Έκανε την εμφάνιση του πρόσφατα ένα περιβόητο βίντεο ενός διαπληκτισμού μεταξύ μερικών Κυπρίων κυρίων και μιας ξένης κυρίας σε ένα χώρο στάθμευσης. Δυστυχώς αποτέλεσε ευκαιρία για να ξαναρχίσει η συζήτηση περί του πως βλέπουν και αντιμετωπίζουν κάποιοι τους ξένους στην Κύπρο. Ευτυχώς όμως, γιατί πιστεύω ότι χρειαζόμασταν όλοι αυτή την υπενθύμιση ότι φέρουμε συλλογική ευθύνη για το που έφτασαν τα πράγματα στη χώρα μας.
Εγώ αρχικά δεν έδωσα σημασία. Μου έδειξαν το βίντεο και η πρώτη μου αντίδραση ήταν αηδία, αλλά και αδιαφορία. Έβρισα λίγο, ένιωσα ντροπή που συμβαίνουν τέτοια ακόμη στη χώρα μου (έφαγα ΠΟΛΥ bullying όταν ήμουν μικρός λόγω του ότι με θεωρούσαν 'ξένο') και το άφησα μέχρι εκεί.
Ευτυχώς για εμένα, βρήκα τον εαυτό μου σε μια συνομιλία όπου ένα άτομο είπε (στο περίπου) ότι “Αυτό το βίντεο είναι ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί. ΊΣΩΣ να κάνει τον κόσμο να σκεφτούν ποιοι είναι και τι κάνουν. Ίσως με το να έρθουν αντιμέτωποι με τους πραγματικούς τους εαυτούς, να αλλάξουν για το καλύτερο.” Εάν το διαβάζεις αυτό, σε ευχαριστώ για την άποψη που μοιράστηκες μαζί μου, επειδή είχες απόλυτο δίκαιο.
Αυτό το βίντεο είναι ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί, όπως ήταν και τα άλλα βίντεο που βγήκαν πρόσφατα στην επιφάνεια, καταγράφοντας επιτέλους διάφορες κακόβουλες συμπεριφορές και λόγια. Επειδή οι μάσκες πρέπει να πέσουν και πρέπει να δούμε την ωμή αλήθεια: ότι μεγαλώνει κάτι απαίσιο κάτω από την επιφάνεια της Κυπριακής κοινωνίας και το έχουμε αφήσει ανεξέλεγκτο.
Το βίντεο αυτό αποτέλεσε συμβολική απόδειξη ότι το παλιό μας όνειρο για την Κύπρο δίνει το κύκνειο του άσμα. Ήταν ένα παλιό όνειρο που θυμάμαι από τότε που κάναμε δειλά δειλά τα πρώτα μας βήματα προς την Ευρώπη στην δεκαετία του '90. Ένα όνειρο ότι θα γίνει η Κύπρος μια χώρα που θα συνάδει με τις Ευρωπαϊκές αλλά και δικές μας παλιές μα γερές τότε κοινωνικές αξίες. Δεν νομίζω να ήταν μόνο το δικό μου αφελές όνειρο, αλλά ένα συλλογικό Κυπριακό όνειρο για το μέλλον που θέλαμε όλοι να κτίσουμε τότε. Όπως και να έχει, είμαστε στο εδώ και τώρα, όπου η Κυπριακή φιλοξενία δεν είναι παρά ένα κουρελιασμένο ξεχασμένο κειμήλιο μιας παλαιότερης εποχής, όπως και πολλά άλλα ιδανικά που θεωρούσαμε σημαντικά.
Όπως φάνηκε και με την αρχική μου αδιαφορία για το βίντεο, γίναμε όλοι τόσο άνετοι με το που έφτασαν τα πράγματα, που είμαστε αδικαιολόγητοι. Έχουμε γίνει συνένοχοι με την αδιαφορία και αναισθησία μας. Σταθμεύουμε στα πεζοδρόμια επειδή μας διευκολύνει χωρίς να λάβουμε υπόψη ότι ΊΣΩΣ να κάνουμε κόλαση τη ζωή μιας νεαρής μητέρας, ή ενός ατόμου με ειδικές ανάγκες, ή ενός ηλικιωμένου. Το θεωρούμε αυτονόητο ότι τα άτομα που κατέχουν δημόσια αξιώματα υπηρετούν πρώτα τα δικά τους συμφέροντα αντί του κοινού. Αποκαλούμε τα άτομα που δεν απατούν το σύστημα βλάκες. Ίσως χειρότερο από όλα, συμπεριφερόμαστε στις κατ' οίκον βοηθούς σαν σκλάβες, χωρίς να δείχνουμε ούτε τον πιο στοιχειώδη σεβασμό στα άτομα που περιποιούνται τα ίδια μας τα σπίτια και τα άτομα που αγαπάμε.
Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή τα επιτρέπουμε και τα υποστηρίζουμε.
Είναι δύσκολο να το δεχτώ, αλλά όπως είπε ένας σοφός γέροντας, “Πήραμε παραπάνω από ότι μας αξίζει και δεν εκτιμούμε αυτά που έχουμε”.
Άρα ίσως να είναι ότι καλύτερο που δημοσιεύτηκε αυτό το απαίσιο βίντεο. Ας πέσουν οι μάσκες μια και καλή. Ας καταρρεύσουν όλα τα όνειρα και οι ψευδαισθήσεις. Ίσως στο τέλος να βγει κάτι πιο όμορφο από τα ερείπια.
