Η ιστορία του Rajesh Chouhan κάλλιστα θα μπορούσε να μεταφερθεί στις αίθουσες των κινηματογράφων και να καταγραφεί ως ένα εξαιρετικό παράδειγμα του οικονομικού και κοινωνικού χάσματος που χωρίζει τους ανθρώπους διαφορετικών περιοχών του κόσμου. Την ιστορία του Chouhan διηγείται ο γνωστός Ινδός δημοσιογράφος Mohit Rao στο πρακτορείο CNN.
Περπάτησε 2000 χιλιόμετρα σε δέκα ημέρες. Τα πόδια του είχαν κυριολεκτικά λιώσει από τις φουσκάλες. Χρησιμοποίησε υλικά που βρήκε στα σκουπίδια για να απορροφούν το πύον από τις πληγές των ποδιών του. Δεν σταμάτησε ποτέ να περπατάει. Δεν μπορούσε. Ο 26χρονος μετανάστης εργάτης, βρισκόταν στην καρδιά της Ινδίας όταν η χώρα αποφάσισε να επιβάλει το αυστηρό lockdown. Το lockdown σήμαινε για τον Chouhan ότι μαζί με πολλούς άλλους, θα έμενε χωρίς δουλειά, φαγητό ή αποταμιεύσεις.
Με το δίκτυο των τρένων κλειστών, πολλοί αποφάσισαν να περπατήσουν το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής τους για να πάνε στις περιοχές όπου βρίσκονταν οι οικογένειες τους. Εκεί ίσως να έβρισκαν κάποια δουλειά.
Στις 12 Μαϊου αρχίζει να αγνοεί τους αυστηρούς νόμους για απαγόρευση της μετακίνησης και αρχιζει να περπατά μια πορεία 2 χιλιάδων χιλιομέτρων από την πόλη Bengaluru προς το χωριό του που βρίσκεται στο βόρειο κρατίδιο Uttar Pradesh. Οι διαρκείς έλεγχοι των αρχών σε φορτηγά και οχήματα για λαθρεπιβάτες μετέτρεπαν την ανάγκη να περπατήσει προς το χωριό του σε μονόδρομο. Περπατώντας σε δάση, γραμμές του τρένου και κάνοντας τα πάντα για να αποφεύγει τους ελέγχους της αστυνομίας, πέτυχε το στόχο του πίνοντας μόνο τσάι και τρώγοντας μπισκότα.
“Δεν νομίζω να ξεχάσω ποτέ αυτό το ταξίδι για όλη μου τη ζωή. Θα είναι μαζί μου για πάντα οι θλιβερές αυτές αναμνήσεις και το άγχος που πέρασα”, δηλώνει χαρακτηριστικά. Την απόφαση για το μεγάλο ταξίδι την είχαν λάβει όταν έγινε ξεκάθαρο μετά από 5 ημέρες αναμονής ότι αυτός και πολλοί άλλοι φτωχοί μετανάστες δεν θα κατάφερναν να πάρουν εισιτήριο του τρένου.
Στο πορτοφόλι του είχε 2,25 δολάρια. Μαζί τυ είχε τέσσερα πουκάμισα, μια πετσέτα και δύο μπουκάλες νερό. Στην ομάδα του συμμετείχαν άλλοι 10 μετανάστες. Λειτούργησαν εξαιρετικά ενωτικά και οργανωμένα. Όλοι μαζί είχαν εννέα smartphones τα οποία χρησιμοποιούσαν για να μπαίνουν στο Google Maps και να ρυθμίζουν την πορεία τους. Χρησιμοποιούσαν ένα smartphone κάθε μέρα για να φροντίσουν ότι θα είχαν αρκετή μπαταρία για τις επόμενες δύσκολες ημέρες.
Όταν για παράδειγμα χάλασε το παπούτσι του Chouhan, η ομάδα αυτή συγκέντρωσε κάποια χρήματα για να του πάρει καινούργιο παπούτσι. Το πρώτο τους γεύμα το έφαγαν την 3η ημέρα.
“Στην ουσία τρώγαμε μπισκότα για να παίρνουμε λίγη ενέργεια και να κρατάμε το πεινασμένο και ενοχλημένο από την πείνα στομάχι μας ήσυχο. Έπρεπε να φυλάμε χρήματα στην περίπτωση έκτακτης ανάγκης”, εξηγεί.
Την τέταρτη ημέρα καθώς πλησίαζαν το χωριό Kurnool διαπίστωσαν ότι στη γέφυρα υπήρχε μπλόκο της Αστυνομίας. Αναγκάστηκαν να πάρουν το ρίσκο και να διασχίσουν το ποτάμι με τα πόδια. Τα κατάφεραν. Όταν επέστρεψαν στον αυτοκινητόδρομο, κάποιοι ιδιοκτήτες φορτηγών προσπαθούσαν να τους εκμεταλλευτούν ζητώντας τεράστια ποσά για να τους μεταφέρουν έναντι του ρίσκου που θα αναλάμβαναν αν τους έπιανε η Αστυνομία.
Σε ένα χωριό μη κυβερνητικοί οργανισμοί έδιναν νερό και φαγητό σε εργάτες σαν και τους ίδιους. Ήταν περίπου 300 εκεί. Ξαφνικά φτάνει η Αστυνομία. Αρχίζει να πέφτει ξύλο γιατί δεν τηρούνταν τα μέτρα αποστασιοποίησης.
Στις 24 Μαϊου, με αρκετά σημάδια και πληγές στα κορμιά τους, η ομάδα των νεαρών μεταναστών φτάνει στον προορισμό της. Ο Chouhan είχε χάσει 10 κιά από το ταξίδι. Δυσκολεύεται να περπατήσει για να πάει στην τουαλέτα.
Όμως όταν τα παιδιά του τον πλησίασαν, ο Chouhan λέει ότι ξέχασε τον πόνο. Κατάφερε να επιστρέψει στην οικογένεια του. Πήρε ένα μικρό δάνειο για να πληρώσει τα φάρμακα του. Η ζωή συνεχίζεται....
