Όταν το 2003 άνοιγαν τα οδοφράγματα, κάποιοι αντιλήφθηκαν πως υπήρχε ένας άγνωστος χώρος δράσης κατά της κατοχής: η επαφή των απλών ανθρώπων, η ανάπτυξη σχέσεων, η οικοδόμηση αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Οι «πολιτικώς ορθοί» τους απάντησαν πως δεν κάνει να περνά κανείς στα κατεχόμενα γιατί έτσι αναγνωρίζεται το κατοχικό καθεστώς.
Όταν το 2004 διαμορφώνονταν συνθήκες επίλυσης του Κυπριακού, κάποιοι υποστήριξαν πως ανεξαρτήτως των αδυναμιών του τότε σχεδίου, η αγωνία των Τουρκοκυρίων να απεγκλωβιστούν από τα δεσμά της Τουρκίας, θα μπορούσε να ήταν η καλύτερη βάση οικοδόμησης αυτού του νέου που επιχειρούσαμε. Οι «πολιτικώς ορθοί» τους απάντησαν πως δεν κάνει να βιαζόμαστε, ειδικά τώρα που μπαίνουμε στην ΕΕ.
Όταν σταδιακά άρχισαν να κτίζονται οι ανεκμετάλλευτες μέχρι το 2004 ελληνοκυπριακές περιουσίες από το τουρκικό κεφάλαιο, κάποιοι υπέδειξαν πως πρέπει να βιαστούμε αν δεν θέλουμε να τα χάσουμε όλα. Οι «πολιτικώς ορθοί» είχαν και πάλι έτοιμη την απάντηση: έχουμε 63 μικρά ή μεγάλα βέτο που θα υποχρεώσουν την Τουρκία να αποδεχθεί αυτά που ζητούμε.
Όταν άρχισε το πανηγύρι της ΑΟΖ και των κοιτασμάτων που θα μας έκαναν κυρίαρχους στην περιοχή, κάποιοι τόλμησαν να πουν ότι δεν θα υπάρξει καμία εκμετάλλευση φυσικού αερίου χωρίς τη λύση του Κυπριακού. Οι «πολιτικώς ορθοί» όμως ήταν σίγουροι πως έκτισαν ισχυρές συμμαχίες.
Όταν η Τουρκία απειλούσε με άνοιγμα της κλειστής περιοχής της Αμμοχώστου, κάποιοι φώναζαν πως πρέπει να προλάβουμε μια τέτοια εξέλιξη που θα οριστικοποιούσε τα τετελεσμένα της κατοχής. Οι «πολιτικώς ορθοί» όμως δεν ανησυχούσαν αφού όλη η συζήτηση γινόταν «για μια περιοχή ίσα με την αλυκή της Λάρνακας»...
Όταν κάποιοι σημείωναν σε κάθε ευκαιρία πως μια ήττα του Μουσταφά Ακιντζί στις «εκλογές» θα σήμαινε το τέλος του Κυπριακού, οι «πολιτικώς ορθοί» εξηγούσαν στους «αφελείς» πως δεν κάνει καμιά διαφορά στο ποιος θα βγει στα κατεχόμενα.
Τώρα; Οι «πολιτικώς ορθοί» μου φαίνεται πως χάθηκαν, πως μουγκάθηκαν, πως σφυρίζουν αδιάφορα. Ψελλίζουν κάτι τετριμμένα «να καταγγείλουμε, να προσφύγουμε, να ασκήσουμε βέτο, να..., να..., να...».
Λοιπόν, κάπου εδώ το Κυπριακό που ξέραμε τελείωσε. Στο τραπέζι των όποιων διαπραγματεύσεων δεν υπάρχει πια ούτε η Μόρφου, ούτε η Αμμόχωστος. Βλέπετε, όταν ο Ακιντζί κατέθεσε χάρτη (κόντρα στις εντολές της Άγκυρας) με βάση τον οποίο και οι δύο περιοχές επιστρέφονταν στην ελληνοκυπριακή πλευρά, εμείς έπρεπε να φύγουμε από τις συνομιλίες για να... ενημερώσουμε το Εθνικό Συμβούλιο. Κι όσοι πίστευαν μέχρι σήμερα πως η ουσία του Κυπριακού ήταν η επιστροφή εδαφών, η επιστροφή των προσφύγων, η ανάκτηση περιουσιών, νιώθουν όσο ποτέ προηγουμένως προδομένοι. Διότι, οι «πολιτικώς ορθοί» θεωρούσαν πάντα το Κυπριακό ως ένα θέμα εξουσίας. «Αυτό τον τόπο θα τον διοικούμε μόνο εμείς κι ας είναι και πιο μικρός»...
Καταλήξαμε, συνεπώς, σε αυτό. Μισή Κύπρος αλλά όλη η εξουσία στα χέρια μας. Έτσι μπορούν να κάνουν καλύτερα τις δουλειές τους οι «πολιτικώς ορθοί»...
ΥΓ. Η ελάχιστη χαραμάδα ελπίδας που απομένει, για ακόμα μια φορά δεν προέρχεται από εμάς. Αφορά τις κινητοποιήσεις εκείνων των Τουρκοκυπρίων που -σε αντίθεση με εμάς- αντιλαμβάνονται που οδηγούν τα πράγματα. Δεν βαριέσαι όμως, απ’ εδώ έχουμε άλλες δουλειές...
