Είναι απορίας άξιο το ποιοι είναι όλοι αυτοί που κάθε που προκύπτει ένα σοβαρό γεγονός (όπως ο φόνος στα Γλυκά Νερά ή η φερόμενη δολοφονία των τριών παιδιών στην Πάτρα από την ίδια τους τη μητέρα), αισθάνονται την ανάγκη να πάνε στα σπίτια των υπόπτων ή στους αστυνομικούς σταθμούς και τα δικαστήρια διαμαρτυρόμενοι. Και δεν μιλάμε για συγγενείς, γνωστούς ή φίλους των θυμάτων. Μιλάμε για άσχετους συνήθως οι οποίοι μάλιστα εκφράζονται (σε δηλώσεις στα ΜΜΕ) με απόλυτο τρόπο ως εάν να τους έχει δοθεί ο ρόλος του κριτή και ως εάν να έχουν αναλάβει την υψηλή ευθύνη υπεράσπισης του καλού.
Αλήθεια, πρόκειται για τόσο ευαισθητοποιημένους πολίτες που εξεγείρονται με αυτού του είδους τα φαινόμενα ή, μήπως, για αργόσχολους που αρέσκονται στο κράξιμο όσων κακών κάνουν (πάντα) κάποιοι άλλοι; Πρόκειται για ανθρώπους που είπαν μέσα τους «ως εδώ!», ή για «σταυροφόρους» που έρχονται για να σώσουν τον κόσμο, αναζητώντας συχνά και την ενός λεπτού δημοσιότητα; Θα ήταν ενδιαφέρον να αναζητηθούν κάποιες επιστημονικές απαντήσεις στο συγκεκριμένο θέμα, για να διαπιστώσουμε -σε τελική ανάλυση- αν πρόκειται για κάποιους που τα έχουν κάνει όλα σωστά στη ζωή τους και οι οποίοι αισθάνονται την άνεση να κρίνουν τους άλλους. Γιατί, από την άποψη της ψυχολογίας, υπάρχει και το ενδεχόμενο κάποιος που φωνάζει δυνατά για παραπτώματα άλλων, να θέλει στην ουσία να κρύψει κάποια δικά του...
Όπως και νά ‘χει το πράμα, τα «ψόφα», «να πεθάνεις», «να βγάλεις καρκίνο» και όλα όσα ακούγονται σε τέτοιου είδους συνάξεις, δεν συνάδουν με αντιδράσεις ισορροπημένων ανθρώπων. Μάλλον κρύβουν μια μεγάλη δόση κακίας και μισανθρωπισμού η οποία βρίσκει την ευκαιρία να εκδηλωθεί με τον πιο ασχημο τρόπο σε τέτοιου είδους γεγονότα.
Ένας πολιτισμένος άνθρωπος σαφώς και εξεγείρεται, ανακατεύεται το μέσα του και αηδιάζει από τέτοια γεγονότα. Την ίδια στιγμή όμως θα πρέπει να έχει την υπομονή να αναμένει την ολοκλήρωση μίας διαδικασίας την οποία επέβαλε η εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Αν είναι να επιστρέψουμε σε συμπεριφορές λιντσαρίσματος και οριστικών αποφάσεων μέσα από κατάρες και άναρθρες κραυγές, το μόνο που θα αποδείξουμε είναι ότι δεν διαφέρουμε και πολύ από εκείνους που κατηγορούμε. Οι εύκολες, απόλυτες και οριστικές αποφάσεις που πηγάζουν από το θυμικό, δεν ήταν ποτέ συνήγοροι της αλήθειας και, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι χαρακτηριστικό ανθρώπων που έμαθαν να ζουν με νόμους και με σεβασμό έναντι της κοινωνίας στην οποία συμμετέχουν.
