Τα δοκιμάσαμε όλα. Άντε, σχεδόν όλα, για να προλάβω τους «παντογνώστες» του διαδικτύου. Χρόνια ολόκληρα μαζεύαμε ψηφίσματα του ΟΗΕ. Γεμίζαμε συρτάρια και εφησυχάζαμε στην ιδέα ότι «το δίκαιο στο τέλος θα επικρατήσει». Κι ύστερα; Ύστερα ανακαλύψαμε την «πρόταξη» αρνούμενοι το διάλογο εάν δεν εξασφαλιστούν κάποιες προϋποθέσεις. Λες κι είχαμε κερδίσει τον πόλεμο και υπαγορεύαμε τους όρους του συμβιβασμού. Και περνούσανε τα χρόνια, και ρίζωνε η κατοχή. Άλλαζαν οι τόποι και οι άνθρωποι κι εμείς όλο και ανακαλύπταμε νέες πολιτικές «αγώνα». Κι όλα έμπαιναν πια στις επιλογές της εσωτερικής κατανάλωσης.
- Τι καινούργιο να πούμε αυτή τη φορά;
- Δεν λέμε ότι θα στήσουμε «ενιαίο αμυντικό δόγμα»;
- Καταπληκτική ιδέα!
Κάπως έτσι έγινε το περιβόητο «δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου». Και δώσ’ του οι ασκήσεις, τα αεροπλάνα και τα πλοία. Πάνε κι αυτά... Αναζητήσαμε κάτι πιο δυνατό. Και φθάσαμε στους S-300 που δεν έφθασαν ποτέ. Τότε ήταν που κάναμε στροφή και ήμασταν πια πεπεισμένοι πως «η ένταξη στην ΕΕ θα λειτουργήσει σαν καταλύτης για τη λύση». Κι εδώ που τα λέμε, λειτούργησε. Μόνο που τότε διαπιστώσαμε πως άλλη λύση συζητούσαμε στα επίσημα τραπέζια των συνομιλιών και άλλη είχαμε στο μυαλό μας. Κάπως έτσι φθάσαμε στο σημείο να αποδεχόμαστε μέσα μας το «τζείνοι ποτζιει, τζι εμείς ποδά», αλλά δημοσίως και χωρίς κανένα κόστος να... κηρύσσουμε καθημερινά την επανάσταση.
Πέρασαν 46 χρόνια. Κοντά μισός αιώνας. Και, μέσα στην καταχνιά της ημέρας, μέσα στα πολλά και κούφια λόγια που θα ακουστούν, μια χαραμάδα ελπίδας γεννιέται από τις μονάδες. Από εκείνους τους οποίους ποτέ δεν λογαριάσαμε όσο έπρεπε και ποτέ δεν αναζητήσαμε τους δρόμους της πραγματικής επικοινωνίας. Σήμερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αρκετοί τουρκοκύπριοι ανεβάζουν ένα σύνθημα: ACILARIN BAYRAMI OLMAZ – Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΕΤΑΙ
Μέσα στη βαβούρα της ημέρας δεν θα ακουστούν. Όπως ποτέ δεν ακούγονται και ποτέ κανείς δεν τους ψάχνει. Γιατί, είπεαμε, έχουμε ήδη χωνέψει το «τζείνοι ποτζιεί τζι εμείς ποδά»...
