Το 2001 ψηφίζεται ο νόμος για το Γενικό Σύστημα Υγείας (ΓεΣΥ), επί προεδρίας ενός πολιτικού άνδρα γίγαντα για την νηπιακή πολιτική ζωή της Κύπρου. Ο Γλαύκός Κληρίδης, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με τις πολιτικές του ιδέες, ήταν αδιαμφισβήτητα ο πιο ώριμος πολιτικά ηγέτης που εκλέγηκε στο αξίωμα του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και αναμφίβολα ο πιο σοσιαλιστής! Ίδε ο άνθρωπος! Όταν οι φιλελεύθεροι αστοί της Δεξιάς προωθούν σοσιαλιστικότερα μέτρα από τους κατ’ όνομα σοσιαλιστές μιας θολής Αριστεράς, τότε καταλαβαίνει κανείς πόσο εύκολα μία χώρα μπορεί να πάρει την κατρακύλα.
Η Κύπρος ανέκαθεν βρισκόταν κάτω από καθεστώς προστασίας (προστασία = protection = προτεκτοράτο) και ως εκ τούτου η πολιτική παιδεία της χώρας, μετρώντας μόνο 58 χρόνια ‘’ανεξαρτησίας’’, βρίσκεται ακόμα στα γεννοφάσκια της. Απόδειξη τούτου: Χρειάστηκαν 18 ολόκληρα χρόνια καπηλείας του αγαθού της υγείας για να συνειδητοποιούσουν οι ταγοί της χώρας την αναγκαιότητα του ΓεΣΥ.
Η 1η Ιουνίου 2019, αν όλα πάνε καλά, ορίστηκε ως η εναρκτήρια ημερομηνία της πρώτης φάσης εφαρμογής του σχεδίου. Μετά από ατέρμονες συζητήσεις αν θα πρόκειται για μονοασφαλιστικού ή πολυασφαλιστικού τύπου σχέδιο, η πεφωτισμένη ηγεσία κατέληξε στο μονοασφαλιστικό, το οποίο αποτελούσε ήδη από το 2001 μέρος του σχεδίου της κυβέρνησης Κληρίδη. Τα ιδιωτικά συμφέροντα, βλέπετε, δεν ήθελαν καθόλου το μονοασφαλιστικό, το οποίο πλήττει ανεπανόρθωτα τα εισοδήματά τους – παλιά τους τέχνη κόσκινο, που λέει ο λαός.
Το ΓεΣΥ αποτελεί σίγουρα μία κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση και οι πολίτες οφείλουν να την επικροτήσουν αλλά για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς δεν αποτελεί το ιδανικότερο ουμανιστικό μέτρο. Η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό, όχι εμπόρευμα, δημόσιο ή ιδιωτικό, για να το διαπραγματεύεται και να το παζαρεύει η εκάστοτε κυβέρνηση και οι αμειγώς πολιτικοί φορείς. Αποτελεί αγαθό στο οποίο όλοι πρέπει και οφείλουν να έχουν λόγο: πολιτικοί, ιατροί και λοιποί επιστήμονες, δήμοι, ασθενείς, πολίτες όλων των οικονομικών κατηγοριών κτλπ. Διαφορετικά, ελλοχεύει ο κίνδυνος το ΓεΣΥ να μεταρσιωθεί, κυριολεκτικά, σε κάτι αντίστοιχο του ελληνικού ΙΚΑ με πολύχρονη αναμονή, ατέλειωτες ουρές και αήθη προώθηση φαρμακευτικών σκευασμάτων δευτέρας και τρίτης κατηγορίας μεταξύ άλλων.
Δαμόκλειο σπάθη αποτελεί και το ενδεχόμενο απροθυμίας συμμετοχής μίας μεγάλης μερίδας ικανών και εξειδικευμένων ιατρών ή/και κλινικών. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα, να περιπέσουν οι πολίτες σε ομηρία του δημόσιου τομέα υγείας, κάτι που λίγο πολύ συμβαίνει και τώρα, ιδιαίτερα στις οικονομικά ασθενέστερες ομάδες. Τελική απόρροια θα είναι η σκαιά διάκριση (ξανά) των πολιτών σε όσους έχουν την οικονομική άνεση να περιθάλπτονται σε πρωτοκλασάτα νοσοκομεία-ξενοδοχεία και σε όσους πενεστέρους προσδοκούν ανάσταση νεκρών. Κλασική περίπτωση ‘’ισονομίας’’, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται τουλάχιστον οι αστοί νεόπλουτοι. Δεν βαριέσαι. Όταν έχεις εξασφαλίσει το τομάρι σου, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου – γιατί όχι και τα δισέγγονα- είναι κάπως δύσκολο να σκεφτείς τους ενδεείς αδελφούς. Εκτός και αν είσαι ευαίσθητος καλλιεργημένος άνθρωπος, που τότε το πιο πιθανό είναι να καταλήξεις άσημος ποιητής ή άπορος ζωγράφος ή στην χειρότερη, αποδιοπομπαίος τράγος των δημοκρατικά ευαίσθητων πολιτικών κομμάτων.
Ελπιδοφόρο πάντως παραμένει το γεγονός ότι η βάση του ΓεΣΥ στηρίζεται σε δύο εξ ολοκλήρου ανθρωπιστικές αξίες, της καθολικότητας και της αλληλεγγύης, σύμφωνα με τις οποίες η εισφορά θα γίνεται ανάλογα με τα εισοδήματα και ανεξάρτητα από τις ανάγκες, περισσότερες ή λιγότερες, του κάθε συνανθρώπου μας. Απομένει τώρα να δούμε αν η εφαρμογή του σχεδίου πραγματοποιηθεί στην ώρα της και σύμφωνα πάντα με τις αρχικές εξαγγελίες και δεν είναι απλά παραμύθια της όμορφης Χαλιμάς, που προσπαθεί περίτεχνα να αποφύγει το στραγγάλισμα από τον εξ-απατημένο εραστή της. Οποιαδήποτε ομοιότητα και αναλογία με τα σύγχρονα πολιτικά δρώμενα επαφίεται στην φαντασία εκάστου.
