Γραμμένο σε πλακάτ, τυπωμένο σε σχολικά τετράδια, το «Δεν Ξεχνώ» αποτελούσε το «εκκωφαντικό» σύνθημα που η πολιτική ηγεσία, για δεκαετίες συντηρούσε, ως προμετωπίδα του αγώνα διεκδίκησης των δικαίων του λαού.
48 χρόνια μετά, τα τετελεσμένα της κατοχής εδραιώθηκαν, το «Δεν Ξεχνώ» ξεχάστηκε και ξεφλούδισε από το τείχος της διαίρεσης, αποκαλύπτοντας την ντροπιαστική εικόνα της πραγματικότητας...
Διαγράφοντας τον πόνο, την αγωνία, τις μνήμες των 160 και πλέον χιλιάδων προσφύγων που άφησε πίσω του ο Αττίλας, την ώρα που η Ευρώπη παρακολουθεί εμβρόντητη τις ρωσικές θηριωδίες, υποδεχόμενη τα εκατομμύρια κατατρεγμένων Ουκρανών, ο Δήμαρχος Παραλιμνίου ακολούθησε τον δικό του δρόμο.
Φορώντας τον μανδύα του θεματοφύλακα του κυπριακού τουριστικού προϊόντος, και χωρίς να κάνει διακρίσεις σε μελαχρινά ή ξανθά γένη, έστειλε το μήνυμα πως «Πρωταράς και Αγία Νάπα δεν θα γίνουν Πουρνάρα».
Εκφραστής μιας βαθιά ριζωμένης ξενοφοβικής κουλτούρας, με… à la carte αντανακλαστικά αλληλεγγύης, ο Θεόδωρος Πυρίλλης αρνείται την φιλοξενία προσφύγων στην «καρδιά» της τουριστικής ελεύθερης Αμμοχώστου, καθώς κάτι τέτοιο θα αποτελούσε – κατά τον ίδιο – δυσάρεστο θέαμα για τους τουρίστες της περιοχής…
Ω ναι! Η «αποκρουστική» εικόνα των προσφύγων, ανηλίκων – ενηλίκων – ξανθών – μελαχρινών, να περπατάνε στις παραλίες και τους πεζοδρόμους, θα «αμαυρώσει» τη φήμη της Αγίας Νάπας και την γκλαμουριά του Πρωταρά, εκεί όπου οι επισκέπτες «προσγειώνονται» απευθείας απ’ τις αυλές του… Μπάκιγχαμ! (Όργια; Ποια όργια; Τι γράφουν οι tabloid;)
Ω ναι! Οι Ουκρανοί, στο όνομα των οποίων μέχρι πρόσφατα ανάβαμε λαμπάδια «ζητιανεύοντας» για τα χρήματα τους, έγιναν τώρα μιάσματα της ατσαλάκωτης εικόνας μας. Η προσφυγοποίηση τους «θάμπωσε» την λάμψη τους, «λέρωσε» το χρήμα τους, «μόλυνε» το είναι τους, καθιστώντας τη δυστυχία τους, μη συμβατή με το ειδυλλιακό τοπίο της Κύπρου.
Το 1974, χιλιάδες άνθρωποι από το Βαρώσι και την Καρπασία, εγκατέλειπαν βιαίως τις εστίες τους, αναζητώντας σε Παραλίμνι, Αγία Νάπα και άλλες γειτονικές κοινότητες, προσωρινή στέγη μέχρις ότου «το κακό κοπάσει»...
48 χρόνια μετά, το κακό δεν κόπασε. Η προσωρινότητα έγινε μονιμότητα, η προσφυγιά, πραγματικότητα, και ουδείς επέστρεψε ποτέ στο σπίτι του. Ουδείς όμως τόλμησε ποτέ να θέσει θέμα «διασποράς των προσφύγων σε όλο το νησί». Θα μου πείτε τότε δεν μιλούσαμε για «ξένους», αλλά για Κύπριους...
Στο «να μην σκεφτόμαστε μόνο το σήμερα, αλλά και το αύριο και το μεθαύριο» του Δημάρχου Πυρίλλη, η απάντηση είναι «να σκεφτόμαστε και το χθες». Να ανατρέχουμε στους Κύπριους, που η προσφυγιά οδήγησε στις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Νότιο Αφρική, την μακρινή Αυστραλία και πολλές άλλες χώρες, να δίνουν με αξιοπρέπεια τον δικό τους αγώνα επιβίωσης και να τα καταφέρνουν.
Εκεί βέβαια δεν υπήρχαν Πυρίλλιδες και άλλοι όμοιοι (αν όχι και χειρότεροι) του, αλλά κοινωνίες ανοικτές και αλληλέγγυες, που τους αγκάλιασαν και τους ενσωμάτωσαν…
Το show Πυρίλλη δεν ξεκίνησε σήμερα. Σε μια «μνημειώδη» κίνηση πολιτικού εκβιασμού, τον Δεκέμβριο του 2018, με επιστολή του προς τον Αβέρωφ Νεοφύτου, αλλά και ολόκληρη την «κοινότητα» του Facebook, ο Δήμαρχος Παραλιμνίου κοινοποιούσε την παραίτηση του από μέλος του ΔΗΣΥ, διότι – άκουσον άκουσον – η κυβέρνηση δεν διόρισε κανέναν κάτοικο της Ελεύθερης Αμμοχώστου, στο αξίωμα Υπουργού, Υφυπουργού ή Προέδρου Ημικρατικού Οργανισμού!
Απίστευτό; Όχι, απλά κυπριακό, καθώς ο άνθρωπος «βρίσκει τζαι κάμνει», σε μια κυβέρνηση που αναλογιζόμενη τις κάλπες που… έρχονται, θα σπεύσει - εκτός απρόοπτου – να ικανοποιήσει τα καμώματα κάθε διαμαρτυρόμενου τοπικού άρχοντα, προφασιζόμενου τις «ανησυχίες της τοπικής κοινωνίας»…
