Το 2022 αναμένεται να είναι η χρονιά που θα αρχίσει η προετοιμασία των υποψηφίων για την κούρσα των προεδρικών εκλογών. Ο κόσμος ζητά αλλαγή, αλλά δεν καθορίζει ποιά αλλαγή θέλει. Μελετώντας το θέμα, αντιλήφθηκα ότι πολλά είναι αυτά που μπορούν ν’αλλάξουν αν θέλουν οι ηγέτες να κερδίσουν ξανά την εμπιστοσύνη στα μάτια του λαού. Στάθηκα στην επικαιρότητα για να δω ότι είναι επιτακτική ανάγκη για το “άλογο” που θα κερδίσει την κούρσα, να έχει τρεις βασικές “βιταμίνες” .
Το πρώτο ζήτημα που προβάλλεται από τα Μ.Μ.Ε είναι η πανδημία. Δημιουργούνται διαρκώς καινούρια δεδομένα τα οποία αναγκάζουν τόσο την κυβέρνηση όσο και τους πολίτες να χωράνε σε όλα τα σχήματα με την ελπίδα ότι θα απαλλαγούμε σύντομα. Είναι αδιανόητο κατ’ εμένα, ο επόμενος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας να μην έχει ολοκληρωμένο πλάνο - για να μην πω και ιδιαίτερη ασχολία - που να συνάδει άμεσα με την υγεία. Εκτός από το πλάνο, απαραίτητες θα είναι και οι προσωπικές του γνώσεις για τα επόμενα χρόνια, διότι η πανδημία δεν είναι κάτι που σκιαγραφεί ημερομηνία λήξης, επομένως ο ηγέτης μας πρέπει εκτός από ένας απλός πολιτικός και τεχνοκράτης να είναι ένας επιστήμονας κοντά ή μέσα στον τομέα της υγείας.
Δεύτερο βασικό συστατικό είναι η προσωπική εγκάρδια επιθυμία λύσης του κυπριακού του νέου μας αρχηγού, με τον μόνο εφικτό τρόπο που παρουσιάζουν τα ψηφίσματα του συμβουλίου ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Ο επερχόμενος ηγέτης θα πρέπει να είναι ένας καλός διπλωμάτης, έτοιμος να λύσει το κυπριακό ή αν αυτό ακούγεται ουτοπικό, να είναι τουλάχιστον αυτός που θα επιβεβαιώνει στον διεθνή χώρο ότι εμείς θέλουμε λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και αυτός που το αρνείται συστηματικά είναι η Τουρκία. Μόνο τότε θα μας πάρουν στα σοβαρά οι εταίροι μας και θα αναγκαστούν στη βάση του διεθνούς δικαίου να μας στηρίξουν έμπρακτα.
Η τρίτη “βιταμίνη” έχει να κάνει με την αδιάφθορη πορεία του, στην πολιτκή και στην επαγγελματική του ζωή. Έχουμε ανάγκη από μια κυβέρνηση καθαρή, μια κυβέρνηση που δεν θα μας κάνει να ντρεπόμαστε να λέμε πως είμαστε Κύπριοι. Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία της κυπριακής δημοκρατίας έγιναν κατά την τελευταία διακυβέρνηση. Χάθηκε η εμπιστοσύνη προς τους κυβερνώντες, προς τα κόμματα, προς οποιοδήποτε ασχολείται με την πολιτική. Κάποτε οι κυβερνώντες θεωρούσαν ότι υπερασπίζονται τον λαό και όχι ότι τον κοροϊδεύουν. Αυτό είναι που επιβάλλεται να δει ο κόσμος ξανά, έναν ειλικρινά άφθαρτο και αμόλυντο πρόεδρο, αντάξιο της ιστορίας και του πολιτισμού μας.
Τα τρία κριτήρια που ανέφερα, είναι τα δικά μου - προσωπικά κριτήρια, ενός νέου κάτω των είκοσι ετών που παρακολουθεί με ανησυχίες την επικαιρότητα. Σίγουρα, ο καθένας θέτει διαφορετικές προτεραιότητες, τα ίδια τα κόμματα ίσως πολλές φορές παρεκκλίνουν από τις θέσεις τους για να πετύχουν εκλεξιμότητα. Στη ζυγαριά όμως πρέπει να βάζουμε και την ουσία , το τι θέλουμε να πετύχουμε δηλαδή και αν μπορούμε να το πετύχουμε με συμβιβασμούς. Σε κάθε περίπτωση, ο κάθε ένας θα κριθεί από την ιστορία.
