Μια με δάκρυα στα μάτια, μια με χαμόγελο, μα σε κάθε κουβέντα με μάτια που λάμπουν από αγάπη και φως. Έτσι μιλούσε η μητέρα του «Δημήτρη» για το παιδί της. Έτσι μου εξιστόρησε τη δική της ιστορία, ως στήριγμά του στην διαδρομή αυτή, από την πρώτη συζήτηση με το παιδί της, ως την έναρξη της ορμονοθεραπείας, μέχρι την νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου και ως τα επόμενα βήματα που θα έρθουν, τα χειρουργεία και οτιδήποτε φέρει η ζωή. «Το παιδί μου θέλει να ζήσει», λέει και τονίζει κάθε, μα κάθε λέξη, υπογραμμίζοντας έτσι πως αν και του έδωσε μια φορά ζωή, θα τον βοηθήσει να πάρει άλλη μια, εκείνη που αυτός θέλει.
Είναι η μητέρα που κάθε παιδί που μπαίνει σε μια τέτοια διαδικασία, θα ήθελε να είχε δίπλα του. Απόλυτα υποστηρικτική και περήφανη για το παιδί της.
«Ένα ελαφρύ σοκ», αυτή ήταν η πρώτη της αντίδραση όταν είχε αρχίσει εκείνη η πρώτη συζήτηση με το παιδί της. Σηκώθηκε και πήρε ένα χάπι, είπε και όταν την ρώτησα γιατί, απάντησε ότι ήθελε να είναι ήρεμη ώστε να μπορεί πραγματικά να ακούσει και να κατανοήσει το παιδί της. Όσον αφορά την πρώτη σκέψη;
«Σκέφτηκα ότι έχουμε δρόμο πολύ μπροστά μας, γιατί δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μην τον υποστηρίξω. Το λιγότερο που είχα να κάνω για αυτόν είναι να είμαι δίπλα του.»
«Η αγάπη του παιδιού μου για τη ζωή με έχει κάνει πιο πολύ υποστηρικτική, εφόσον τον ενδιέφερε να ζήσει», συνεχίζει και εξηγεί ότι την βοήθησε πάρα πολύ το γεγονός ότι ο «Δημήτρης» είχε μελετήσει τα πάντα και ήξερε να της δώσει απαντήσεις, ώστε να είναι σε θέση να τον καταλάβει.
«Όταν μου το ανακοίνωσε ήδη τα ήξερε όλα, ήξερε να απαντήσει για τα πάντα. Γι’ αυτό του είπα «είμαι εδώ, δεν μας ενδιαφέρει για κανέναν άλλον»
«Όταν σκέφτομαι το τι έχει περάσει μόνος, πριν μου μιλήσει, θέλω να τρελαθώ, για εμένα έπρεπε να μου το πει πολύ πιο νωρίς», συνεχίζει.
«Είναι η φύση του, εγώ το παιδί μου το ξέρω από την ημέρα που γεννήθηκε, είναι η φύση του, έτσι είναι αυτός ο άνθρωπος, έτσι γεννήθηκε. Με ενδιαφέρει να είναι υγιής, να έχει την υγεία του, καλός άνθρωπος, δεν θέλω να πληγώνεται.»
Και οι δύο πιστεύουν στον Θεό και τον έχουν για στήριγμά τους, έτσι, μιλήσαμε και για το θέμα της θρησκείας αλλά και τη στάση που παίρνει η Εκκλησία σε τέτοια θέματα.
«Την Εκκλησία καλά θα κάνει να την ενδιέφερε να είμαστε καλοί άνθρωποι. Γιατί για εμένα «άνθρωπος του Θεού», είναι ο καλός άνθρωπος. Η γύμνια της ψυχής είναι το δύσκολο.»
Ελπίζει ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι καλύτερα...
«Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, οι επόμενες γενιές να είναι πιο τυχερές από τον «Δημήτρη».»
Φέραμε στη συζήτηση και άλλες περιπτώσεις, φίλοι του «Δημήτρη» δεν είχαν την υποστήριξη που ήλπιζαν από το σπίτι τους, με την μητέρα του να στέλνει ένα μήνυμα:
«Οι γονείς νιώθουν ντροπή ενώ θα έπρεπε να νιώθουν περήφανοι για τα κότσια των παιδιών τους. Και στην τελική, να σου πω ρε Χριστίνα, να φέρω το παιδί μου σε σημείο να αποδείξει τα κότσια του, την ψυχή του; Μόνο να λυπηθώ μπορώ για αυτούς τους ανθρώπους γιατί δεν τους ενδιαφέρει να είναι το παιδί τους ευτυχισμένο και μαζί με το παιδί και ο γονιός. Τους ενδιαφέρει μάλλον το τι θα πει ο γείτονας.»
Και απαντά στο μίσος και την μη αποδοχή...με αγάπη.
«Εγώ δεν θα ήθελα ποτέ να φέρω το παιδί μου σε αυτή τη θέση, να πει ψέματα, θέλω να είναι αληθινός και ο εαυτός του, όποιος τον αποδεχθεί καλώς, όποιος όχι, πάλι καλά να είναι, δεν μας αφορά. Οι άνθρωποι δεν είναι όπως θέλουμε εμείς να είναι, είναι όπως είναι, άρα τους αγαπάμε για αυτό που είναι.»
*Σεβόμενοι την επιθυμία του να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητα και το όνομά του, του «δίνουμε» το όνομα «Δημήτρης» για τους σκοπούς του ρεπορτάζ.
