Εάν ο Βίκτωρ Ουγκώ δεν πέθαινε το 1885, εύκολα θα στοιχημάτιζε κανείς πως το «η αντιξοότητα δημιουργεί ανθρώπους και η ευημερία δημιουργεί τέρατα», το έγραφε επιχειρώντας ν’ αποτυπώσει την θλιβερή εικόνα της κυπριακής κοινωνίας…
Αυτής, που δύο και πλέον μήνες από το πρώτο πυρ των ρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία, συνειδητά συνεχίζει να εθελοτυφλεί και να επιβεβαιώνει εκ νέου πως το μόνο που μας απασχολεί είναι η ευημερία μας.
Πως αλλιώς θα μπορούσε εξάλλου κανείς να διαβάσει τα αποτελέσματα του πρόσφατου Ευρωβαρόμετρου, στο οποίο η Κύπρος εμφανίζεται ως το μόνο κράτος των «27», του οποίου η πλειοψηφία των πολιτών, εκτός του ότι «ξεπλένει» τη Ρωσία από τις ευθύνες της για τον πόλεμο, τάσσεται ενάντια και στην επιβολή κυρώσεων κατά των Ρώσων ολιγαρχών, πιστών οπαδών και «δορυφόρων» του Πούτιν.
Την ορθότητα της πολιτικής των κυρώσεων μόνο ο χρόνος και τα αποτελέσματά τους, θα κρίνουν. Η ιστορία ωστόσο μας έχει ήδη κρίνει και κατατάξει στην κατηγορία… τέρατα!
Πως αλλιώς εξάλλου θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει έναν λαό, που όντας ο ίδιος θύμα εισβολής, σήμερα γυρίζει την πλάτη στα θύματα ενός άλλου πολέμου, απλά και μόνο για να διαφυλάξει… «τα καλά της τζοιλιάς του»!
Έναν λαό που ενώ τα τελευταία χρόνια, έπνεε τα μένεα κατά των Ευρωπαίων εταίρων που δεν συνηγόρησαν στην επιβολή κυρώσεων κατά της Τουρκίας, σήμερα προτάσσει τα δικά του συμφέροντα και επιθυμεί να ρίξει πέπλο προστασίας στους παρακοιμώμενους του Κρεμλίνου…
Η - μετά αφοπλιστικής ειλικρίνειας – παραδοχή Κασουλίδη πως «η Κύπρος συμφώνησε με πόνο ψυχής σε κυρώσεις κατά της Ρωσίας», δεν θα έπρεπε να μας σοκάρει, αλλά να μας ξυπνήσει από τον βαθύ λήθαργο στον οποίο έχουμε περιπέσει.
Θεωρώντας πως η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά εξαντλούνται στις δωρεές τροφίμων και ρουχισμού, οι ποδηγετούμενοι από το ρωσικό χρήμα Κύπριοι, προτιμούν να δώσουν συγχωροχάρτι στους εισβολείς της Ουκρανίας, φοβούμενοι πως η φυγή ρωσικών κεφαλαίων θα πλήξει την «υγιή» μας οικονομία και κατ’ επέκταση τον βίο μας.
Η συμφεροντολογική στάση του κυπριακού λαού δεν θα έπρεπε να μας ξενίζει, καθώς έτσι μεγαλώσαμε… Με μια πολιτική ηγεσία που διαχρονικά άγεται και φέρεται από τα συμφέροντα των ολίγων, καθιστώντας την «αρπαχτή» και τις συγκυριακές φιλίες, στο επίκεντρο της πολιτικού μας προσανατολισμού.
Μάθαμε να αγαπάμε όσους ρίχνουν χρήμα – καθαρό και μη – στην αγορά, μάθαμε να ερεθιζόμαστε από την καλοπέραση και την πλαστή – εν πολλοίς – ευημερία μας, ξεχνώντας τι εστί άνθρωπος και ερμηνεύοντας το δίκαιο κατά το δοκούν.
Θα μου πείτε εδώ επιλέξαμε ν’ ακυρώσουμε την Ανάσταση του δικού μας τόπου, προκειμένου να πορευθούμε στο μονοπάτι της επίπλαστης ευδαιμονίας, θα μας απασχολούσε η «ανάσταση» των ξένων;
Όλα είναι θέμα παιδείας και δυστυχώς απ’ αυτήν δεν διαθέτουμε! Αλλά, τι να σου κάνει η παιδεία όταν υπάρχει χρήμα που σε μετατρέπει από άνθρωπο σε… τέρας;
