του Γιώργου Ηλιάδη
Αρχικά, στην αρχαία Αθήνα, η ε κ κ λ η σ ί α (του δήμου) είχε την έννοια της συνάθροισης των πολιτών για να πάρουν αποφάσεις. Στη συνέχεια, στην χριστιανική πίστη, με τον όρο εκκλησία περιγράφεται το σύνολο των Χριστιανών και δηλώνεται η «ιδρυθείσα κοινωνία από τον Ιησού Χριστό, την οποία α π ο τ ε λ ο ύ ν όλοι οι πιστεύοντες στον Χριστό με σκοπό την προσωπική τους σωτηρία».
Την Εκκλησία, συνεπώς, αποτελούν ο κλήρος και ο λαός· οι, κληρικοί, οι μοναχοί, ιερείς και αρχιερείς, και το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Κανένα άτομο και καμμιά ομάδα δεν νομιμοποιείται να οικειοποιείται κατ’ αποκλειστικότητα τον τίτλο και την ιδιότητα της εκκλησίας.
Όταν, λοιπόν, λέγεται ότι … «η ανάδειξη αρχιεπισκόπου είναι μια καθαρά εκκλησιαστική πράξη», αυτό δεν μπορεί να σημαίνει ότι αυτή η πράξη αφορά μόνο την Ιεραρχία της Εκκλησίας. Αφορά ολόκληρη την Εκκλησία, τόσο την Ιεραρχία της Εκκλησίας, όσο και το πλήρωμα της Εκκλησίας – εξαιρέτως μάλιστα το δεύτερο, ως το αντικείμενο της σωτήριας φροντίδας της Εκκλησίας.
Κατά μείζονα λόγο, δεν νομιμοποιείται η οικειοποίηση από την Ιεραρχία της Εκκλησίας, της διαδικασίας και εξουσίας επιλογής αρχιεπισκόπου, παρά και σε διάσταση από την εκπεφρασμένη βούληση του πληρώματος της Εκκλησίας, με το αδόκιμο «επιχείρημα» … «εμείς γνωρίζουμε καλύτερα»!.
