθεση, όπως αποδεικνύεται, δεν προήλθε από τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν αλλά από την ουκρανική αεράμυνα. Ακόμα και όταν το ΝΑΤΟ αναγνώρισε ότι η Ρωσία δεν είχε εκτοξεύσει τον πύραυλο, ο κ. Ζελένσκι συνέχισε να αρνείται την ουκρανική ευθύνη. Η ιστορία εξαφανίστηκε από τα πρωτοσέλιδα και ο κ. Ζελένσκι έτυχε υποδοχής ήρωα στην Ουάσιγκτον τον Δεκέμβριο. Τα χρήματα των Αμερικανών φορολογουμένων συνέχισαν να ρέουν στην Ουκρανία. Μια σοφότερη εξωτερική πολιτική δεν θα άφηνε μια τέτοια συμπεριφορά να περάσει απαρατήρητη». Ο αρθρογράφος αναφέρει επίσης ότι: «Η διακομματική συναίνεση στην εξωτερική πολιτική έχει οδηγήσει πολλές φορές τη χώρα σε λάθος δρόμο. Οι ηγεσίες και των δύο κομμάτων υποστήριξαν την εισβολή στο Ιράκ, το επί δεκαετίες σχέδιο οικοδόμησης έθνους στο Αφγανιστάν, την αλλαγή καθεστώτος στη Λιβύη και τον ανταρτοπόλεμο στη Συρία. Όλες αυτές οι πολιτικές κόστισαν πολλά χρήματα και πολλές ζωές. Καμία από αυτές τις συγκρούσεις δεν εξυπηρέτησε το μακροπρόθεσμο συμφέρον του έθνους. Αυτό, φυσικά, μέχρι που εμφανίστηκε ο Ντόναλντ Τραμπ. Οι Αμερικανοί κομματικοί παράγοντες βλέπουν το ιστορικό του κ. Τραμπ κυρίως μέσα από έναν εσωτερικό φακό. (Όμως) στα τέσσερα χρόνια της θητείας του κ. Τραμπ, δεν ξεκίνησε κανέναν πόλεμο, παρά τις τεράστιες πιέσεις του κόμματός του και ακόμη και μελών της κυβέρνησής του. Ο κ. Τραμπ έκανε περισσότερα από το να διατηρεί απλώς την ειρήνη. Μεσολάβησε για τη Συμφωνία του Αβραάμ, μια ιστορική συμφωνία μεταξύ του Ισραήλ και των σουνιτικών αραβικών κρατών που παρέχει την καλύτερη ελπίδα για ένα μακροπρόθεσμο αντίβαρο στο Ιράν. Ξεκίνησε τη μακρά και αργή διαδικασία αποσύνδεσης των ΗΠΑ από την οικονομική τους εξάρτηση από την Κίνα και άρχισε τις διπλωματικές συνομιλίες με τη Βόρεια Κορέα μετά από μισό αιώνα στασιμότητας. Επίσης, πίεσε σκληρά την Ευρώπη να αναλάβει μεγαλύτερη ευθύνη για τη δική της άμυνα, ακριβώς ώστε να μην παρασυρθούν οι ΗΠΑ σε μια σύγκρουση όπως αυτή στην Ουκρανία».
Η Nina L. Khrushceva σε ανάλυση που ήταν δημοσιευμένη στις 3 Φεβρουαρίου στην καναδέζικη εφημερίδα «The Globe and Mail» με τίτλο «Οποιοσδήποτε συμβιβασμός με τη Ρωσία θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του Ζελένσκι» γράφει τα εξής: «Ένας ηγέτης που συμβιβάζεται για χάρη της ειρήνης μπορεί κάλλιστα να καταλήξει νεκρός. Αυτή είναι μια πραγματικότητα την οποία ο Ουκρανός πρόεδρος Volodymyr Zelensky πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά. Οι τρεις δεκαετίες ανεξαρτησίας της Ουκρανίας σημαδεύτηκαν από άγριες πολιτικές διαμάχες, και οι μήνες που προηγήθηκαν της ρωσικής εισβολής δεν ήταν διαφορετικοί. Ο τότε αντιδημοφιλής κ. Zelensky έφτασε στο σημείο να απαγγείλει κατηγορίες για προδοσία εναντίον του προκατόχου του. Η ρωσική εισβολή άλλαξε τα πάντα, με την Ουκρανία να επιδεικνύει ένα επίπεδο ενότητας που εξέπληξε και, από πολλές απόψεις, ενέπνευσε τον κόσμο. Από πολιτική άποψη, ο κ. Zelensky απέτυχε να δημιουργήσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Όμως η πολιτική του της πλήρους αντίστασης -συμπεριλαμβανομένης της απαίτησής του να αποσυρθεί η Ρωσία πλήρως από το ουκρανικό έδαφος πριν από την έναρξη οποιασδήποτε ειρηνευτικής διαδικασίας- έχει κερδίσει την υποστήριξη των αριστερών και δεξιών κομμάτων της ουκρανικής αντιπολίτευσης, καθώς και των τυπικά ατίθασων ολιγαρχών της. Οι μόνες αναφορές για τριβές μεταξύ της ουκρανικής ηγεσίας αφορούν τους στρατηγούς που ηγούνται του αγώνα. Ορισμένα μέλη του στενού κύκλου του κ. Zelensky φέρονται να φοβούνται ότι οι στρατιωτικοί ηγέτες - οι οποίοι απολαμβάνουν τεράστια δημοτικότητα στο ουκρανικό κοινό - θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τον Πρόεδρο στις επόμενες εκλογές». Συνεχίζοντας η κ. Khrushceva προσθέτει ότι: «Πολλοί από αυτούς που παροτρύνουν τον κ. Zelensky να διαπραγματευτεί με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν το κάνουν επειδή θέλουν πραγματικά να σταματήσει η αιματοχυσία. Εάν ο κ. Zelensky πρόκειται να πεισθεί να κάνει παραχωρήσεις σε ένα καθεστώς που έχει αποδεκατίσει τις υποδομές της χώρας του και συνεχίζει να προσαρτά όλο και μεγαλύτερο μέρος της επικράτειάς της τότε αυτοί που τον ενθαρρύνουν προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να καταστρώσουν ένα σχέδιο - και να είναι πρόθυμοι να το υποστηρίξουν για τα επόμενα χρόνια - που θα μετριάζει όλες τις επιθετικές απειλές από τη Ρωσία».
Σε κύριο άρθρο γνώμης με τίτλο «Η άποψη της Guardian για τη βία στον άξονα Ισραήλ-Παλαιστίνη: ο κίνδυνος μιας τρίτης ιντιφάντα» (31 Ιανουαρίου) η βρετανική εφημερίδα «The Guardian» ανέφερε τα εξής: «Το ερώτημα δεν είναι πλέον αν θα μπορούσε να συμβεί μια τρίτη ιντιφάντα, αλλά τι μπορεί να γίνει για να αποτραπεί. Σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση, το 61% των Παλαιστινίων και το 65% των Ισραηλινών Εβραίων πίστευαν ότι αυτό το ενδεχόμενο βρίσκεται στον ορίζοντα. Καθώς η βία κλιμακώνεται, η κρίση της εγχώριας πολιτικής ηγεσίας καταδεικνύει γιατί άλλοι πρέπει να αναλάβουν δράση- αλλά ο Antony Blinken απέδειξε ότι κανείς δεν πρέπει να περιμένει από τις ΗΠΑ να το πράξουν. Το ζήτημα είναι η όλο και πιο απομακρυσμένη προοπτική μιας λύσης δύο κρατών, την οποία οι ΗΠΑ υποστηρίζουν κατ' όνομα αλλά δεν κάνουν τίποτα για να την προωθήσουν. Η υποστήριξη της λύσης των δύο κρατών έχει μειωθεί δραματικά τόσο μεταξύ των Παλαιστινίων όσο και μεταξύ των Ισραηλινών Εβραίων, πέφτοντας στο χαμηλότερο επίπεδο από τότε που άρχισαν οι δημοσκοπήσεις πριν από περίπου δύο δεκαετίες. Χωρίς μια βιώσιμη πορεία προς το δικό τους κράτος, οι Παλαιστίνιοι βλέπουν τους εποικισμούς να ενσωματώνουν όλο και περισσότερη γη και τους εαυτούς τους να έχουν ελάχιστες προοπτικές αλλαγής των συνθηκών που η Διεθνής Αμνηστία, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ένας εισηγητής του ΟΗΕ - καθώς και η ισραηλινή ομάδα ανθρωπίνων δικαιωμάτων B'Tselem - έχουν περιγράψει ως μια μορφή απαρτχάιντ, αν και διαφορετική από εκείνη που παρατηρείται στη Νότια Αφρική. Δύο εξελίξεις εντείνουν τον σημερινό κίνδυνο. Η πρώτη είναι ότι τα παράνομα πυροβόλα όπλα κυκλοφορούν πολύ ευρύτερα στη Δυτική Όχθη. Η δεύτερη είναι η κατάσταση της πολιτικής. Το Ισραήλ έχει την πιο ακροδεξιά και αντιαραβική κυβέρνηση στην ιστορία του. Μακριά από το να προσπαθούν να χαλιναγωγήσουν την ισραηλινή κυβέρνηση, οι ΗΠΑ -μαζί με το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλους- καταγγέλλουν τους Παλαιστίνιους για την προσπάθειά τους να διεκδικήσουν την απόδοση ευθυνών σε νομικά φόρουμ. Τα αντιδημοκρατικά αραβικά κράτη έχουν κινηθεί σταθερά πιο κοντά στο Ισραήλ. Η κλιμάκωση της βίας δεν είναι αναπόφευκτη. Αλλά όλα τα σημάδια δείχνουν προς τη λάθος κατεύθυνση, χωρίς κανείς να είναι πρόθυμος να αναλάβει πραγματική δράση για να τραβήξει τα πράγματα μακριά από το χείλος του γκρεμού».
Η Nilofar Eschborn σε ανάλυση με τίτλο «Σύγκρουση με το Ιράν: Έρχεται ο επόμενος πόλεμος;» που δημοσιεύτηκε στην γερμανική ενημερωτική ιστοσελίδα «t-online» μας υπενθυμίζει ότι στις αρχές του 2023, η παγκόσμια κοινή γνώμη εκτός από τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία και την κλιμάκωση της έντασης στην Παλαιστίνη καλείται να εστιάσει και στο Ιράν. Σε ανάλυση που δημοσιεύτηκε στις 31 Ιανουαρίου, η κ. Eschborn επεσήμανε τα εξής: «Το Ισραήλ και το Ιράν έχουν εμπλακεί σε έναν σκιώδη πόλεμο. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η σύγκρουση δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής - αλλά τώρα θα μπορούσε να κλιμακωθεί. Μια επίθεση με μη επανδρωμένο αεροσκάφος ευθύνεται για την τελευταία κλιμάκωση της σύγκρουσης μεταξύ Ισραήλ και Ιράν: Το Σαββατοκύριακο, το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων του Ιράν Irna ανέφερε ένα αντίστοιχο περιστατικό σε εργοστάσιο πυρομαχικών του υπουργείου Άμυνας κοντά στο Ισφαχάν. Η αμερικανική "Wall Street Journal" ανέφερε την Κυριακή, επικαλούμενη άτομα που γνωρίζουν την επιχείρηση, ότι το Ισραήλ βρίσκεται πίσω από τις επιθέσεις. Τι τροφοδοτεί την κλιμάκωση της έντασης κατά την τελευταία περίοδο: Ο φόβος του Ισραήλ για τον πυρηνικό εξοπλισμό του Ιράν. Ως απάντηση σε μια "υπαρξιακή απειλή", το Ισραήλ δεν απέφυγε να απειλήσει έμμεσα το Ιράν με επίθεση σε πυρηνικές εγκαταστάσεις. Η επίθεση με μη επανδρωμένο αεροσκάφος κοντά στο Ισφαχάν δεν είναι η πρώτη επίθεση: τα τελευταία χρόνια, η Τεχεράνη είχε κατηγορήσει το Ισραήλ για διάφορες μυστικές ενέργειες στο ιρανικό έδαφος. Η τελευταία επίθεση με μη επανδρωμένα αεροσκάφη μπορεί σίγουρα να θεωρηθεί ως κλιμάκωση της υφιστάμενης σύγκρουσης. Τουλάχιστον έτσι το βλέπει ο ειδικός Eckart Woertz σε συνέντευξή του στο t-online. Ο λόγος γι' αυτό ωστόσο, δεν είναι τόσο η ίδια η επίθεση όσο η χρονική στιγμή. Σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες, είναι αδύνατο να πούμε με βεβαιότητα αν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος πολέμου αυτή τη στιγμή. Ένα πράγμα όμως είναι βέβαιο: και οι δύο χώρες είναι βαριά οπλισμένες».
Σε δημοσίευμα με τίτλο «Η Ουάσιγκτον κατηγορεί τη Ρωσία ότι δεν συμμορφώνεται με την τελευταία πυρηνική συνθήκη» (31 Ιανουαρίου) η γαλλική εφημερίδα «Le Figaro» ανέφερε τα εξής: «Αμερικανοί διπλωμάτες κατηγόρησαν τη Μόσχα για την αναστολή των επιθεωρήσεων και την ακύρωση των προγραμματισμένων συνομιλιών στο πλαίσιο της συνθήκης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δήλωσαν την Τρίτη ότι η Ρωσία δεν συμμορφώνεται με τη συνθήκη New Start, δηλαδή την τελευταία συμφωνία πυρηνικού αφοπλισμού μεταξύ τους. Με τη νέα τους πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων, οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν προηγουμένως ζητήσει από τον επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας, Antony Blinken, να αναφέρει μέχρι την Τρίτη εάν η Ρωσία παραβιάζει τη συνθήκη. "Η Ρωσία δεν συμμορφώνεται με την υποχρέωσή της βάσει της Συνθήκης Νέας Εκκίνησης να διευκολύνει τις δραστηριότητες επιθεώρησης στο έδαφός της", δήλωσε εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο πυρηνικών δυνάμεων βρίσκονται σε ιστορικό χαμηλό από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία. Η τελευταία συνεδρίαση της εν λόγω συμβουλευτικής επιτροπής πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2021. Σε επιστολή που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα, οι επικεφαλής πολλών ισχυρών επιτροπών του αμερικανικού Κογκρέσου ανέφεραν ότι οι ενέργειες και οι δηλώσεις της Ρωσίας "εγείρουν τουλάχιστον σοβαρές ανησυχίες σχετικά με τη συμμόρφωσή της" με τη Νέα Αρχή. Η συνθήκη είναι η τελευταία τέτοια διμερής συμφωνία μεταξύ των δύο δυνάμεων. Αμέσως μετά την εκλογή του τον Ιανουάριο του 2021, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν την παρέτεινε για πέντε χρόνια, έως το 2026. Η συνθήκη η οποία υπογράφηκε το 2010 περιορίζει τα οπλοστάσια και των δύο χωρών σε 1.550 αναπτυγμένες πυρηνικές κεφαλές μάξιμουμ από την κάθε πλευρά, αριθμό που αποτελεί μείωση σχεδόν 30% σε σύγκριση με το προηγούμενο όριο που είχε τεθεί το 2002. Ορίζει επίσης τον μέγιστο αριθμό εκτοξευτών και βαρέων βομβαρδιστικών σε 800».
Ο Giuseppe Sarcina σε άρθρο γνώμης με τίτλο «Το σχέδιο 10 σημείων του Zelensky για την ειρήνη στην Ουκρανία» που δημοσιεύτηκε στις 1η Φεβρουαρίου στην ιταλική εφημερίδα «Corriere della Sera» αναφέρει τα εξής: «Διπλωμάτες εργάζονται πάνω στη "φόρμουλα Zelensky". Ο Ουκρανός ηγέτης θα ήθελε να θέσει το ειρηνευτικό του σχέδιο σε ψηφοφορία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία συνεδριάζει εκτάκτως στις 24 Φεβρουαρίου, την επέτειο της ρωσικής επίθεσης. (Η λίστα των προτάσεων του Ουκρανού Προέδρου) ξεκινά με την πυρηνική ασφάλεια, ιδίως την προστασία του πυρηνικού σταθμού στη Ζαπορίζια, ο οποίος βρίσκεται επικίνδυνα κοντά στις μάχες. Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν πιέζει ήδη εδώ και μήνες το Κρεμλίνο να δημιουργήσει ένα είδος αποστρατιωτικοποιημένου νησιού γύρω από το μεγαλύτερο πυρηνικό εργοστάσιο της Ευρώπης. Το δεύτερο σημείο αναφέρεται στην "Επισιτιστική ασφάλεια, συμπεριλαμβανομένης της προστασίας των εξαγωγών σιτηρών προς τα φτωχότερα έθνη". (Σε ό,τι αφορά την ενέργεια δε) Οι Ουκρανοί εισηγούνται: "Εξασφαλίστε την ενεργειακή ασφάλεια εφαρμόζοντας περιορισμούς στην τιμή των ρωσικών υδρογονανθράκων". Οι ευρωπαϊκές χώρες συμφώνησαν, με μεγάλη δυσκολία, σε ένα ανώτατο όριο για τις τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Αλλά η Ινδία και η Κίνα, οι δύο άλλοι μεγάλοι πελάτες της Μόσχας, συνεχίζουν να κινούνται ανεξάρτητα. Θα ακολουθήσουν και άλλες χώρες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, σε περίπτωση ψηφοφορίας στη Συνέλευση του ΟΗΕ, αυτό θα ήταν ένα από τα πιο διχαστικά σημεία. (Σε ό,τι αφορά το ζήτημα των κρατουμένων του πολέμου η ουκρανική πλευρά εισηγείται) "Απελευθέρωση όλων των αιχμαλώτων πολέμου και των εκτοπισμένων, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών που μεταφέρθηκαν στη Ρωσία". Από εδώ και πέρα, τα πράγματα περιπλέκονται πολύ περισσότερο. Ο Ζελένσκι προβλέπει "την αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας βάσει των αρχών που ορίζονται στον Χάρτη του ΟΗΕ". Το ίδιο περίπου ισχύει και για την εισήγηση για την "Απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων και αποκατάσταση των συνόρων της Ουκρανίας". Το έβδομο βήμα αναφέρεται στη: "Σύσταση ειδικού δικαστηρίου για τη δίωξη εγκλημάτων πολέμου που διαπράχθηκαν από τους Ρώσους". (Η ουκρανική πλευρά εισηγείται επίσης) Την προστασία των κατοικιών του περιβάλλοντος, με έμφαση στην αποκατάσταση των υδραγωγείων και των εγκαταστάσεων επεξεργασίας λυμάτων. (Επίσης) Η Ουκρανία ζητά να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός πρόληψης συγκρούσεων. (Η ουκρανική λίστα) κλείνει με το αίτημα για "ένα έγγραφο υπογεγραμμένο από όλα τα μέρη που να πιστοποιεί το τέλος του πολέμου"».
Κλιμάκωση στην Μέση Ανατολή
Στις 31 Ιανουαρίου το ιρανικό πρακτορείο ειδήσεων «Mehr» δημοσίευσε σε άρθρο με τίτλο «Η μόνιμη αποστολή του Ιράν προειδοποιεί, οποιαδήποτε στρατιωτική δράση των ΗΠΑ κατά του Ιράν θα είναι κήρυξη πολέμου» την ανακοίνωση της Μόνιμης Αντιπροσωπείας του Ιράν στον ΟΗΕ, η οποία αναφέρει ότι: «Η Μόνιμη Αντιπροσωπεία του Ιράν στον ΟΗΕ προειδοποίησε ότι η Τεχεράνη θα θεωρήσει οποιαδήποτε στρατιωτική δράση των ΗΠΑ κατά του Ιράν ως κήρυξη πολέμου. (Η κίνηση των ΗΠΑ) θα αντιμετωπιστεί με αντίποινα. "Σύμφωνα με το Ιράν, η χρήση της στρατιωτικής επιλογής σε οποιοδήποτε επίπεδο σημαίνει είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο. Προς το παρόν, το Ιράν θεωρεί ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι περιορισμένο", ανέφερε η Μόνιμη Αντιπροσωπεία του Ιράν στα Ηνωμένα Έθνη. Η Τεχεράνη δήλωσε επίσης ότι εάν οι ΗΠΑ "κάνουν λάθος υπολογισμούς και ξεκινήσουν πόλεμο", τότε η Ουάσιγκτον θα είναι υπεύθυνη για τις συνέπειες μιας τέτοιας σύγκρουσης. Η Ουάσιγκτον έχει μέχρι στιγμής αρνηθεί οποιαδήποτε ανάμειξη στην πρόσφατη επίθεση κατά του Ιράν. Σε ανακοίνωσή του νωρίς την Κυριακή, το ιρανικό υπουργείο Άμυνας ανέφερε ότι οι μονάδες αεράμυνας του απέκρουσαν επίθεση μη επανδρωμένου αεροσκάφους σε στρατιωτικό εργαστήριο στο Ισφαχάν. Το υπουργείο ανέφερε ότι ένα από τα συγκροτήματα των εργαστηρίων είχε δεχθεί επίθεση από έναν αριθμό μικροαεροσκαφών (MAV). Η αεράμυνα του συγκροτήματος απέκρουσε με επιτυχία την επίθεση. Ο υπουργός Εξωτερικών του Ιράν, Χοσεΐν Αμίρ-Αμπντολαχιάν, καταδίκασε την "άνανδρη επίθεση ". Η Τεχεράνη ξεκαθάρισε επίσης ότι δεν θα σταματήσει την πρόοδό της στο "ειρηνικό πυρηνικό πρόγραμμα"».
Ο Ben Caspit σε άρθρο γνώμης που ήταν δημοσιευμένο στην ισραηλινή εφημερίδα «Maariv» στις 3 Φεβρουαρίου με τίτλο «Πριν εξαλείψει την τρομοκρατία, καλό θα ήταν ο Itamar Ben Gabir να προσπαθήσει να ωριμάσει», πρόβαλε τις εξής απόψεις: «Πριν εξοντώσει την τρομοκρατία, αποκαταστήσει το αίσθημα ασφάλειας (που ποτέ δεν επικράτησε πραγματικά εδώ), αποτρέψει τους τρομοκράτες και ηρεμήσει τους Εβραίους, καλό θα ήταν ο Itamar Ben Gabir να προσπαθήσει να ωριμάσει. Ακόμα κι αν ήταν δυνατό να σφραγιστεί αμέσως το σπίτι κάθε τρομοκράτη, η τρομοκρατία δεν θα εξαφανιζόταν από τον κόσμο. Σας συνιστώ να μελετήσετε τα ευρήματα της επιτροπής που συστάθηκε κάποτε από τον Υπουργό Άμυνας και πρώην Αρχηγό του Επιτελείου, για να δείτε εάν η κατεδάφιση κατοικιών τρομοκρατών θα αυξήσει πράγματι την αποτροπή. Spoiler: όχι. Οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF) καταστρέφουν σχεδόν όλα τα σπίτια των τρομοκρατών που συμμετείχαν στις επιθέσεις. Σταματούν έτσι τις τρομοκρατικές επιθέσεις; Όχι. Ο μόνος τρόπος για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας είναι η σκληρή δουλειά. Από την άλλη, καλό θα είναι να λέμε την αλήθεια. Όσο δεν υπάρχει μια ηγεσία σε καμία πλευρά η οποία να είναι πρόθυμη να μιλήσει για το τέλος της σύγκρουσης, η σύγκρουση θα συνεχιστεί. Και μην κάνετε λάθος: το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης βαρύνει την άλλη πλευρά, η οποία μέχρι σήμερα απέρριπτε όλες τις εξωφρενικές ειρηνευτικές προτάσεις που της είχαν υποβληθεί. Υποφέρουμε τρομοκρατικές επιθέσεις και θάβουμε πολίτες και στρατιώτες, αλλά η κατάστασή μας είναι ασύγκριτα καλύτερη από τη δική τους. Πρέπει να φροντίσεις να παραμείνει έτσι. Θα πρέπει να ελπίζουμε ότι, τουλάχιστον στο θέμα της ασφάλειας, ο Μπένγιαμιν Νετανιάχου θα μπορέσει να χαράξει τον σωστό δρόμο και να εγκαταστήσει σωστούς ελέγχους και ισορροπίες στο σύστημα, καθώς είναι εγκλωβισμένος στο πιο δεξιόστροφο υπουργικό συμβούλιο στην ιστορία του Ισραήλ. (Ταυτόχρονα θα κληθεί) να έχει μια δυσάρεστη συνάντηση με την πραγματικότητα (σε σειρά ζητημάτων όπως) η δικαιοσύνη, οι μαζικές διαμαρτυρίες (κατά της κυβέρνησής του), οι ζημιές στον τομέα των επενδύσεων, η υψηλή τεχνολογία, η κατάσταση των αγορών, η αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας κ.α. Το ερώτημα είναι αν θα συνέλθει εγκαίρως ή θα χάσει το τρένο όπως κάνει ως συνήθως. Αυτή τη φορά, πρόκειται για το τρένο στο οποίο επιβαίνουμε όλοι μαζί».
Ο ασιατικός Τύπος
«Η Ρωσία δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αγορά ενέργειας που διέλυσε ο Πούτιν» είναι ο τίτλος του άρθρου γνώμης του Julian Lee που δημοσιεύτηκε στις 1 Φεβρουαρίου στην αγγλόφωνη ιαπωνική εφημερίδα «Japan Times». Ο αρθρογράφος αναφέρει τα εξής: «Η Ρωσία ξόδεψε σχεδόν 50 χρόνια για να οικοδομήσει την ενεργειακή της αγορά στην Ευρώπη. Ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν την κατέστρεψε σε λιγότερο από 50 εβδομάδες. Όταν τα στρατεύματα της Μόσχας εισέβαλαν στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου, οι Ευρωπαίοι πελάτες της αγοράς ενέργειας τρόμαξαν. Μια αγορά που απορροφούσε σχεδόν 2,5 εκατομμύρια βαρέλια αργού την ημέρα, 1 εκατομμύριο βαρέλια διυλισμένων προϊόντων και 155 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Η ευρωπαϊκή αγορά ρωσικού φυσικού αερίου έχει επίσης χαθεί. Ένα τεράστιο δίκτυο κοιτασμάτων φυσικού αερίου και αγωγών που αναπτύχθηκε με κόστος εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων από τότε που το πρώτο φυσικό αέριο πέρασε τα σύνορα με την Αυστρία το 1968, έχει πεταχτεί στα σκουπίδια. Ενώ η Ρωσία μπορεί να είναι σε θέση να διασώσει κάποιου είδους ενεργειακή σχέση με την Ευρώπη μετά το τέλος του πολέμου, είναι απίθανο οι χώρες της ΕΕ να επιτρέψουν ποτέ στον εαυτό τους να έχουν να εξαρτώνται από το ρωσικό φυσικό αέριο τόσο όσο εξαρτιόντουσαν μόλις ένα χρόνο πριν. Οι κυβερνήσεις και οι καταναλωτές στην Ευρώπη αρχίζουν επιτέλους να ασχολούνται σοβαρά με τη συγκράτηση της ζήτησης και την ενεργειακή απόδοση. Ενώ οι τιμές ρεκόρ που πληρώνονται για το φυσικό αέριο και την ηλεκτρική ενέργεια, έχουν ωθήσει τις επενδύσεις στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τις πρώτες σοβαρές προσπάθειες για να αλλάξει ο τρόπος διαμόρφωσης των λιανικών τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας. Ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία έχει κοστίσει στη Ρωσία την ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας. Δεν θα είναι εύκολο να αντικατασταθεί. Όποια προσέγγιση και αν επιτύχουν τελικά η Μόσχα και η Ευρώπη, οι Ρώσοι θα εξακολουθήσουν μετρούν το κόστος του πολέμου για τις επόμενες γενιές».
Ο Digby James Wren σε ανάλυση που δημοσιεύτηκε στις 2 Φεβρουαρίου στην αγγλόφωνη κινεζική εφημερίδα «China Daily» με τίτλο «Το ΝΑΤΟ αποτελεί μέρος της στρατηγικής των ΗΠΑ για τον ωκεανό» αναφέρει τα εξής: «Σε τρεις ωκεανούς, τον Ατλαντικό, τον Ινδικό και τον Ειρηνικό και σε δύο μέτωπα, δηλαδή στην Πρώτη Νησιωτική Αλυσίδα, με επίκεντρο την Ταϊβάν, και στην περιοχή από τη Βαλτική έως τη Μαύρη Θάλασσα, με επίκεντρο την Ουκρανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να ανακτήσουν την παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία και την πολιτική υπεροχή τους από τότε που ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους ξεκίνησε τον καταστροφικό "Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας" το 2001 για την υποτιθέμενη καταπολέμηση της παγκόσμιας τρομοκρατίας. Η στρατηγική της Ουάσιγκτον για την αναχαίτιση κάθε δύναμης που θα μπορούσε να γίνει περιφερειακός ηγέτης και να απειλήσει την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ επικεντρώνεται πρώτον στην Ανατολική Ευρώπη ώστε να αντιμετωπίσει τη Ρωσία και δεύτερον στον Δυτικό Ειρηνικό ώστε να αναχαιτίσει την Κίνα. Ωστόσο, η στρατηγική των ΗΠΑ για την περιοχή του "Ινδο-Ειρηνικού" το 2016 δείχνει ότι οι ΗΠΑ επιθυμούν απεγνωσμένα να ανακόψουν την άνοδο της Κίνας, αλλά δεν μπορούν να το κάνουν χωρίς τη βοήθεια της Ιαπωνίας και της Ινδίας (ή άλλων σημαντικών συμμάχων). Ο τετραμερής διάλογος (ή Quad που περιλαμβάνει τις ΗΠΑ, την Αυστραλία, την Ινδία και την Ιαπωνία) και η συμμαχία AUKUS (Αυστραλία, Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ) αποτελούν απόδειξη του γεγονότος ότι, σε αντίθεση με την Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιαπωνία και η Ινδία κρατούν αποστάσεις από τις ΗΠΑ». Στην ανάλυση ξεχωρίζουν επίσης τα εξής: «Η υποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν και η κατάρρευση της εκστρατείας τους στην Κεντρική Ασία ώθησαν το ΝΑΤΟ να μετατοπίσει τη γραμμή των επιχειρήσεών του προς τη δυτική περιφέρεια της Ρωσίας κατά μήκος μιας γραμμής κρατών του ΝΑΤΟ που εκτείνονται από τη Βαλτική έως τη Μαύρη Θάλασσα. Παρά την επιφυλακτικότητα της Ουγγαρίας και της Τουρκίας, ο πόλεμος αντιπροσώπων (proxy war) του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία -που παρουσιάζεται από το ΝΑΤΟ ως πράξη "αυτοάμυνας" και από τη Ρωσία ως συνέπεια της πολιτικής διεύρυνσης του ΝΑΤΟ- συντηρείται από το ουκρανικό αίμα και την παροχή χρημάτων, υλικών, όπλων, πληροφοριών, μισθοφόρων και εκπαίδευσης από τις ΗΠΑ και άλλα μέλη και συμμάχους του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως δράση οπισθοφυλακής του ΝΑΤΟ για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης εγγύτητας και επιρροής των οκτώ κρατών μελών του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης. Η απλουστευτική αφήγηση των ΗΠΑ για μια χομπεσιανή πάλη μεταξύ δημοκρατικών και αυταρχικών κρατών κρύβει τη αμερικανική στρατηγική του "διαίρει και βασίλευε". Ο πόλεμος αντιπροσώπων (proxy war) των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ έχει σχεδιαστεί για να αποδυναμώσει ή/και να υποτάξει τη Ρωσία, ώστε οι ΗΠΑ να μπορέσουν να συγκεντρώσουν πόρους τους ώστε να περιορίσουν την άνοδο της Κίνας και τελικά να την υποτάξουν. Ωστόσο, η παλίρροια της ιστορίας δεν υποστηρίζει τη θέση ότι οι ΗΠΑ, παρ' όλη τη δύναμή τους, μπορούν να ξεπεράσουν όλες τις αντιδράσεις στην προσπάθειά τους να εδραιώσουν την ηγεμονία τους. Σε τελική ανάλυση, η μεγάλη στρατηγική των ΗΠΑ "τρεις ωκεανοί και δύο μέτωπα" μοιάζει με το τελευταίο αλλά αδύναμο βρυχηθμό μιας χάρτινης τίγρης καθώς ο αιώνας της παγκόσμιας κυριαρχίας της φτάνει στο τέλος του και ο κόσμος στρέφεται προς την πολυπολιτισμικότητα και τη δίκαιη κατανομή των παγκόσμιων πόρων».
Ο ρωσικός και ουκρανικός Τύπος
«Επιτίθενται στο Ιράν για να πλήξουν τη Ρωσία», είναι ο τίτλος του νέου άρθρου γνώμης του Petr Akopov που δημοσίευσε το ρωσικό πρακτορείο «Ria Novosti» στις 2 Φεβρουαρίου. Στο άρθρο προβάλλονται τα εξής επιχειρήματα: «Αν και κανείς δεν έχει ακόμη αναλάβει την ευθύνη για τις πρόσφατες επιθέσεις σε ιρανικά στρατιωτικά εργοστάσια, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ βρίσκονται πίσω από αυτές. Οι ίδιες οι επιθέσεις θα μπορούσαν να προέρχονται από το Ιρακινό Κουρδιστάν το οποίο δεν ελέγχεται από τη Βαγδάτη και όπου οι ισραηλινές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες είναι ισχυρές. Το Ισραήλ όχι μόνο βοηθά την Ουκρανία αλλά ταυτόχρονα εμποδίζει το Ιράν να βοηθήσει τη Ρωσία. Και παράλληλα βασίζεται στην αμοιβαία κατανόηση με τη Ρωσία στη Συρία στο έδαφος της οποίας συνεχίζει να επιτίθεται. Μέχρι τον περασμένο Φεβρουάριο, το Ιράν ήταν -μαζί με τη Βόρεια Κορέα- η χώρα που δεχόταν τη μεγαλύτερη πίεση από τη Δύση. Η Ρωσία έχει πλέον ανέβει στο ίδιο επίπεδο με το Ιράν: έχουμε στιγματιστεί ως ο γόνος του διαβόλου. Υπήρχε μια ρωσο-ιρανική προσέγγιση πριν από τον περασμένο Φεβρουάριο, αλλά τώρα έχει επιταχυνθεί και γίνεται βαθύτερη, πιο εμπιστευτική και πιο στρατηγική. Και καμία απειλή πολέμου δεν μπορεί να φοβίσει το Ιράν».
Ο Oleksandr Motyl σε άρθρο γνώμης που δημοσιεύτηκε στις 1 Φεβρουαρίου στην ουκρανική εφημερίδα «Gazeta» με τον τίτλο «Είναι εκπληκτικό, αλλά είναι γεγονός: η "αρχή του Πούτιν" μπορεί να φέρει την ειρήνη» υποστηρίζει τα εξής: «Μερικές φορές ακόμη και ο Ρώσος δικτάτορας Βλαντιμίρ Πούτιν έχει μια καλή ιδέα. Για πολλά χρόνια, επέμενε ότι η Ρωσία έχει δικαίωμα σε εδάφη που της ανήκαν ιστορικά και των οποίων οι κάτοικοι θεωρούνταν "δικοί μας". Εξ’ ου και οι αξιώσεις του για το ουκρανικό Ντονμπάς και την Κριμαία, όπου ζουν πολλοί Ρώσοι και ρωσόφωνοι πληθυσμοί. Αυτή είναι και η δικαιολογία του για τον γενοκτονικό πόλεμο που εξαπέλυσε εναντίον της Ουκρανίας στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Εφόσον, σύμφωνα με τον Πούτιν οι Ουκρανοί είναι στην πραγματικότητα Ρώσοι, η Ρωσία θα έπρεπε να έχει κάθε δικαίωμα να τους κάνει ό,τι θέλει. Ο Πούτιν, σωστά λέει ότι η Ρωσία έχει το δικαίωμα σε "ιστορικά εδάφη". Απλώς δεν καταλαβαίνει ποιες θα ήταν οι συνέπειες για τη Ρωσική Ομοσπονδία εάν η "αρχή του Πούτιν" εφαρμοζόταν. (Σε αυτή την περίπτωση) η Ρωσική Ομοσπονδία θα πάψει να είναι ομοσπονδία και αντ' αυτού θα συρρικνωθεί σε ένα μικρό κράτος με κέντρο τη Μόσχα».
