«Σήμερα ανακοίνωσα στην Σεμέλη ότι ο όγκος που αφαιρέσαμε από τον σκύλο μας είναι κακοήθης και ότι έχει προσδόκιμο 6 μήνες ζωής. Αυτό που μου είπε με συγκλόνισε. Μου απάντησε με λυπημένο ύφος ότι ο Σμάρτις δε θα πάει στον παράδεισο. Όταν τη ρώτησα για ποιο λόγο το λέει αυτό, μου απαντησε ότι στο δημοτικό σχολείο που φοιτά, τόσο η περσινή δασκάλα, όσο και ο φετινός δάσκαλος των θρησκευτικών, της είπαν ότι μόνο οι άνθρωποι πάνε στον παράδεισο και ότι οι σκύλοι δυστυχώς δεν έχουν αυτήν την τύχη».
Αυτό ήταν το δημόσιο ξέσπασμα του τραγουδιστή Τεύκρου Νεοκλέους που άνοιξε ένα κύκλο συζητήσεων όπου οι διάφοροι «ειδικοί» ανέλαβαν να μας εξηγήσουν ποιοι μπορούν να εξασφαλίσουν και ποιοι όχι φύλλο πορείας για τον παράδεισο, ποια πλάσματα έχουν και ποια όχι ψυχή, ποιοι είναι οι εκλεκτοί και ποιοι οι υποδεέστεροι σ’ έναν πλανήτη που ακόμα δεν καταλάβαμε πως αν υπάρχει κάποιος που τον ρήμαξε, αυτός είναι άνθρωπος.
Ανώφελη και εν πολλοίς ανόητη συζήτηση. Τι σόι πάραδεισος είναι αυτός που δεν θά ‘χει ζώα; Πουλιά να κελαηδάνε, σκυλιά να αγαπούν, γατιά να ερωτεύονται; Τρομακτική είναι η ιδέα ενός «χώρου» με την παρουσία μόνο «ανθρώπων». Δεν θά ‘χουν καν μια δεύτερη ευκαιρία να διδαχθούν από τα «άψυχα» αυτά όντα τις έννοιες της αληθινής αγάπης, της αγνής προσήλωσης, της υπομονής, τις πραγματικές χαρές της ζωής.
Ρε ‘σεις, κοιτάξτε μια φορά στα μάτια ένα σκυλί. Ίσως βρείτε εκεί μέσα τον Θεό που ψάχνετε...
Ανώφελη πράγματι συζήτηση. Προσωπικά θα κρατήσω το παραμυθάκι που μας έλεγαν όταν ήμασταν παιδιά. «Σαν βρεθείς στην πόρτα του παραδείσου, θα τρέξουν να σε υποδεχθούν όλα τα σκυλιά που αγάπησες στη ζωή σου». Αυτός, μάλιστα, είναι παράδεισος! Αν όχι, ίσως συνεδητοποιήσουμε τελικά πως ο μοναδικός παράδεισος που μας ανήκει είναι αυτός που ζούμε. Αν δεν προλάβουμε να τον κάνουμε κόλαση...
