Μετά την χειμμαρώδη συνέντευξη της Σοφίας Μπεκατώρου, που αποκάλυψε ότι κακοποιήθηκε σεξουαλικά από σημαίνων στέλεχος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας, τα περιστατικά βίας στον τομέα του αθλητισμού διαδέχονται το ένα το άλλο . Όπως για παράδειγμα η καταγγελία κατά προπονητή ιστιοπλοϊας για σεξουαλική κακοποιήση ανήλικη αθλήτριας. Ο ίδιος πάντως εμμένει στη θέση ότι διατηρούσε σχέση με συναίνεση της 11χρονης τότε αθλήτριας και υποστηρίζει ότι ήταν κάτι "αμοιβαίο" και σε καμία περίπτωση δεν ήταν βιασμός. Κατά πόσον όμως, ένα 11χρονο κοριτσακί μπορεί να δει ερωτικά τον προπονητή της, είναι ένα εξίσου σημαντικό ζήτημα που χρήζει έρευνας και ανάλυσης.
Η Σοφία Μπεκατώρου έδωσε το έναυσμα για να ανοίξει "ο ασκός του Αιόλου" και σε άλλους τομείς όπου φαίνεται να επικρατεί η βία, όπως οι τέχνες. Η ηθοποιός Ζέτα Δούκα παραχώρησε μία συνέντευξη με αποκαλύψεις που κανείς δεν θα περίμενε να δει και να ακούσει ζωντανά στην τηλεόραση. Ανέφερε πως και η ίδια υπήρξε θύμα βίας, "δίνοντας" τον Κιμούλη ως τον φερόμενο θύτη. Τη σκυτάλη η επίσης ηθοποιός που κατήγγειλε τον ίδιο άνθρωπο ότι υπήρξε θύμα του. Φυσικά ο ίδιος ο σκηνοθέτης πέρασε στην αντεπίθεση καταθέτοντας μήνυση εναντίον της κυρίας Δούκα για συκοφαντία.
Την ώρα που τα "μπράβο" και οι επικροτήσεις στην γνωστή ηθοποιό από αρκετούς συναδέλφους της, έδιναν και έπαιρναν. Το "γιατί τώρα;" που πολλοί διερωτόνται και δεν θα έπρεπε κατ' εμέ, πολύ απλά δεν μπορεί να απαντήθει. Ίσως ο φόβος, η ανασφάλεια; Κάνεις δεν ξέρει. Ίσως για απλά τώρα να βρήκαν το θάρρος.
Το θέμα είναι ότι η βία ως πράξη και ως έννοια, μόνο αηδία μπορεί να προκαλεί. Και ακόμη περισσότερο όταν σσκείται σε χώρους που υποτίθεται αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του πολιτισμού. Την ίδια ώρα όμως, αναρωτιέμαι αν υπάρχει τομέας που να μην διακατέχεται από βία τελικά...
Αηδιάζω και μόνο στη σκέψη για την τροπή που προσλαμβάνει το φαινόμενο στην κοινωνία μας. Ελπίζω και μόνο κάποτε να ανοίγουν στόματα - που πολλά παραμένουν ακόμη ερμητικά κλειστά- πιο νωρίς για να προλαμβάνουμε το κακό αντί να διαιωνίζεται.
