Καμία διάθεση εμπλοκής στην ακραία αντιπαράθεση που ξέσπασε με αφορμή τα οδοφράγματα και το επεισόδιο με τον εθνοφρουρό δεν έχω. Κι αυτό γιατί η ώριμη συζήτηση έχει από καιρό αντικατασταθεί από τις άναρθρες κραυγές μιας μάζας η οποία ανταλλάζει ύβρεις και χαρακτηρισμούς. Σε αυτό τον τόπο, όποιος δεν ανήκει σε κάποιο στρατόπεδο και όποιος προσπαθεί να κουβεντιάσει στη βάση λογικών επιχειρημάτων, είναι σίγουρο ότι θα δεχθεί το μένος όλων εκείνων που σε αποδέχονται μόνο αν βρίζεις τον αντίπαλο.
Όλη αυτή η κατάσταση, ωστόσο, ανέδειξε την απόλυτη σύγχυση που επικρατεί πλέον στα μυαλά των ανθρώπων. Και εξηγούμαι:
- Όταν ήμασταν μαθητές ακόμα και προσπαθούσαμε να σπάσουμε τα οδοφράγματα της κατοχής, οι πρώτοι με τους οποίους συγκρουόμασταν ήταν οι δικοί μας αστυνομικοί. Συχνά ήταν και οι μόνοι. Αυτό ήταν δεδομένο και ουδείς έθετε τότε θέμα σύγκρουσης με το επίσημο κράτος. Ούτε και υπήρχε αντιπαλότητα με τους αστυνομικούς οι οποίοι έκαναν τη δουλειά τους και υλοποιούσαν άνωθεν εντολές.
- Να υπενθυμίσω ότι ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού πρώτα συγκρούστηκαν με τη δική μας αστυνομία και μετά με τον κατοχικό στρατό και τους τραμπούκους του Ντενκτάς. Εκείνη την ημέρα οι μοτοσυκλετιστές (και ολοι όσοι τους ακολουθούσαμε) έψαχναν το καταλληλότερο σημείο εισόδου στην κατεχόμενή μας περιοχή σε μια διαδρομή από τον Αστρομερίτη μέχρι τη Δερύνεια. Ανάλογη ήταν η δράση των Γυναικών και των μαθητών.
- Στόχος εκείνων των εκδηλώσεων ήταν να ανοίξουν οι δρόμοι που κατοχικός στρατός και καθεστώς Ντενκτάς κρατούσαν κλειστούς με τη δύναμη των όπλων. Ή να περάσουμε, έστω και συμβολικά, μερικά μέτρα μέσα στην κατεχόμενη γη μας.
- Όταν «σπάζαμε» κάποιο οδόφραγμα, τρέχαμε προς την άλλη μισή μας πατρίδα και όχι «προς την Τουρκία», όπως ανερυθρίαστα κάποιος επώνυμος υποστήριξε πρόσφατα.
- Χρόνια ολόκληρα πασκίζαμε όλοι να γκρεμμίσουμε τη θεωρία Ντενκτάς περί της ύπαρξης «δύο λαών». Όλοι υποστηρίζαμε πως ένας είναι ο λαός της Κύπρου και η κατοχή είναι αυτή που τον χώρισε. Τώρα φαίνεται πως ο καθένας θέλει να διασφαλίσει «το δικό του λαό»...
- Μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, το σύνθημα «κλείστε τα οδοφράγματα» ακουγόταν κατά καιρούς από τους «Γκρίζους Λύκους» που έμοιαζαν μάλιστα γραφικοί σε μια κοινωνία που απαξιούσε τέτοιου είδους προσεγγίσεις
Είναι γεγονός ότι στην πορεία, και με τη μακρά πλέον διαδρομή του άλυτου Κυπριακού, άλλαξαν πολλά. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό που δεν άλλαξε είναι η αναζήτηση των τρόπων να επανενώσουμε την πατρίδα μας και να την απαλλάξουμε από τον στρατό κατοχής και από την παρουσία της Τουρκίας. Διότι, όσοι πιστεύουν ότι η λύση είναι η διχοτόμηση και ένα ψηλό τείχος στη μέση, θα βρεθούν προ οδυνηρής εκπλήξεως όταν θα συνειδητοποιήσουν ότι αρκετοί Τουρκοκύπριοι θα αναζητήσουν άσυλο στη μισή Κυπριακή Δημοκρατία ή σε κάποια χώρα του εξωτερικού ενώ τα κατεχομενα θα μετατραπούν οριστικά σε επαρχία της Τουρκίας. Κι αυτό δεν θα είναι το τέλος του δρόμου...
