Όταν ο Χίτλερ εξαφάνιζε κάθε αντίθετη φωνή στο εσωτερικό της Γερμανίας και επέβαλλε τη δια πυρός και σιδήρου εξουσία του, κάποιοι θα είπαν «είναι θέμα των Γερμανών αυτό, δεν μας αφορά».
Όταν ο Χίτλερ άρχισε να δείχνει τα επεκτατικά του σχέδια και να εξοπλίζεται, κάποιοι θα είπαν «ένα δίκιο το έχει, οι αντίπαλοι επέβαλαν σκληρούς όρους στη Γερμανία με τη Συνθήκη των Βερσαλιών».
Όταν ο Χίτλερ άπλωσε το χέρι στην Τσεχοσλοβακία επικαλούμενος την εκεί γερμανική μειονότητα, κάποιοι θα είπαν «ας μην ανοίξουμε τώρα μέτωπα, άσ’ τον να πάρει ένα κομμάτι».
Όταν ο Χίτλερ (πριν από τον Πόλεμο) κατηγορούσε την Πολωνία ότι καταπιέζει τους γερμανικούς πληθυσμούς στη χώρα, κάποιοι θα είπαν «φταίνε και οι Πολωνοί που είναι ρατσιστές».
Όταν ο Χίτλερ έστηνε ολόκληρη προβοκάτσια για δήθεν επίθεση των Πολωνών, προκειμένου να εισβάλει στη χώρα, κάποιοι θα είπαν «να ακούσουμε όμως όλες τις πλευρές για να είμαστε σίγουροι...».
Όταν ο Χίτλερ στη συνέχεια καταβρόχθιζε τη μία χώρα μετά την άλλη, αυτοί οι «κάποιοι» έψαχναν γωνιά να κρυφτούν, όπως και ολόκληρη η Ευρώπη...
Τελικά η συνταγή είναι πάντα η ίδια: Ο εν δυνάμει θύτης, παρουσιάζεται πρώτα σαν θύμα. Θύμα των εχθρών, θύμα των συμφερόντων, αδικημένος από όλους και απ’ όλα. Στη συνέχεια ανακαλύπτει «ομόεθνους» και «ομόθρησκους» στα μέρη που θέλει να κατακτήσει και τρέχει να τους «σώσει». Μόλις κατηγορηθεί για τα εγκλήματά του, φροντίζει να πείσει τους αφελείς του πλανήτη ότι «οι άλλοι έκαναν χειρότερα». Και, κάπως έτσι, οι μάζες θα πρέπει να ανέβουν στΙς αντίπαλες κερκίδες και να σφάζονται για το ποιος είναι ο λιγότερο κακός.
Από παιδί είχα μιαν απορία: Πως μια ολόκληρη ανθρωπότητα επέτρεψε σε έναν άνθρωπο όπως ο Χίτλερ και στο καθεστώς που έκτισε γύρω του, να προκαλέσουν μια τόσο μεγάλη καταστροφή; Δεν υπήρξε ένας άνθρωπος, μην πω εκατό και χίλιοι, να πουν «ρε παιδιά, αυτός δεν πάει καλά. Μην σας παρασύρουν τα ‘λογικοφανή’ του επιχειρήματα»; Στις μέρες μας, αντιλαμβάνομαι αυτό το πως. Όταν η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία η οποία αποτελεί απόλυτη αντιγραφή της συνταγής του Χίτλερ προσεγγίζεται με θεωρίες του τύπου «ναι, αλλά έχει και τα δίκαιά του ο Πούτιν», «ναι, αλλά οι άλλοι είναι χειρότεροι», «ναι, αλλά καταπιέζονταν οι ρωσόφωνοι», «ναι, αλλά ας παραδοθούν οι Ουκρανοί για να μην έχουμε χειρότερα»... τότε η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη να ζήσει ξανά και σε πολύ μεγαλύτερη -αν όχι μοιραία- ένταση τα όσα προκάλεσε κάποτε ο Χίτλερ. Διότι τους Χίτλερ, τους γεννούν αυτοί οι «κάποιοι» που θα βρίσκουν πάντα ένα λόγο να δικαιολογούν τα εγκλήματα που κάνει «ο εχθρός του εχθρού τους»...
