Ψωμί... τώρα αν είναι χάμπουργκερ, τηγανιτές πατατούλες, μασκαραλίκια διάφορα που πετάνε τα ίδια στα καλάθια του σουπερμάρκετ, δεν πειράζει. Ό,τι θέλουν τα μωρά, δεν είμαστε από τους γονείς που θέλουν να τους προκαλέσουν ψυχολογικά τραύματα επειδή, δήθεν, όλα αυτά βλάφτουν.
Παιδεία... εδώ έχουμε πρόβλημα. Διότι ένα παιδί που θα μεγαλώσει δίπλα σε μια μητέρα που τσιρίζει υστερικά μπροστά στα μικρόφωνα, που καταργεί τη λογική και αναδεικνύει την εκνευριστική της αμάθεια, που αντικαθιστά τη δουλειά εκατομμυρίων επιστημόνων με την επιπόλαια ανάγνωση ανόητων δημοσιεύσεων σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης... ένα τέτοιο παδί, λοιπόν, το μόνο που δεν θα έχει στη ζωή του, είναι παιδεία. Θράσος, επιδεικτική συμπεριφορά, υποτίμηση των πάντων γύρω του, σίγουρα θα έχει. Παιδεία όμως ποτέ!
Ελευθερία... μονίμως παρεξηγημένη η έννοια. Η ελευθερία του «κάνω ό,τι θέλω, όπως το θέλω και όποτε το θέλω», δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική έννοια της λέξης. Αυτού του είδους η «ελευθερία» είναι που γεννά εκείνους που πετάνε τα αποτσίγαρά τους από το παράθυρο του αυτοκινήτου, που παρκάρουν στους χώρους των αναπήρων, που ξεφορτώνουν τα σκουπίδια τους στο χώρο στάθμευσης του ΓΣΠ ή στο κάθε εύκαιρο χωράφι, που τρεχουν με 200 στον αυτοκινητόδρομο, που -σε τελική ανάλυση- το μόνο που μετρά είναι το τομάρι τους και τίποτε άλλο. Νόμοι, ευθύνη, κοινωνική ευασθησία, είναι έννοιες άγνωστες μπροστά στο μεγάλο τους αγώνα για «ελευθερία».
Σοβαρά τώρα, το γεγονός ότι -μισό σχεδόν αιώνα μετά- το τιμημένο και γεμάτο ευαισθησία, ανθρωπιά και αίσθημα συλλογικής ευθύνης σύνθημα του Πολυτεχνείου θα εξευτελιζόταν σε κάποιες μαζώξεις υστερίας (όπως αυτές ορισμένων γονιών που διαμαρτύρονται για τις μάσκες), είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι δεν πάμε καθόλου καλά. Μα καθόλου όμως!
