Όταν στις 18 Δεκεμβρίου η νέα παγκόσμια πρωταθλήτρια, θα σηκώσει το τρόπαιο του παγκοσμίου κυπέλλου, ο λογαριασμός του τι κόστισε θα πάει στον Εμίρη του Κατάρ για να πληρωθούν τα έξοδα. Υπολογίζεται πως το τελικό πόσο θα φτάσει τα 300 δις δολάρια από το 2010 που ανάλαβε τη διοργάνωση, το μικρό πλην ζάμπλουτο εμιράτο. Ένα ποσό, που παρά είναι μεγάλο για να δικαιολογηθεί ως ένα «καπρίτσιο» ενός ακόμη αυταρχικού καθεστώτος. Το όλο project, θα ψάξει για αποδώσεις και επενδυτές από το εξωτερικό. Εκεί είναι που θα καταλάβουν και οι Καταριανοί, πως η εκδίκηση της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μειονοτήτων και των εργατών, «σερβίρετε κρύα» και ενίοτε με μπύρα.
Μέχρι να το καταλάβουν, τα ξενοδοχεία, όσα πρόλαβαν να χτιστούν δηλαδή γιατί πολλά είναι ακόμη εργοτάξια, τα διαμερίσματα σε πύργους, τα νέα λιμάνια και τα μεγαλύτερα αεροδρόμια, θα στοιχειώνουν το Κατάρ. Θα μάθουν και Εμίρηδες, ότι μάθαμε και οι υπόλοιποι: πως χωρίς βασικές ελευθερίες, οι άνθρωποι με πραγματικό ταλέντο και μοναδικές δεξιότητες, όσο απελπισμένοι και να είναι στη χώρα τους, μόνο περαστικοί μπορεί να είναι από κράτη που δεν τους προσφέρουν πραγματικές ελευθερίες. Θα δώσουν ότι είναι να δώσουν και θα πάρουν ότι είναι να πάρουν και μετά θα πάνε Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Σαν Φρανσίσκο, ίσως και στη Λεμεσό. Θα πληρώσουν δηλαδή στο Κατάρ, τον αυταρχισμό τους, ακόμη και τις υστερίες τους για τις μπύρες, όσο τους κόστισαν οι αγώνες. Θα ψάχνουν να δουν γιατί η Lusail, η νέα πόλη που έκτισαν στην έρημο για τους αγώνες του Μουντιάλ, θα παραμένει έρημη.
Να μου πείτε, και τι τους νοιάζει στο Κατάρ αφού λόγω του φυσικού αερίου αλλά και τις επενδύσεις τους στο εξωτερικό, έχουν διασφαλίσει πως θα ζήσουν στη χλιδή για αιώνες; Θα διαφωνήσω με αυτό. Αν έτσι είχαν τα πράγματα, μπορούσαν να κάνουν παγκόσμιο κύπελλο και με λιγότερα. Για να κάνουν την επένδυση που έκαναν, πάει να πει πως πίστεψαν σε κέρδη που θα αντικαταστήσουν σε κάποια στιγμή τα έσοδα από το φυσικό αέριο. Και επειδή εμείς στην Κύπρο, μπορούμε να κατανοήσουμε τι μπορεί να σου συμβεί αν είσαι μικρός με μεγάλες αυταπάτες στην καρδιά της Μέσης Ανατολής, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, είναι να ευχηθούμε «καλή τύχη», στους όχι και τόσο μακρινούς μας γείτονες.
Άλλωστε, η ιστορία έδειξε πως πολύ συχνά, αυταρχικά καθεστώτα να καταρρέουν λίγα χρόνια αφότου διοργανώσουν μεγάλους αγώνες για να πουλήσουν «άρτο και θεάματα» στο εσωτερικό τους και να δοξαστούν σε παγκόσμιο επίπεδο. Θα καταλάβουν δηλαδή πως αυτό που γιορτάζουν σήμερα μπορεί να είναι το απόγειο της δόξας του καθεστώτος, αλλά και πως από εδώ και πέρα, η παρακμής τους είναι μονόδρομος. Ας ρωτήσουν τις Χούντες στη Λατινική Αμερική που διοργάνωσαν παγκόσμιους αγώνες στη δεκαετία του 70, που κατέληξαν λίγο αργότερα. Είναι για αυτό, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, παρέα με όσους είναι τώρα ανεπιθύμητοι, θα απολαύσουμε τις μπύρες μας στη Ντόχα και θα μνημονεύσουμε όλους όσους έχασαν τη ζωή τους στις άθλιες συνθήκες των εργοταξίων.
Υστερόγραφο- Αν το τρόπαιο κερδίσει χώρα της Λατινικής Αμερικής, που πέρασε Χούντα, η ιστορία θα έχει κολλήσει μια τρολ φωτογραφία στο βιβλιαράκι με τα παγκόσμια κύπελλα. Οι ανυποψίαστοι και σε έκσταση Εμίρηδες, αγκαλιά με υπηκόους πρώην αυταρχικών καθεστώτων και τη μελλοντική λεζάντα να γράφει: Που να ήξεραν οι κακομοίρηδες, πως ερχόταν η σειρά τους.
